ภีรวัสยอมรับว่าตัวเองตกใจไม่น้อยเมื่อหันหลังไปมองรถที่แล่นเข้ามาจอดช้า ๆ แล้วเห็นว่าคนที่ก้าวลงมาคือวรุฒม์ แต่เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นายทหารร่างบึกบึนอยู่ในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อน สวมเสื้อยืดสีเขียวซีดค่อนข้างรัดรูป เผยให้เห็นแผ่นอกแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม
...เกือบสองอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้าวรุฒม์ เขารู้สึกว่าวรุฒม์ดูเปลี่ยนไป ผิวขาวขึ้น ไรหนวดครึ้มเหมือนไม่ได้โกนมาหลายวัน แก้มดูซูบลง แต่นัยน์ตานี่สิ ดูเปลี่ยนไปจริง ๆ...
"ในที่สุดก็เจอตัว คุณมานั่งเงียบ ๆ อยู่นี่เอง" วรุฒม์ยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ภีรวัสแล้วพูดเสียงต่ำว่า "คุณหลบหน้าผมหรือเปล่า"
"ทำไมต้องหลบครับ" ภีรวัสถามกลับด้วยเสียงเรียบ ใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองอุปกรณ์ที่กำลังทำการวิจัย แล้วก้มลงจดบันทึกบนสมุดเล่มเล็กในมือ
"งานศพพล คุณไม่รอพบผม"
"พอดีอิศราปวดท้องไม่สบายครับ เลยต้องรีบไป" ภีรวัสตอบเหมือนที่เคยตอบวิษณุแล้วอธิบายเพิ่มเติมว่า "แล้วผมก็รีบกลับมาทำงานวิจัยต่อ วัน ๆ ก็ขลุกอยู่บนนี้ นั่งจดบันทึกการทดลอง ไม่ได้เปิดโทรศัพท์ แล้วก็รู้สึกว่าแถวนี้ไม่มีสัญญาณด้วยครับ"
"ผมอยากจะคุยกับคุณแทบแย่" วรุฒม์พูดเสียงเบา อมยิ้มมุมปากเช่นเคย แต่นัยน์ตาวิบวับ "แต่ไม่เป็นไร ผมกลับมาแล้ว ได้คุยกันจริงๆ ไม่ใช่ทางโทรศัพท์ ดีกว่าเป็นไหน ๆ"
ภีรวัสพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก้มลงจดบันทึกต่อทั้งที่เพิ่งจดไป วรุฒม์เหลือบตามองแล้วอมยิ้ม กำลังจะทักท้วงว่าชายหนุ่มจดบันทึกตัวเลขเดิมเหมือนกับที่เพิ่งจดไปเมื่อครู่ แต่ก็เปลี่ยนใจถามถึงเรื่องการวิจัยของภีรวัสแทน อธิบายให้นายทหารฟังอย่างคร่าวๆ แล้วสรุปปิดท้ายว่า
"คงเสร็จเร็วกว่าที่คิดราวสองอาทิตย์"
"จะกลับกรุงเทพฯ เลยหรือเปล่าครับหรือจะอยู่เที่ยวต่อ ผมอาสาพาเที่ยว" วรุฒม์เสนอตัว
"ยังไม่แน่ใจครับ บางทีอาจต้องไปทำวิจัยอยู่กลางป่าบนเกาะเล็ก ๆ ที่ไหนแถวทางใต้ของอินโดนีเซียเสียด้วยซ้ำ" ภีรวัสหาทางออกที่ได้เตรียมไว้
"แต่คุณก็คงไม่อยู่กลางป่าอินโดนีเซียนานจนเกินไปใช่ไหมครับ อีกไม่กี่เดือนก็ได้เจอกันอีก ผมรอได้" วรุฒม์ยักไหล่ แล้วนั่งนิ่งมองออกไปยังทุงหญ้าโล่งเบื้องหน้า
"อิศราบ่นคิดถึงผู้พัน" ภีรวัสเปลี่ยนแผน พยายามจะผลักวรุฒม์ออกจากตัว
"ผมก็เพิ่งแยกกับคุณอิศราที่กรุงเทพฯ ทำไมคิดถึงกันเร็วจัง" วรุฒม์ทำเสียงสงสัยแล้วเท้าแขนลงกับพื้นหญ้า เอนตัวไปทางด้านหลังแล้วแหงนหนามองท้องฟ้าสีครามราวกับเพลิดเพลินกับธรรมชาติยิ่งนัก
ภีรวัสขมวดคิ้ว รู้สึกฉุนอิศราขึ้นมาทันใด เพื่อนควรจะมาหาเขาแล้วตั้งแต่เมื่อวานซืน แต่อิศราบ่นว่าตั้งแต่กลับจากญี่ปุ่นก็ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาจะทำอะไร จึงขอเคลียร์งานจนถึงสุดสัปดาห์ เช้าวันจันทร์ถึงจะเดินทางมาแม่สะเรียง
...ที่ยุ่ง ๆ ในกรุงเทพฯ ก็เพราะอยู่กับผู้พันวรุฒม์นี่หรือ ไอ้เพื่อนเจ้าเล่ห์ งาบทั้งวิษณุและวรุฒม์เลยหรือนี่...
"หิวข้าวแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ" วรุฒม์ชวน "อย่าปฏิเสธเลย ผมไม่ให้คุณตอบปฏิเสธหรอก ยังไงก็จะจี้ตัวขึ้นรถไปทานข้าวด้วยกันให้ได้"
ภีรวัสยังคงก้มหน้ามองสมุดบันทึก ไม่ตอบโต้นายทหารซึ่งเขาคิดว่ากำลังเปลี่ยนท่าทีไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด พูดมากขึ้น พูดยาวขึ้น นัยน์ตาวิบวับกว่าเดิม และท่าทางไม่อ่อนโยนเนิบนาบเหมือนเดิมเท่าไหร่นัก แต่รู้สึกดูกร้าวขึ้น
...พูดเองเออเอง ทำตัวเป็นผู้นำ และมีแววว่าจะชอบบังคับให้ได้ทุกอย่างดังใจ...
...คงคุมภีรวัสได้หรอก ไม่รู้หรือไง เขาเป็นคนดื้อเงียบไม่ใช่เล่น เรื่องที่ใครจะมาอยู่เหนือเขานั้นอย่าได้หวัง...
...แต่ครั้งนี้จะยอมไปทานข้าวด้วย ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ...
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จวรุฒม์ขับรถมาส่งภีรวัสที่บ้านพัก แล้วก็ลงจากรถมายืนคุยต่อที่หน้าบ้าน ไม่มีท่าท่าจะกลับง่าย ๆ อากาศหนาวเย็นจนภีรวัสต้องห่อไหล่
"หนาว" ภีรวัสพูดขึ้น หันหน้าไปมองบ้านพักเหมือนจะบอกกับนายทหารว่าอยากจะเข้าบ้านแล้ว
"คุณภีร์คงไม่ชินกับอากาศหนาว อยู่ต่ออีกหน่อยสิครับ จะได้ชิน" วรุฒม์คุยต่อ ทำเป็นไม่สนใจท่าทีของภีรวัส
"จะแข็งตายสิไม่ว่า" ภีรวัสพูดโดยไม่มองหน้าของวรุฒม์ สายตาจับอยู่ที่ใต้คางของนายทหาร หนวดเคราของวรุฒม์เริ่มขึ้นครึ้ม
...ทำไมไม่โกน คางสากๆ แบบนี้ ไปจูบซุกไซร้ซอกคอใครก็คงระคายเคืองไปหมด...
"ผมชอบอากาศหนาว สบายตัวดี อากาศร้อนทำให้เหงื่อออก เหนอะหนะ" วรุฒม์พูดยิ้มๆ ยกมือขึ้นเท้าเอวแล้วแหงนหน้าสูดอากาศสดชื่น
"ผมชอบอากาศสบายๆ" ภีรวัสตอบ และในใจคิดว่าหากวรุฒม์จะยังคุยเรื่องอากาศนอกบ้านอยู่แบบนี้ เขาก็จะหนีเข้าบ้านเสียดื้อ ๆ
"เข้าไปคุยในบ้านกันเถอะครับ คุณภีร์คงหนาวแล้ว" วรุฒม์ก้มหน้าลงมายิ้มอ่อนโยนให้ภีรวัสซึ่งเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจที่ได้ยินวรุฒม์เรียกชื่อเขาสั้น ๆ
"ขอผมเรียกว่าภีร์นะครับ อยากเรียกชื่อเล่น คุณเรียกผมสั้นๆ ว่ารุฒม์ก็ได้ เราจะได้สนิทกัน"
...ชื่อเล่นเขาคือพีเจต่างหาก แต่เขาไม่บอกหรอก ไม่อยากใกล้ชิดมากกว่านี้ กำลังจะทิ้งวรุฒม์อยู่แล้ว จะให้สนิทกันได้ยังไง...
"ดึกแล้ว ผู้พันไม่รีบกลับหรือครับ ค่ายทหารก็อยู่อีกไกล ทางก็เปลี่ยว ขับรถกลางคืนมันอันตราย" ภีรวัสท้วงขึ้นมาเบา ๆ แล้วอดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าพูดอะไรไม่เข้าท่า ทหารขับรถกลางคืนจากแคมป์สนกลับค่ายนี่นะอันตราย ทหารเขาคงกลัวหรอก
"เพิ่งสามทุ่มเองนะครับ ดึกที่ไหนกัน แล้วค่ายก็อยู่ไม่ไกล ผมขับรถแค่ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึง คงไม่มีข้าศึกมาคอยซุ่มโจมตีหรอกครับ คุณภีร์ไม่ต้องห่วงความปลอดภัยของชายชาติทหารอย่างผมหรอก ห่วงตัวเองเถอะ" วรุฒม์พูดยิ้ม ๆ
...หมายความยังไง ห่วงตัวเอง...
"เข้าไปคุยกันข้างในเถอะครับ" วรุฒม์จับแขนของภีรวัสแล้วออกแรงดึงให้เดินตาม ชายหนุ่มตาค้าง ไม่นึกว่าคนเคร่งขรึมเรียบนิ่งอย่างวรุฒม์จะทำแบบนี้ มือใหญ่แข็งแรงส่งผ่านความร้อนมายังผิวกายของเขาทันที จนภีรวัสรู้สึกได้ว่าความหนาวเย็นแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นในชั่วเสี้ยววินาที
"ผู้พัน คือว่า..."
"ไม่เชิญแขกเข้าบ้านหรือครับ ผมอุตส่าห์เลี้ยงอาหารเย็น" วรุฒม์อมยิ้ม
"อ๋อ ที่เลี้ยงอาหารเย็นผมก็เพราะต้องการอะไรตอบแทนนี่เอง"
"เปล่า" วรุฒม์ส่ายหน้า "ขออะไรร้อน ๆ ดื่มซักถ้วยหน่อยเถอะครับ อากาศเย็นจะแย่ ขับรถกลับค่ายตอนกลางคืน เดี๋ยวผมได้หนาวตายกลางทาง"
"ไหนว่าไม่ต้องห่วงชายชาติทหาร ขับรถกลับค่ายแค่นี้เอง"
"แต่ไม่ใช่เรื่องอุณหภูมิครับ" วรุฒม์หยุดเดิน หันมายิ้มให้ภีรวัส มือที่จับแขนของชายหนุ่มยังไม่ปล่อย แต่กลับยกมืออีกข้างขึ้นมาจับไหล่ภีรวัสแล้วบีบเบา ๆ "ตอนนี้ผมกำลังต้องการความอบอุ่น"
"งั้นก็เชิญครับ ผมจะชงกาแฟร้อนๆ ให้ซักแก้ว" ภีรวัสขยับตัว แต่ถูกนายทหารร่างกำยำตรึงเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
"กาแฟร้อน ๆ ทำให้ผมหายหนาวไม่ได้หรอก" วรุฒม์พูดเสียงสั่นพร่าแล้วยืนนิ่ง สะกดภีรวัสด้วยแววตาลึกซึ้งอยู่นานหลายอึดใจ และในที่สุด วรุฒม์ก็ทำในสิ่งที่ภีรวัสกำลังหวาดหวั่น
...ไหน ๆ ก็จะทิ้งวรุฒม์แล้ว เกมกำลังจะจบ ขอส่งท้ายซักทีเถอะ อิศราอยู่กรุงเทพฯ ถ้าเราไม่พูด เพื่อนก็คงไม่รู้อะไร...
...พอคืนนี้ผ่านไป เขาจะทิ้งวรุฒม์อย่างเด็ดขาด ถ้าการหลบหน้าไม่ได้ผล เขาจะบอกผู้พันรูปหล่อคนนี้ไปตรง ๆ...
...แต่ว่าจากนั้น เขาจะทำยังไงกับตัวเองดี โอย สับสนเหลือเกิน...
***
English Translation (Draft)
29: Unspoken Tensions
Peeravas couldn't hide his surprise when he turned to see the car pulling up slowly behind him. The figure stepping out was unmistakably Warut, though he quickly schooled his expression back to neutral. The lieutenant colonel's solid frame filled out his half-dress uniform—a fitted pale green t-shirt that revealed the hard planes of his muscular chest.
Nearly two weeks without seeing Warut's face, and Peeravas noticed the changes immediately. Paler skin, stubble darkening his jaw like he hadn't shaved in days, hollowed cheeks. But his eyes—those had changed most of all.
"Finally found you. Sitting here all quiet by yourself." Warut's smile was thin as he approached, settling beside Peeravas on the grass. His voice dropped. "You avoiding me?"
"Why would I avoid you?" Peeravas's tone remained level, lips curved in that practiced smile as he turned back to his research equipment, head bowed over the small notebook in his hands.
"Pol's funeral. You didn't wait to see me."
"Isara had stomach trouble. We had to leave quickly." The same excuse he'd given Wisanu, delivered with the same casual air. "I came straight back to work on the research. Been up here every day, recording observations. Haven't even had my phone on—no signal up here anyway."
"I wanted to talk to you so badly." Warut's voice was soft, that familiar half-smile playing at the corners of his mouth, but his eyes held a new intensity. "Doesn't matter now. I'm back. We can talk properly—not through a phone. Much better this way."
Peeravas nodded agreement, then bent to record more notes—the same numbers he'd just written. Warut caught the repetition, amusement flickering across his features. He'd been about to comment when he changed tactics, asking about the research instead. Peeravas explained in broad strokes, concluding:
"Should finish about two weeks earlier than planned."
"Heading straight back to Bangkok then? Or staying to explore? I volunteer as tour guide." Warut's offer came with practiced ease.
"Not sure yet. Might need to do research in some jungle on a small island somewhere in southern Indonesia." The prepared escape route rolled off Peeravas's tongue.
"But you wouldn't be in the Indonesian jungle too long, right? Few months and we'll see each other again. I can wait." Warut shrugged, settling back to gaze across the open grassland.
"Isara complains he misses you." Peeravas shifted strategies, trying to push Warut away from himself.
"I just left Isara in Bangkok. Why did miss me too soon?" Warut feigned confusion, bracing his arms behind him and leaning back to study the deep blue sky, as if drinking in the natural beauty.
Peeravas's brow furrowed, irritation with Isara flaring. His friend should have been here yesterday, but Isara claimed he'd been swamped since returning from Japan—too busy for anything, needed to clear his schedule through the weekend. Monday morning he'd finally travel to Mae Sariang.
Busy in Bangkok because he's with Lieutenant Colonel Warut? That scheming friend of mine—is he playing both Wisanu and Warut?
"I'm hungry. Let's get dinner." Warut's invitation brooked no argument. "Don't even think about refusing. I won't let you say no. One way or another, I'm dragging you to that car for dinner."
Peeravas kept his eyes on his notebook, refusing to engage with the officer whose entire demeanor had shifted so obviously. More talkative, more aggressive. Eyes brighter than before, manner less gentle and accommodating—harder somehow.
Speaking for himself now, taking charge. Looks like he's used to getting everything he wants.
Think you can control me? Don't you know this Peeravas's stubborn as they come? The idea of anyone lording over him—don't even dream of it.
But this once, I'll go to dinner. Just this once.
***
After dinner, Warut drove Peeravas back to the guesthouse, then climbed out to continue their conversation at the front door. No signs of leaving anytime soon. The cold air bit through Peeravas's clothes, making him pull his jacket tighter.
"Cold," Peeravas remarked, glancing toward the house—a clear hint that he wanted to go inside.
"You're not used to cold weather. Stay out a bit longer, get acclimated." Warut ignored the signal entirely.
"I'll freeze to death at this rate." Peeravas spoke without looking at Warut's face, his gaze fixed on the officer's jaw. Warut's beard was coming in thick.
Why doesn't he shave? That scratchy chin—kissing anyone with that stubble would be nothing but irritation.
"I love cold weather. So refreshing. Hot weather makes you sweat—sticky and gross." Warut smiled, hands on his hips as he tilted his face up to breathe in the crisp air.
"I prefer comfortable weather." Peeravas's patience was wearing thin. If Warut kept discussing the weather out here much longer, he'd escape inside regardless of politeness.
"Peer, let's continue talking inside. You must be freezing." Warut looked down with that gentle smile, and Peeravas raised an eyebrow in surprise at hearing Warut use the shortened version of his name.
"Let me call you Peer, okay? I want to use a nickname. You can call me just Rut if you want. We'll be closer that way."
His nickname actually is PJ, but he won't say so. Doesn't want any more closeness than this. He's about to dump Warut anyway—how can they get closer?
"It's late. Shouldn't you head back? The base is far, the roads are isolated. Driving at night is dangerous." The gentle protest slipped out before Peeravas could stop himself, and he immediately regretted the foolish words. As if a soldier would be afraid of driving at night from Camp Sont back to base.
"It's only nine o'clock—hardly late. And the base isn't far, barely fifteen minutes' drive. No enemies lying in ambush, I think. You don't need to worry about this soldier's safety. Worry about yourself instead." Warut's smile didn't reach his eyes.
What does he mean, worry about myself?
"Let's talk inside." Warut grasped Peeravas's arm, pulling him along. The younger man stiffened in shock—he never expected the reserved, composed Warut to act so boldly. That large, strong hand sent heat through his skin immediately, the cold transforming to warmth in a split second.
"Lieutenant Colonel, the thing is—"
"Not inviting your guest inside? After I treated you to dinner." Warut's smile held an edge.
"Ah, so treating me to dinner was because you wanted something in return."
"No," Warut shook his head. "Just asking for something hot to drink. This cold weather is brutal—driving back to base in the middle of the night, I might freeze to death en route."
"I thought I didn't need to worry about soldiers. Just driving back to base."
"But it's not about temperature." Warut stopped walking, turning to smile at Peeravas. The hand on his arm didn't release; instead, Warut's other hand came up to grip Peeravas's shoulder, squeezing gently. "Right now, I need warmth."
"Well then, come in. I'll make you some hot coffee." Peeravas tried to move, but found himself held fast by the officer's powerful frame.
"Hot coffee won't cure my cold." Warut's voice trembled slightly as he stood motionless, holding Peeravas captive with that penetrating gaze for several long moments. And finally, Warut did what Peeravas had been dreading.
Since I'm going to dump Warut anyway, since the game is almost over—let me send it off properly. Isara's in Bangkok. If we don't tell him, he'll never know.
After tonight passes, I'll cut Warut off completely. If avoiding him doesn't work, I'll tell this handsome lieutenant colonel straight to his face.
But then—what will I do with myself? God, this is so confusing.
***