35 อิศราอุทานเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงของภีรวัสในโทรศัพท์บอกเขาถึงเรื่องที่วิษณุกับวรุฒม์กลายมาเป็นคู่แข่งกันเพื่อจีบตัวเอง
"แกแน่ใจหรือภีร์ สองคนนั่นเอาจริงหรือ ไม่ใช่แค่เขาอยากแก้แค้นเราหรอกนะ หรือว่าเขาคิดจะ..."
"จะยังไงก็แล้วแต่ จริงหรือเล่น แกก็ต้องหลบให้ดี อย่าใจอ่อนเด็ดขาด อย่าเสียดายความหล่อล่ำจนพ่ายแพ้ต่ออารมณ์ดิบของตัวเอง" ภีรวัสสั่งเพื่อน
"ต้องทำขนาดนั้นเลยหรือภีร์" อิศราโอดครวญ "นี่ยังนึกภาพจินตนาการ sexual fantasy อยู่เลยนะว่า สองทหารบึกบึนผลัดกันประกบแซนวิชเรา"
"ไอ้ก้อนอิฐ" ภีรวัสตวาด
"จ้า รู้แล้ว ดุฉิบหาย" อิศรารับคำแล้วบอกว่าต้องรีบวางหูเพราะตอนนี้กำลัง 'คั่ว' เหยื่อรายใหม่อยู่
"แกยังไม่เข็ดหรืออิศ" ภีรวัสถอนหายใจ
"ตอนแรกว่าจะเข็ด แต่พอเห็นหล่อ ๆ ล่ำ ๆ ไอก็ทนไม่ได้ ก้นมันกระดิกทันที" อิศราหัวเราะคิกคักแล้ววางสายสนทนากับเพื่อน
...เราก็พูดไปยังงั้นล่ะภีร์ เข็ดสิ ทำไมจะไม่เข็ด นอนไม่หลับมาตั้งหลายวัน เกมบ้า ๆ แบบนี้ไม่เอาอีกแล้ว อย่างน้อยก็อีกหลายปีล่ะ...
...แล้วไม่ต้องมาสั่งอิศราเลย คราวนี้เขาจะปล่อยใจให้เป็นอิศระ ยอมทำตามหัวใจของตัวเองดูซะที เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาก็มีหัวใจที่รักใครได้เหมือนกัน...
ภีรวัสเก็บอุปกรณ์ทดลองงานวิจัยใส่กล่องให้เรียบร้อย และจัดกระเป๋าให้พร้อมกับสำหรับการเดินทางกลับกรุงเทพฯ จากนั้นจึงแบกเป้เดินออกมาจากบ้านพัก ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวสักสองสามวันเป็นการสั่งลา
เมื่อสองวันที่แล้วเขาพบกับปลัดอำเภอแม่สะเรียงในตลาดและได้ทำความรู้จักกัน ปลัดอำเภอแนะนำเส้นทางท่องเที่ยวเดินป่าให้ ภีรวัสจึงตั้งใจว่าจะไปกางเต้นท์พักแรมบนภูเขา และถือโอกาสนอนคิดไตร่ตรองถึงเรื่องต่างๆ ที่กำลังรบกวนจิตใจเขาอยู่ในขณะนี้ ตั้งใจว่าจะแขวนเปลนอนเล่นอยู่กลางป่า รอบข้างมีแต่ต้นไม้ ไม่มีใครกวนใจ
...ไม่มีใบหน้าคมเข้มของใครบางคนที่คอยทำให้เขาหวั่นไหวและว้าวุ่น...
ภีรวัสใช้เวลาเดินเท้าไม่ถึงครึ่งวันก็มาถึงจุดที่ปลัดอำเภอแนะนำไว้ว่าควรใช้เป็นที่พักแรม ลานหญ้ากว้างบนเขารายล้อมด้วยต้นไม้เขียวขจีทำให้ภีรวัสชื่นชอบเป็นอย่างมาก และยิ่งโชคดีเมื่อเดินไปไม่ไกลเป็นธารน้ำใสสะอาดน่าเล่น ภีรวัสเดินไปตามลำน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็พบว่ามีกระท่อมเก่าๆ อยู่หลังหนึ่ง ซึ่งคิดว่าคงจะเป็นกระท่อมที่คนเก็บของป่าสร้างเอาไว้เป็นที่พักแรม
ชายหนุ่มใช้เวลาเกือบตลอดทั้งบ่ายเดินสำรวจพื้นที่รอบ ๆ และชื่นชมกับธรรมชาติจนเต็มที่แล้วเดินย้อนกลับมาที่ลานหญ้าซึ่งกางเต้นท์ทิ้งเอาไว้ ก่อนจะลงมือทำอาหารง่ายๆ รับประทาน จากนั้นจึงเอนตัวลงนอนมองท้องฟ้าสีครามอย่างผ่อนคลาย
แต่ไม่นาน ใบหน้าของคนห้าคนก็ฉายทาบขึ้นมามาบนผืนฟ้ากว้างใหญ่
วรุฒม์ วิษณุ อิศรา ดร. สินธพ และ พล
ใบหน้านิ่ง ๆ ของวรุฒม์ ดวงตาคมกริบ นัยน์ตาวิบวับปนแข็งกร้าวแบบที่เขาอ่านแทบอ่านไม่ออกว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่
วิษณุกับใบหน้าสดชื่น ร่าเริง เป็นมิตร ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด
อิศรากับใบหน้าทะเล้น ปากขยับพูดเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดเวลา
ดร. สินธพ กับใบหน้าอ่อนโยน นัยน์ตาหวานซึ้ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด ขมขื่นเมื่อโดนเขาทิ้ง
และ พล กับใบหน้าเจ็บปวด...
เจ็บปวดกับการที่ถูกเขาปฏิเสธรัก และเจ็บปวดจากบาดแผลก่อนสิ้นชีวิต...
ภาพในอดีตเมื่อเกือบสองปีที่แล้วหวนกลับมา
ภีรวัสพับโทรศัพท์เก็บแล้วถอนหายใจ หากอิศรารู้ว่าเขาผิดกฎ จะต้องถูกเพื่อนรักเหยียบแน่นอน แค่สามอาทิตย์เขาก็ผิดกฎไปหลายข้อ เริ่มจากไปทานข้าวกับ ดร. สินธพในช่วงอาทิตย์ที่เป็นเวลาของอิศรา นอนกับสินธพไปแล้วตั้งแต่อาทิตย์ที่สาม และที่สำคัญ เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลัง 'ชักจะชอบ' หมอหนุ่มคนนี้มากขึ้นทุกวัน ซึ่งแบบนี้หมายความว่าเป็นระยะอันตรายของการใกล้ตกหลุมรัก
สินธพกระชับอ้อมแขน ดึงภีรวัสเข้าไปแนบอก ก้มหน้าลงกระซิบข้างหูเบา ๆ
"ภีร์ พรุ่งนี้อย่าเพิ่งกลับเลยนะครับ อยู่ต่ออีกซักคืน เช้าวันจันทร์ค่อยกลับ"
ภีรวัสอยากจะพยักหน้า แต่หากค้างคืนวันอาทิตย์ต่อ เขาก็จะใช้เวลาที่ตกลงกันไว้เกินไปหลายชั่วโมง หกโมงเช้าของวันจันทร์เป็นเวลาเริ่มต้นอาทิตย์ของอิศรา หากเพื่อนรักรู้ เขาคงแย่
...แต่เช้าวันจันทร์อิศราก็ต้องไปทำงาน ถ้าอิศราจะ 'ดำเนินการ' กับเป้าหมายก็ต้องรอจนกว่าอิศราหรือ ดร. สินธพจะเลิกงาน...
อีกเสียงหนึ่งในความคิดของภีรวัสประท้วง
"เอ่อ ไม่ได้หรอกครับ เช้าตรู่วันจันทร์ผมมีนัด ต้องรีบเข้าออฟฟิส ยังไงคืนนี้ก็ต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ"
"แต่คุณบอกว่าคุณไม่เคยทำนัดเช้านี่นา"
ภีร์วัสตาโต พลาดไปถนัด สินธพเป็นคนความจำดี
"เอ่อ คือพอดี แขกวีไอพีครับ เลยต้องไป อย่าลืมนะครับ ผมเป็นพีอาร์ของโรงแรม ลูกค้าสำคัญที่สุด"
"ผมไม่ให้คุณไป" สินธพกระชับแขนแน่นเข้า เบียดอกกว้างเข้ามาจนแทบเป็นเนื้อเดียวกันกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม "คืนนี้จะกักตัวไว้ที่นี่ ไม่ให้กลับ พรุ่งนี้อยากดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน"
...ตายล่ะ ทำยังไงดี...
ภีร์วัสพยายามใช้ความคิด บางครั้งเขาก็นึกเบื่อที่จะเล่นเกมนี้เสียแล้ว เขายอมรับว่าหลัง ๆ ที่ผ่านมา เขารู้สึกดีกับ 'เหยื่อ' สองสามคน แต่พอสองเดือนผ่านไป ไม่ถึงกลางเดือนที่สามก็ต้องตัดความสัมพันธ์ ทั้งที่ลึก ๆ ก็เสียดายอยู่เหมือนกัน
...พลกับสินธพเป็นสองคนในจำนวนหลายคนที่เขาเคยคบมาและรู้สึกดีด้วยเป็นพิเศษ ภีรวัสอดคิดไม่ได้ว่า หากช่วงเวลาที่ใด้คบกับทั้งสองคนนั้นยาวนานเกินสามเดือน และคบด้วยความมุ่งหวังที่จะมีความรักอย่างจริงจัง เขาก็คงมีความสุขยิ่งนัก...
...พลเป็นคนโรแมนติกและจริงจังกับทุกอย่าง ตอนที่พลบอกรักเขา พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เขายืนอยู่ที่หน้าผาริมทะล ลมทะเลพัดมาเอื่อย ๆ พลคุกเข่าลงแล้วกอดเอวเขาไว้ เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาที่เขาไม่มีวันลืม บอกรักด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน...
...และวันที่เขาบอกเลิกพล เขาก็ไม่มีวันลืมสายตาคู่นั้น...
...หากเขาเห็นสายตาของพลวันที่พลเสียชีวิต เขาก็คงไม่มีวันลืมเช่นกัน...
...คำพูดประโยคสุดท้ายของพลที่เขาได้ยินทางโทรศัพท์นั้นไม่อาจลบเลือนไปได้...
… "ผมจะรักคุณจนวันตาย"...
...คนเราจะรักใครจนวันตายได้จริง ๆ หรือ...
***
Translation (Draft)
35 Ghosts in the Mountain Mist
Isara's voice crackled through the phone, loud enough to make Peeravas wince. The news hit like a slap—Wisanu and Warut had apparently become rivals, both vying for his attention.
"Are you sure about this, Peer?" Isara's tone carried that familiar mix of concern and morbid fascination. "Those two are actually serious? This isn't just some elaborate revenge plot against us, is it? Or maybe they're planning to—"
"Whatever their game is—real or fake—you need to dodge and weave like your life depends on it." Peeravas could practically hear his friend's finger wagging through the receiver. "No going soft. Don't let those pretty faces fool you into surrendering to your own base instincts."
Isara let out a theatrical groan. "Do I really have to be that careful, Peer? I'm already having these wild sexual fantasies about two buff soldiers taking turns making me the filling in their sandwich."
"You brick-headed idiot."
"Yeah, yeah, I know. You're scary when you're angry." Isara's laugh was unrepentant. "Listen, I've got to run—I'm in the middle of 'charming' my latest target."
Peeravas's sigh was audible even through the static. "Haven't you learned your lesson yet?"
"I thought I had, but then I saw this gorgeous, muscular specimen and—well, my ass started twitching before my brain could catch up." Isara's cackle was cut short as he hung up.
I just said it, Peer. I've learned my lesson. I've been tossing and turning for days? No more of these insane games. Not for several years, at least...
And you don't need to lecture Isara. This time, I'm going to let my heart run free. I'll follow its lead for once, just to prove to myself that I'm capable of real love...
***
Peeravas completely packed his research equipment into boxes, then stuffed his belongings into a travel bag. Time to leave this town behind. He shouldered his backpack and stepped out of the small house, planning a few days of hiking as his farewell to the North.
Two days earlier, he'd bumped into Mae Sariang district clerk at the local market. The man had recommended several trekking routes, and Peeravas had decided to pitch his tent on a mountaintop somewhere—a perfect spot for some soul-searching about the chaos currently plaguing his mind. He imagined himself swinging in a hammock deep in the forest, surrounded by nothing but trees and silence.
No sharp-featured faces to make his heart race and his thoughts scatter...
The trek took less than half a day to reach the clerk's recommended campsite. The grassy clearing sat nestled among verdant trees, and Peeravas fell in love with it instantly. His luck held when he discovered a crystal-clear stream nearby. Following it for barely ten minutes, he stumbled upon an old cabin—probably built by forest collectors as a rest stop.
He spent most of the afternoon exploring the area, drinking in the natural beauty until he felt thoroughly satisfied. As evening approached, he returned to his tent, cooked a simple meal, then lay back to gaze at the darkening sky.
But solitude couldn't keep the ghosts away. Five faces materialized against the vast canvas above him:
Warut. Wisanu. Isara. Dr. Sintop. And Pol.
Warut's impassive features, those sharp, glittering eyes that revealed nothing of what lurked behind them.
Wisanu's fresh, friendly face, that broad smile flashing clean white teeth.
Isara's mischievous expression, mouth constantly moving in cheerful chatter.
Dr. Sintop's gentle features, those sweetly earnest eyes—before they turned wounded and bitter when Peeravas walked away.
And Pol's face, twisted with pain...
Pain from Peeravas's rejection, and pain from the wounds that had ended his life...
The memories from nearly two years ago came flooding back.
***
Peeravas had snapped his phone shut with a sigh. If Isara knew how many rules he'd already broken, his best friend would crucify him. Just three weeks in, and he'd already violated several of their sacred commandments: having dinner with Dr. Sintop during Isara's designated week, sleeping with Sintop as early as the third week, and most dangerously—he was beginning to genuinely like the young doctor more each day. Which meant he was entering the hazardous territory of actually falling in love.
Sintop tightened his embrace, pulling Peeravas against his chest, leaning down to whisper in his ear.
"Peer, don't leave tomorrow, okay? Stay one more night. Go back Monday morning instead."
Peeravas wanted to nod, but staying over Sunday night would mean exceeding their agreed time limit by several hours. Six AM Monday marked the beginning of Isara's week, and if his best friend found out, he'd be in deep trouble.
But Monday morning means Isara has to work. If he wants to 'proceed' with his target, he'll have to wait until either he or Dr. Sintop gets off work...
Another voice in his mind protested.
"I can't. I have an early Monday meeting. Need to be in the office first thing." The lie rolled off his tongue with practiced ease. "Have to get back to Bangkok tonight."
"But you told me you never schedule morning appointments."
Peeravas's eyes widened. Damn. Sintop had a steel-trap memory.
"Uh, well, this is a VIP client. Special case. Don't forget—I'm in hotel PR. The most important customers get priority treatment."
"I won't let you go." Sintop's arms tightened possessively, pressing his broad chest against Peeravas's back until they seemed molded together. "I'm keeping you prisoner here tonight. I want to watch the sunrise with you tomorrow."
Shit. What now?
Peeravas's mind raced. Sometimes he grew tired of playing these games. He had to admit that lately, he'd genuinely enjoyed the company of several of his 'targets.' But once two months passed—before they reached the middle of the third month—he always had to cut ties. Even though, deep down, he felt genuine regret.
***
Pol and Sintop were two of the special ones—men he'd dated who had made him feel something real. Peeravas couldn't help but wonder: if those relationships had lasted longer than three months, if he'd pursued them with genuine hope for lasting love, wouldn't he have found true happiness?
Pol had been romantic and sincere about everything. When Pol confessed his love, the sun was setting over the ocean. They stood at the edge of a cliff, sea breeze flowing around them. Pol had dropped to his knees, wrapped his arms around Peeravas's waist, looked up with those unforgettable eyes, and spoken his love in that soft, gentle voice...
And on the day Peeravas broke up with him, those same eyes had held an expression he'd never forget...
If he had seen Pol's eyes on the day Pol died, that image would have haunted him forever too...
Pol's last words, heard over the phone, could never be erased from memory...
"I will love you until the day I die."
Can someone really love another person until death does them apart?
***