ตำบลแม่คง - 17.11 น.
"ไอ้พีวีซีเอ้ย ไม่เห็นจะต้องถ่อสังขารมาไกลถึงขนาดนี้ กะอีแค่เขียนสารคดี ไปหาข้อมูลเอาจากเน็ตก็ได้ ก๊อบ ปี้ แอนด์ เพศ น่ะ รู้จักหรือเปล่า" เสียงอิศราบ่นเน้นหนักคำเลียนเสียงภาษาอังกฤษเป็นพิเศษ
"ไม่รู้จะลากช่างภาพมือหนึ่งของเอเชียมาตกระกำลำบากทำไม สิ้นเปลืองทรัพยากรมนุษย์ เกิดไอเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ" อิศรา ชายหนุ่มหน้าคมลากกระเป๋าไปตามถนนลูกรัง เดินไปบ่นไปไม่ยอมหยุด
"ลำบากลำบนจริงๆ เมื่อไหร่จะถึงก็ไม่รู้ ทำไมยูไม่ติดต่อให้เขามารับ ลิมูซีนพิคอัพน่ะ รู้จักไหม..."
"เลิกบ่นซะทีไอ้ก้อนอิฐ ถ้าแกไม่มัวแต่จีบหนุ่ม เราก็ไม่ตกเครื่องบิน" อีกฝ่ายรีบแทรกเสียงเข้ม เวลาอารมณ์เสีย ชื่อของเพื่อนอิศรากลายเป็นก้อนอิฐ "มัวแต่ให้ท่าเขาอยู่นั่น เป็นไงล่ะ ขึ้นเครื่องไม่ทัน ต้องวิ่งลงจากเครื่องมาซวยกับแกด้วย" ภีรวัสเหลืออด ทนนิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว พลาดเครื่องบินเที่ยวนั้นพวกเขาต้องแกร่วรอเที่ยวบินใหม่อีกหลายชั่วโมง
"ใครจะไปรู้ พ่อคุณพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย เป็นฝรั่งภาษาอะไรพูดญี่ปุ่นอาโนเนะ แกก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี ลูกครึ่งญี่ปุ่นอะไรพูดภาษาพ่อตัวเองไม่ได้" อิศรายกเท้าเตะก้อนกรวดอย่างอารมณ์เสีย "นี่ถ้าไม่หล่อ ไม่ยอมตกเครื่องบินเด็ดขาด"
"เฮ้ย ระวังสิโว้ย เดี๋ยวโดนหัว" ภีรวัสโวยวาย
"คนละทางเลยไอ้ทรพี แกอยู่ทางโน้น ฉันเตะไปทางนี้ ก้อนหินมันคงยูเทิร์นไปตกใส่หัวแกได้หรอก"
"ฝุ่นมันปลิวเข้าตา"
สองหนุ่มเถียงกันไม่ยอมหยุด การเดินทางอันยาวนานทำให้ทั้งสองเหนื่อยอ่อน กว่าจะหารถจากอำเภอแม่สะเรียงมาถึงตำบลแม่คงได้ก็แทบแย่ หนำซ้ำรถจากแม่คงยังไม่ยอมเข้าไปส่งที่หมู่บ้านแคมป์สน จุดหมายปลายทางของภีรวัสนักวิจัยหนุ่มผู้ลากอิศราเพื่อนคู่หูช่างภาพแฟชั่นมือดีของประเทศมาช่วยงาน
ปกติภีรวัสไม่ค่อยพูดมากเท่าอีกฝ่าย ชายหนุ่มค่อนข้างเป็นคนนิ่งเงียบ ตรงกันข้ามกับอิศราที่โวยวายเก่ง หากเวลาเช่นนี้ สองหนุ่มก็กลายมาเป็นคนปากจัดเหมือนกันโดยอัตโนมัติ ทุกครั้งที่เกิดความเซ็งขึ้น สองหนุ่มเห็นพ้องต้องกันว่าต้องทะเลาะกันเพื่อไล่ความเซ็งออกไป
"ภีร์ นี่เย็นมาแล้วนะ เดินอีกกี่เอเคอร์กว่าจะถึงแคมป์สงฆ์นี่"
"แคมป์สน เรียกอะไรไม่เคยถูกซะทีเลย" ภีรวัสแทรก
"เออ เออ แล้วแน่ใจนะว่า คุณลุงนุมิตรอะไรของเอ็ง เขาจะรอรับเรา ไม่ใช่พอไปถึงแล้วลุงเขาไม่อยู่ ซวยตายห่_"
"ลุงนิมิตร" ภีรวัสถอนใจ "เขาก็อยู่บ้านเขาสิ จะไปไหน บ้านเขาอยู่แค้มป์สน เลิกบ่นเสียทีเถอะ รำคาญ"
"ไม่ได้บ่น...ถาม..." อิศราหันมาถลึงตาใส่เพื่อน "ใครจะไปรู้ กลัวว่าจะเหมือนในหนัง แค้มป์ซนอะไรนี่ พอเราไปถึงก็เงียบสงัด ไม่มีใครอยู่ หรือถ้ามีก็เป็นคนที่ตาขวางๆ ทื่อๆ น่ากลัว นี่ยังไม่รู้เลยว่าพักที่ไหน น้ำอุ่นมีหรือเปล่าไม่รู้ บ้านป่าเมืองเถื่อน บอกแล้วให้ไปทำสารคดีท่องเที่ยวที่เชียงใหม่ นี่มาทำสารคดีทำลายธรรมชาติเปลือกโลกสั่นไกวไหวกระเพื่อมที่ไหนไม่รู้"
"หุบปากซะทีเถอะอิศรา เอาเท้าเดิน ไม่ต้องเอาปากเดินได้หรือเปล่า"
"กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ด๊อคเตอร์นวพล กำลังจะเสร็จไออยู่แล้ว" อิศราโอดครวญ
"หยุดบ่นได้แล้วน่า พอกลับกรุงเทพฯ ก็ดำเนินการต่อ ถ้าเก่งจริง จะกลัวทำไม" ภีรวัสพูดเสียงเรียบ
"ต้องทดเวลาออกไปอีกสองอาทิตย์นะ" อิศราหันมามองภีรวัส "แล้วด๊อคเตอร์รูปหล่อเซ็กซี่ขนาดนั้น วางใจไม่ได้ พวกนักศึกษาสมัยนี้ทั้งแรดทั้งใจถึงจะตาย ยูไม่รู้อะไร เด็กๆ พวกนั้นจีบอาจารย์เป็นว่าเล่น ยิ่งอาจารย์หล่อๆ อย่างนี้ ไอกลัวด๊อคเตอร์นวพลจะไม่ทันนักเรียน ไม่รอดถึงปิดเทอม จะเสียผู้ใหญ่ซะก่อน" อิศราบ่น
"กลัวแพ้ล่ะสิ" ภีรวัสเหยียดปาก
"น้อยๆ หน่อยคุณภีรวัส พูดอะไรคิดซะบ้าง ครั้งล่าสุดไอเป็นฝ่ายชนะ จำได้ไหมเพื่อน" อิศรายื่นมือไปผลักชายหนุ่มที่เดินนำหน้า
"ยูเล่นมอมเหล้าเขานี่หว่า"
"เปล่ามอม แค่ชวนให้ดื่มพอครึ้มๆ กระตุ้นให้เขาคายคำพูดออกมา ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์"
ภีรวัสจำตอนที่อิศราวิ่งเข้ามาในห้องทำงานของเขาได้ พ่อเพื่อนตัวดีรีบเปิดไฟล์บันทึกเสียงในโทรศัพท์ให้เขาฟัง...คำสารภาพรักของธีรเดช ทันตแพทย์หนุ่ม เหยื่อรายล่าสุดของอิศรา...
คราวนั้นเขาแพ้ เพราะพงศธร คนที่เขาคบด้วยค่อนข้างเป็นคนเงียบขรึมและเก็บความรู้สึก แม้ตอนที่เขาบอกเลิก พงศธรยังนั่งนิ่ง เม้มปาก ก้มหน้าไม่ยอมพูดจา แต่สายตาของกัปตันหนุ่มดูเจ็บปวดและขมขื่น ภาพนั้นยังติดตาเขาอยู่ไม่คลาย ไม่นึกว่าพงศธรจะเสียใจมากขนาดนั้น การที่พงศธรไม่ยอมพูดยอมจาหรือแสดงอารมณ์โวยวายออกมา ทำให้เขาเขาอดรู้สึกผิดไม่ได้
"พีวีซี...เสียงรถ...รถ...รถจริงๆ ด้วย" อิศราส่งเสียงลั่น กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ "นึกว่าจะตายกลางป่ากลางเขาซะแล้ว"
"เบาๆ หน่อย แล้วหยุดกระโดดหยองหยอยซะที เดี๋ยวเขาเห็นเข้านึกว่าแกเป็นคนบ้า รีบเร่งเครื่องหนีกันพอดี" ภีรวัสกระทบกระเทียบ
"สวรรค์ทรงโปรด ราชรถมาเกย ว่าแล้วเชียว คนดีอย่างอิศราตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่จม ขนาดตกระกำลำบากเลือดปากแทบกระเด็น สวรรค์ยังส่งราชรถมาเทียบ" อิศราพร่ำ "ที่สำคัญ...ว้าว ตาหาน" อิศรารำพึงโดยใช้สำนวนแผลงๆ เช่นเคยทำให้ภีรวัสหันตาม
ราชรถของอิศราเป็นรถจี๊บสีเขียวขี้ม้าซึ่งกำลังวิ่งเข้ามาใกล้ คนขับเป็นชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบทหาร มองไกลๆ หน้าตาหล่อเหลาเอาการ
"โอ้ ว้าว...เทพบุตรหลุดออกมาจากป่า หล่อขั้นเทพ" อิศราหันหน้ามายักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนรัก "คนนี้ไอจองนะภีร์ ไอเห็นก่อน"
"ทะเร่อทะร่าไป ระวังได้กินลูกตะกั่วนะก้อนอิฐ" ภีรวัสเตือนเพื่อน เขามักเรียกอิศราว่า ก้อนอิฐ ขณะที่อิศราก็ล้อเลียนเขาว่า พีวีซี ซึ่งที่จริงแล้วชื่อเล่นของเขาคือ พีเจ มีแต่อิศราเท่านั้นที่เรียกเขาว่าพีวีซีบ้าง พีวีบ้าง หรือหากอารมณ์เสียมากๆ ก็จะมีการเรียกชื่อเด็ดๆ อีกหลายชื่อ
"อา...มาไม่เสียเที่ยว" อิศราตะลึง เมื่อรถทหารเข้ามาใกล้ ชะลอความเร็วแล้วจอดลงข้างสองหนุ่ม ทหารหนุ่มที่เห็นจากระยะไกลเมื่อสักครู่ ยิ่งดูใกล้ยิ่งหล่อเข้ม ใบหน้าคมสัน คิ้วดกดำพาดตรงเหนือดวงตาคมกริบ จมูกโด่ง โหนกแก้มสูง ริมฝีปากอิ่มเต็ม คางแข็งแรงบึกบึน ไรหนวดที่เพิ่งโกนใหม่ๆ เขียวครึ้ม แขนแข็งแรงวางค้างอยู่ที่พวงมาลัย เครื่องแบบลายพรางทหารยิ่งทำให้ผู้สวมใส่ดูคร้ามเข้มมากกว่าเดิม
"ขอให้เป็นพีแอลยูด้วยเถิ้ดดด สาธุ" อิศราพึมพำอธิษฐาน