8 คนที่กลัวหมอยืนถอนหายใจเบาๆ เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพยาบาล หมอในชุดทหารสวมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาวกำลังฉีดยาเข้าไปที่ต้นแขนของทหารหน้าอ่อนนายหนึ่ง
...ดูดีๆ แพทย์ทหารคนนี้หล่อลากดินไม่แพ้ทหารคนที่พาเขาเข้ามา...
อิศราถอนหายใจช้าๆ บอกตัวเองว่ายอมเจ็บสักครั้ง แลกกับการได้ใกล้ชิดหมอทหารที่ห้าวเข้มถูกใจ
พันโทวรุฒม์รอจนทหารนายนั้นเดินออกมาจากห้องแล้วจึงเคาะประตู โผล่หน้าเข้าไปคุยอะไรสั้นๆ กับวิษณุ ก่อนจะหันมาหาอิศราแล้วบอกให้เข้าไปข้างใน
"ผมจะคอยอยู่ข้างนอก"
"เข้าไปด้วยกันสิครับ" อิศราชวน แต่กลั้นหายใจ ภาวนาขออย่าให้วรุฒม์ตามเข้าไปเลย
"กลัวหรือครับ แค่นี้เอง คงไม่ต้องให้ผมพาเข้าไปหรอก หมอคนนี้ใจดี" วรุตม์หัวเราะเบาๆ แล้วเปิดประตูให้ชายหนุ่มแล้วพยักหน้าให้อิศราเดินเข้าไป แล้วปิดประตูเบาๆ
พันตรีนายแพทย์วิษณุ สูงประมาณ 180 เซ็นติเมตร ผิวขาวจัดราวกับคนไม่เคยออกแดด ตาคมกริบ คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสันตรง คางบึกบึน ใบหน้าคมเข้ม สะอาด เกลี้ยงเกลา ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งหล่อ
"สวัสดีครับคุณอิศรา อาการเป็นยังไงบ้างครับ" เสียงทุ้มๆ เนิบๆ ถามคนไข้ผู้ซึ่งยังยืนนิ่งไม่ไหวติง
"ก็เจ็บคอนิดหน่อยครับ" อิศราพูดเสียงเบาหวิว
"อะไรนะครับ" วิษณุได้ยินไม่ถนัด จึงเอียงหูเข้ามาใกล้
...กลิ่นตัวหอมมาก ใส่น้ำหอมด้วยหรือ ทหารอะไรฉีดน้ำหอมโปโล...
"เจ็บคอ" อิศราพูดค่อยกว่าเดิม
วิษณุยิ้มมุมปาก แล้วผายมือให้ชายหนุ่มร่างเล็กนั่งลงบนเตียงตรวจ อิศรายังไม่ขยับ นายแพทย์หนุ่มจึงแตะศอกคนไข้ให้รู้สึกตัว
"ขอตรวจหน่อยนะครับ" พลยกสเต็ทโธสโคปวางแนบลงบนอกของอิศราแล้วบอกให้ชายหนุ่มหายใจเข้าออกแรงๆ จากนั้นขยับไปด้านหลัง มือซ้ายแตะที่ไหล่ของชายหนุ่มเบาๆ ส่วนอีกมือสเต็ทโธสโคปวางแนบลงกับแผ่นหลังของอิศราซึ่งตอนนี้กำลังหายใจเข้าออกไม่เป็นจังหวะ
"หายใจเข้าครับ" เสียงทุ้มๆ สั่ง "แล้วหายใจออก"
อิศรารู้สึกประหม่า ได้ยินคำสั่งหมอแต่ทำตามไม่ถูก
"คุณอิศราครับ หายใจเข้าลึกๆ ครับ ไม่ต้องกลั้น"
"ผมเปล่า" อิศราตอบเสียงเบา
"หายใจเข้าออกเป็นจังหวะนะครับ" หมอวิษณุก้มลงพูดข้างหู
...ใจจะขาดอยู่แล้ว สั่นหวิวจนแทบไม่รู้สึกว่ากำลังเต้นอยู่ แต่ถึงหัวใจเต้นก็เต้นไม่เป็นจังหวะ...
...ทำไมรู้สึกแบบนี้...
..."ถอดเสื้อออกด้วยครับ"...
...อะไรนะ ต้องถอดเสื้อด้วยหรือ ตรวจแค่นี้เอง ไม่ได้เอ็กซเรย์ซักหน่อย แล้วจะต้องถอดกางเกงด้วยไหมเนี่ย...
"ต้องถอดด้วยหรือครับ" อิศราถามเพื่อความมั่นใจ
"ถอดอะไรครับ" วิษณุเลิกคิ้วแสดงอากาสงสัย
...ตายจริง เมื่อกี้หูแว่วหรอกหรือ...
อิศราอาย ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกเงอะงะอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยนึกเลยว่าคนที่ "คล่อง" อย่างเขาต้องกลายมาเป็นหนุ่มน้อยไร้เดียงสาวางท่าทางไม่ถูกเอาดื้อๆ นี่หากภีรวัสมาเห็น คงโดนล้อไม่จบสิ้น
"แปลกจริง ตัวก็ไม่ร้อน ทำไมหน้าแดงๆ" วิษณุพูดเสียงค่อย ก้มหน้าลงมาใกล้แล้วพูดว่า "ขอตรวจช่องปากหน่อยนะครับ คุณอิศราอ้าปากกว้างๆ"
นายแพทย์หนุ่มหันไปหยิบไฟฉายและแผ่นกดลิ้น แต่อิศรารีบปฏิเสธ
"ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับคุณหมอ คือว่ามันคันๆ คอนิดหน่อย แค่ไอค๊อกแค๊ก" พูดเสร็จ อิศราก็ไอให้ฟัง
"ถึงต้องดูช่องปากไงครับ" วิษณุยิ้ม ในมือถืออุปกรณ์เตรียมพร้อม
"แต่ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้ว"
...แต่กำลังจะกลายเป็นโรคหัวใจแทน เห็นหน้าหมอหล่อขั้นเทพแบบนี้แล้วจะเป็นลม วรุตม์ก็หล่อ วิษณุก็หล่อ เวลาเจอคนหล่อเขามักควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ รู้สึกมีพลังบางอย่างพุ่งออกมากระแทกจนเขาซวนเซ แทบจะลงไปนอนกองกับพื้น...
"อืม ผมวินิจฉัยไม่ได้ ตัวก็ไม่ร้อน คุณอิศราก็ดูสบายดี ไม่เห็นจะป่วยตรงไหน เพียงแต่หัวใจเต้นแรงผิดปกติไปหน่อย สงสัยต้องวัดความดัน"
...ไม่ต้องหรอกหมอ ถ้าวัดความดันตอนนี้คงพุ่งกระฉูดจนมาตรวัดแทบระเบิด หัวใจนั้นเล่า แม้เริ่มกลับมาเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ้าง แต่ก็ยังเต้นแรงกว่าปกติอยู่ดี...
"คือว่า ถ้าผมนอนพักหน่อยก็คงหายกระมังครับคุณหมอ" อิศราสรุปเอง วิษณุพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ยังแสดงความห่วงใย
"พรุ่งนี้ถ้ารู้สึกไม่ดี ก็มาให้ผมตรวจนะครับ"
...อ๋อ มาแน่ นั่นมันเป็นแผนของเขาอยู่แล้ว ตามที่ตกลงกับเพื่อนคู่หู วันนี้เป็นวันของเขาที่จะได้ใช้เวลากับผู้พันวรุฒม์ พรุ่งนี้เป็นวันของภีรวัส เขาจึงว่างไม่มีอะไรทำ ที่ยอมเข้ามาในห้องตรวจก็เพราะอยากทำความรู้จักกับคนหล่อ เผื่อชวนออกไปเที่ยวด้วยกันในวันที่เขาว่างเว้นจากเกมหัวใจที่กำลังแข่งกับภีรวัสอยู่ จะได้ไม่นั่งเหงาอยู่คนเดียว...