อิศรามาเดินเล่นในตลาดสดยามเช้าคนเดียว วันนี้เขากัดฟันตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืดและเดินเท้ามาจากบ้านพักจนถึงตลาดริมแม่น้ำซึ่งผู้คนเดินกันขวักไขว่ด้วยหวังว่าความจอแจของตลาดยามเช้าจะทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
คืนที่ผ่านมา ภาพของชายหนุ่มสี่คนผลัดกันเข้ามารบกวนจิตใจ วรุฒม์กับใบหน้าเคร่งขรึม รอยยิ้มบาง ๆ อ่านยาก เดาใจไม่ถูก แม้จะพูดว่ารักเขากับภีรวัสออกมาตรง ๆ แต่อิศราก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า วรุฒม์มีอะไรลึก ๆ มากกว่านั้น
ภาพใบหน้าที่สองคือภีรวัสทำหน้าตาดุ ๆ เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา รักเพื่อนก็รัก แต่ความรักแบบคนรักนี่มันก็สำคัญเหมือนกัน
จากนั้นภาพใบหน้าของวิษณุก็เข้ามาแทรก หน้าคมเข้มหล่อเหลา อ่อนโยน อารมณ์ดี แต่ก็ดูหม่นหมองหากจะผิดหวังจากเขา คำบอกรักของวิษณุดูจริงจังและน่าเชื่อมาก แต่เขาก็ยังสองจิตสองใจ ไม่กล้าที่จะเชื่อวิษณุเต็มร้อย
ภาพใบหน้าสุดท้ายคือคนในอดีต ดร. ฐาปนัท เหยื่อคนหนึ่งที่เคยโดนเขาสลัดรักเมื่อเกือบสองปีก่อน ตอนที่แข่งขันเกม 'หลอกให้รัก หักอกด๊อกเตอร์' แข่งกับภีรวัส ตอนนั้นเขายอมรับว่าตัวเองหวั่นไหวมากพอสมควรกับฐาปนัท แต่เกมการแข่งขันก็คือเกม กติกาต้องเป็นกติกา ภีรวัสจะบีบคอเขาให้ขาดใจตายอยู่แล้วเมื่อรู้ว่าเขาผิดกฏไม่ยอมทิ้งฐาปนัทภายในเวลาสองอาทิตย์ตามที่ตกลงกัน เขาจึงห้อง 'โหดร้าย' กับหมอหนุ่มผู้อ่อนโยน ภาพใบหน้าของฐาปนัทยังติดตาเขาอยู่จนเท่าทุกวันนี้ ตอนนั้นเขาเกือบจะตกลงใจมีความสัมพันธ์จริงจังแบบคู่รักกับฐาปนัทไปแล้ว
ภาพอดีตเริ่มย้อนกลับมา เขาจำคำพูดของฐาปนัทได้ทุกคำ
...
"สนุกมากหรือไงกับเกมไร้สาระของคุณ" ฐาปนัทกระชากเสียง "สนุกที่ได้ปั่นหัวผมให้หลงรักเพื่อคุณจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชนะเพื่อนคุณใช่ไหม" หมอหนุ่มหน้าเข้มบีบแขนอิศราแล้วเขย่าแรง ๆ ชายหนุ่มยังนิ่ง อ้ำอึ้ง ไม่ยอมสบตา
"ตอบมาสิ บอกว่าคุณแค่อยากจะเล่น ๆ กับหัวใจของผม"
อิสราไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ที่ผ่านมาเขารู้สึกสับสนและไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เกมสนุกที่เล่นแข่งกันกับเพื่อนคู่หู ทำท่าจะกลายเป็นละครชีวิตเศร้า
"อิศรา ถ้าไม่รักผม คุณน่าจะบอกผมตั้งแต่แรก ไม่น่าปล่อยให้มันมาไกลถึงขนาดนี้ ไม่น่าต้องรอให้ผมรักคุณมากจนผมอาจจะลืมคุณไม่ได้" ฐาปนัทตัดพ้อ เสียงขมขื่น
"หมอ ผมขอโทษ" ในที่สุด อิศราก็เอ่ยขึ้นมาเสียงกระท่อนกระแท่น
"ขอโทษที่เกมการละเล่นกับหัวใจของผมถึงเวลาหยุดแล้วใช่ไหม คุณจะได้ไปหาเกมอื่นเล่นต่อ" ฐาปนัทปล่อยมือ ก้าวถอยหลัง นัยน์ตาปวดร้าว เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะรักอิศรามากขนาดนี้
"ตัวตนจริง ๆ ของคุณเป็นยังไงอิศรา ที่ผ่านมาคุณสวมบทบาทไหนอยู่"
หมอ ที่ผ่านมานั่นคือตัวตนของผมจริง ๆ ตั้งแต่วันที่ผมผิดกฎของการแข่งขัน นั่นล่ะคือตัวตนผมจริง ๆ...
อิศราได้แต่ร่ำร้องในใจ
...
อิศราตื่นจากภวังค์เมื่อมีมือใหญ่แข็งแรงวางลงบนไหล่ ชายหนุ่มตัวแข็ง กลั้นหายใจ พยายามเดาว่าเป็นใครขณะที่หันไปมองช้า ๆ
"ผู้พันวิษณุ" อิศราพึมพำเรียกชื่อคนที่เดาเมื่อครู่ซึ่งเขาเดาถูก
"โชคดีที่เช้าวันนี้ผมมาเดินตลาด"
"ผู้พันทำกับข้าวด้วยหรือครับ" อิศราถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"เปล่าครับ มาซื้อโจ๊กกับกาแฟ"
"ทำไมไม่ชงเอง" อิศราไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีจึงถามคำถามไม่เข้าท่า
"เจ้านี้อร่อยครับ อร่อยยิ่งกว่าร้านใหญ่ ๆ เสียอีก คุณอิศราไปลองดูสิครับ" วิษณุคว้าข้อมือของชายหนุ่มแล้วดึงให้เดินตามโดยไม่รอฟังคำทักท้วง อิศราเดินตามอย่างว่าง่ายแต่ก็พยายามดึงมือออก
"เดี๋ยวคนเห็น ผู้พันจะเสียชื่อ" อิศราพูดเบา ๆ
"เสียอย่างได้อย่าง ผมยอมแลก" วิษณุหันมายิ้มแล้วลดความเร็ว ยอมปล่อยมือของอิศรา ลดความเร็วมาเดินเคียงข้างชายหนุ่มร่างเล็กที่ก้มหน้าอย่างอึดอัด
"จะคุ้มกันหรือครับ" อิศรายังคงพูดพึมพำ
"ก็ลองแลกดูหน่อยสิครับ ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง"
"ผู้พันกล้าหรือ คุณก็รู้ว่าผมเป็นยังไง" อิศราเงยหน้าขึ้นมองวิษณุ
"ผมยังไม่รู้ ยังไม่รู้ทั้งหมด ผมถึงต้องการค้นหาไงครับ" วิษณุพูดเสียงจริงจัง "คุณจะให้โอกาสผมเข้าไปค้นหาหรือเปล่าล่ะ"
"แล้วคิดว่าไง ผู้พันไม่เคยเข้ามาหรือไง" อิศราทำเสียงเข้ม ทำหน้างอนแล้วเร่งความเร็วเดินนำหน้านายแพทย์ทหาร
"เคยครับ" วิษณุหัวเราะแล้วเร่งฝีเท้าตาม "ผมอยากจะเข้าอีก เข้าแล้วเข้าอีก"
"ทะลึ่ง" อิศรากระแทกเสียง แต่อมยิ้ม ก้าวเท้ายาวและเร็วขึ้น จนวิษณุเตือนให้เลี้ยวซ้ายเพื่อตรงไปยังร้านกาแฟ ตลอดทาง อิศราได้ยินวิษณุพูดทุกคำแต่ไม่ตอบแม้แต่คำเดียว ในใจพยายามคิดและตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดีกับนายแพทย์ทหารคนนี้
วันนี้วิษณุว่าง จะพาไปล่องเรือชมธรรมชาติแล้วแวะน้ำตก ทานอาหารอร่อยร้านบรรยากาศโรแมนติกกลางป่า แล้วไปเดินชมตลาดของชาวเขา ตอนเย็นไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน...
จะตอบตกลงดีหรือเปล่า หายไปทั้งวันแบบนี้ภีรวัสต้องสงสัยแน่ ๆ...
ช่างภีรวัส ไหน ๆ ก็ผิดกติกาการแข่งขันแล้ว การแข่งขันก็พังไม่เป็นท่า ขอแหกกฏให้กระจุยกระจายไปเลยก็แล้วกัน...
ภีรวัสจดบันทึกข้อมูลแล้วเดินไปนั่งเอนตัวใต้ต้นไม้เพื่อนอนพัก รอเวลาไปตรวจอุปกรณ์รอบต่อไป วรุฒม์เดินมานั่งลงเงียบ ๆ ข้างเขาเช่นเคย วันนี้ทั้งวัน นายทหารหนุ่มตามติดเขาไม่ยอมห่าง หลังจากเหตุการณ์ 'บีบให้เลือก' หน้าค่ายทหารเมื่อสองวันที่ผ่านมา วรุฒม์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"งานผมน่าเบื่อนะครับผู้พัน มานั่งอยู่กับผมแบบนี้ทั้งวัน สองชั่วโมงก็ลืมตาขึ้นมาทีแล้วเดินจดบันทึกค่าเครื่องวัด แล้วก็นั่งหลับต่อ" ภีรวัสทนไม่ไหว ทำลายความเงียบขึ้นมา
"อย่าลืมซิครับ ผมเป็นทหาร เรื่องไปนั่งซุ่มอยู่เงียบ ๆ นาน ๆ แบบนี้เรื่องเล็กน้อย ผมเป็นทหาร ฝึกมาดี ตอนเรารอเวลาซุ่มโจมตีข้าศึกเราต้องอดทน" วรุฒม์ตอบยิ้มๆ เช่นเคย
"อ๋อ" ภีรวัสทำเสียงเข้าใจ แล้วก้มหน้าอ่านบันทึกของตัวเอง ไม่พูดอะไรต่อ วรุฒม์ก็นั่งเงียบเช่นกัน สองหนุ่มนั่งอยู่เฉยๆ กว่าครึ่งชั่วโมง จนคนที่ทนไม่ได้คือภีรวัส
"ผู้พันครับ คุณยังมายุ่งอะไรกับผมอีก" ภีรวัสอึดอัดเมื่อรู้สึกได้ว่าวรุฒม์มองเขาไม่วางตา "ตกลงคุณจะรวบทั้งสองคนจริงๆ หรือ"
"ผมพูดอย่างนั้นหรือ" วรุฒม์เลิกคิ้วถาม ใบหน้ายังเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
"คุณเป็นคนพูดเองว่ารักทั้งสองคน"
"ผมตอบคำถามของคุณ" วรุฒม์ยักไหล่ "แต่ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะรับคุณเป็นแฟนพร้อมกันทั้งสองคน"
"รับเป็นแฟน ฮึ" ภีรวัสทำเสียงไม่พอใจในลำคอ แล้วก้มหน้าลงทำเป็นอ่านหนังสือ พลิกกระดาษไปเรื่อย ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า "คนหลายใจ"
"คุณบังคับให้ผมเลือก ผมเป็นลูกผู้ชายพอ ผมต้องตอบไปตามความเป็นจริง"
"ดีครับ" ภีรวัสปิดหนังสือ เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้วรุฒม์ "พูดกันตรง ๆ ก็ดีเหมือนกัน ผมกับอิศราจะได้ตัดสินใจง่าย ๆ ว่าจะเอายังไงต่อ"
"แต่คุณก็ต้องคิดถึงตัวแปรด้วย"
"เช่นอะไร" ภีรวัสถามทันที
"เช่นใครต่างหาก" วรุฒ์แก้
"ผู้พันวิษณุชอบอิศรามาก อิศราบอกว่าผู้พันวิษณุบอกรักตั้งหลายครั้ง" ภีรวัสเข้าใจว่าตัวแปรคือวิษณุ
"แล้วคุณอิศราเชื่อหรือครับ" วรุฒม์เลิกคิ้วถาม
...ร้ายกาจมาก ผู้ชายหน้านิ่ง ๆ อย่างผู้พันวรุฒม์ร้ายมากกว่าที่เขาคิด จะมาเล่นเกมสงครามประสาทกับเขาหรือ จะมากไปแล้วนะ...
"นั่นสิ" ภีรวัสพยักหน้าเห็นด้วย "ขอบคุณที่ถาม แล้วผมควรจะเชื่อที่ผู้พันวรุฒม์พูดหรือเปล่า"
"คุณเป็นนักวิจัย คงต้องลองวิเคราะห์ดู" วรุฒม์หัวเราะเบา ๆ "เชื่อที่การกระทำมากกว่าคำพูดจะดีกว่าครับ"
"แต่คนบางคนคำพูดกับการกระทำมักจะไม่ตรงกัน คนบางคนพูดอย่างทำอย่าง ปากอย่างใจอย่าง ต่อหน้าแบบหนึ่ง ลับหลังก็เป็นอีกแบบ" ภีรวัสพูดกระทบ แต่ทันทีที่พูดจบก็ไม่ค่อยแน่ใจว่ากระทบวรุฒม์หรือกระทบตัวเองกันแน่
วรุฒม์ไม่ตอบ เอาแต่อมยิ้มแล้วสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เหมือนกำลังสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปให้เต็มปอด จากนั้นเอนตัวลงนอนราบ หนุนแขนตัวเอง ทอดสายตามองภีรวัสอย่างครุ่นคิดแล้วหลับตาลง ปิดฉากการสนทนารอบแรกกับชายหนุ่ม
รอบแรกผมพูด รอบต่อไปคือการกระทำ เดี๋ยวภีรวัสก็รู้ว่าคำพูดและการกระทำของเขาจะเหนือชั้นขนาดไหน...
***
English (Draft)
32: Confessions
Isara wandered alone through the morning market, having forced himself awake before dawn and walked from his lodgings to the riverside market where people bustled about, hoping the morning chaos would bring some peace to his troubled mind.
Throughout the night, images of four men had taken turns disturbing his thoughts. Warut with his stern face, that thin, unreadable smile—impossible to decipher. Even though he'd said straight out that he loved both him and Peeravas, Isara still suspected there was something deeper beneath the surface.
The second face was Peeravas looking fierce, as if ready to shred him alive. He loved his friend, but romantic love—that mattered too.
Then Wisanu's face intruded—sharp, handsome features, gentle and good-natured, yet somehow dejected as if disappointed in him. Wisanu's declarations of love seemed sincere and believable, but Isara remained torn, unable to trust him completely.
The final face belonged to someone from his past: Dr. Tapanat, a victim he'd once cast aside nearly two years ago during their competition in the game of 'seduce and break the doctor's heart' against Peeravas. Back then, he'd admitted to being considerably shaken by Tapanat, but a game was a game—rules were rules. Peeravas would have strangled him to death upon learning he'd violated their agreement by refusing to dump Tapanat within the two-week deadline. So he'd been 'cruel' to the gentle young doctor. Tapanat's face still haunted him to this day. He'd almost decided to pursue a serious relationship with Tapanat back then.
The memories came flooding back. He remembered every word Tapanat had spoken.
...
"Having fun with your ridiculous game?" Tapanat's voice cracked with anger. "Enjoying yourself spinning my head around, making me fall in love so you can claim victory over your friend?" The dark-faced doctor gripped Isara's arms, shaking him violently. The young man remained still, stunned, refusing to make eye contact.
"Answer me! Tell me you were just playing around with my heart."
Isara didn't know what to say. He'd never felt so confused before. The fun game he'd played competing with his partner was turning into a tragic life drama.
"Isara, if you didn't love me, you should have told me from the beginning. You shouldn't have let it go this far. You shouldn't have waited until I loved you so much that I might never be able to forget you." Tapanat's voice was bitter with reproach.
"Doctor, I'm sorry," Isara finally managed to say, his voice broken.
"Sorry that your little game with my heart has to end now? So you can go find another game to play?" Tapanat released his grip, stepping back, eyes filled with pain. He'd never imagined he could love Isara this much.
"What's your real self like, Isara? Which role were you playing all this time?"
Doctor Tapanat, that was my real self all along. From the moment I broke the competition rules—that was the real me...
Isara could only cry out silently in his heart.
...
Isara snapped out of his reverie when a large, strong hand landed on his shoulder. The young man stiffened, holding his breath, trying to guess who it was as he turned around slowly.
"Major Wisanu," Isara murmured the name of the person he'd guessed correctly.
"Lucky that I came to the market this morning."
"Do you cook, Major?" Isara asked with a blank expression.
"No, I came to buy porridge and coffee."
"Why not make it yourself?" Not knowing what else to say, Isara asked an awkward question.
"This place is delicious—even better than the big restaurants. You should try it, Isara." Wisanu grabbed the young man's wrist and pulled him along without waiting for objections. Isara followed obediently but tried to pull his hand free.
"People will see. You'll ruin your reputation, Major," Isara said quietly.
"Some losses are worth the trade. I'm willing to exchange." Wisanu turned to smile, then slowed his pace, releasing Isara's hand and walking alongside the smaller young man who kept his head down uncomfortably.
"Will it be worth it?" Isara continued muttering.
"Let's try trading and see. How else will we know?"
"You dare to do that, Major? You know what I'm like," Isara looked up at Wisanu.
"I still don't know—not everything. That's why I need to find out," Wisanu spoke seriously. "Will you give me a chance to explore?"
"What do you think? Haven't you already done it before?" Isara's voice turned stern, sulking as he quickened his pace ahead of the military doctor.
"I have," Wisanu laughed, hurrying to catch up. "I want to explore you again. Again and again."
"Shameless," Isara snorted, but smiled, taking longer, faster strides until Wisanu reminded him to turn left toward the coffee shop. Throughout the journey, Isara heard every word Wisanu said but didn't respond once, trying to think and decide what to do about this military doctor.
Today Wisanu's free—wants to take Isra boat riding to see nature, then visit waterfalls, eat delicious food at a romantic forest restaurant, walk through the hill tribe market, and watch the sunset together in the evening...
Should I agree? Disappearing all day like this, Peeravas will definitely be suspicious...
Forget Peeravas. I've already broken the competition rules anyway. The whole thing's fallen apart. Might as well shatter all the rules completely...
Peeravas finished recording his data and walked to sit leaning against a tree to rest, waiting for time to check the equipment on the next round. Warut quietly came to sit beside him as usual. All day, the officer had been following him closely, refusing to keep his distance. After the 'force him to choose' incident at the military camp two days ago, Warut acted as if nothing had happened.
"My work must be boring, Lieutenant Colonel, sitting with me like this all day. Every two hours I wake up and walk around recording instrument readings, then sit and sleep some more," Peeravas couldn't stand it anymore, breaking the silence.
"Don't forget, I'm a soldier. Sitting quietly in ambush for long periods is nothing. I'm a soldier—well trained. When we're waiting to ambush the enemy, we must be patient," Warut replied with his usual smile.
"I see," Peeravas made an understanding sound, then looked down to read his own notes without saying more. Warut sat quietly too. The two men sat motionless for over half an hour until Peeravas could no longer stand it.
"Lieutenant Colonel, why are you still bothering with me?" Peeravas felt uncomfortable knowing Warut was staring at him constantly. "Are you really going to keep both of us?"
"Did I say that?" Warut raised an eyebrow questioningly, his face still covered with that thin smile.
"You said yourself that you love both of us."
"I answered your question," Warut shrugged. "But I never said I'd take both of you as boyfriends simultaneously."
"Take as boyfriends, huh," Peeravas made a displeased sound in his throat, then looked down pretending to read, flipping pages continuously before saying quietly, "Greedy."
"You forced me to choose. I'm man enough—I had to answer truthfully."
"Fine," Peeravas closed his book, looking up to smile at Warut. "Speaking directly is good too. Isara and I can easily decide what to do next."
"But you have to consider the variables."
"Such as what?" Peeravas asked immediately.
"Such as who," Warut corrected.
"Major Wisanu likes Isara a lot. Isara said Major Wisanu has confessed his love many times," Peeravas understood the variable was Wisanu.
"Does Isara believe it?" Warut raised an eyebrow.
Ruthless. A stone-faced man like Lieutenant Colonel Warut is more vicious than I thought. Is he going to play psychological warfare with me? This is going too far...
"Exactly," Peeravas nodded in agreement. "Thanks for asking. So should I believe what you say?"
"You're a researcher—you should try analyzing it," Warut laughed softly. "It's better to believe actions rather than words."
"But some people's words and actions often don't match. Some people say one thing and do another—speak from one side of their mouth while thinking from the other, one way to your face and another behind your back," Peeravas spoke pointedly, but immediately after finishing, he wasn't sure whether he was targeting Warut or himself.
Warut didn't respond, just smiled and took a deep breath as if inhaling pure air to fill his lungs. Then he lay flat on his back, using his arm as a pillow, gazing thoughtfully at Peeravas before closing his eyes, ending the first round of conversation with the young man.
Round one, I spoke. The next round is action. Soon Peeravas will discover just how savage my words and actions can be...
***