พันตรีนายแพทย์วิษณุหันไปมองคนที่เดินเข้ามาหาแล้วยิ้มให้บาง ๆ จากนั้นจึงนั่งนิ่งมองผิวน้ำสะท้อนกับแสงแดดยามบ่ายต่อไป
"คนไข้ไม่เยอะ หมอเลยอู้งานมานั่งเหม่อริมน้ำ" วรุฒม์ยืนกอดอก ก้มหน้าลงมองเพื่อน
"ออกเวรแล้ว" วิษณุตอบเสียงเนือย ๆ
"แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ อะไรที่ต้องทำ ไม่ไปทำหรือ"
"ทำแบบนี้ดีแล้วหรือรุฒม์" วิษณุหันไปถามเพื่อนหลังจากนั่งนิ่งไตร่ตรองคำถามของวรุฒม์อยู่ชั่วครู่
"ดีสิ" วรุฒม์พยักหน้า "นี่เป็นวิธีเดียวที่จะแยกปลากท่องโก๋คู่นั้น"
"จะได้ผลเร๊อ" วิษณุถาม
"นายไม่ได้เรียนกลยุทธ์การสู้รบหรือวะ ข้าศึกหวาดระแวงกัน แตกคอกัน ระส่ำระสาย รวมกลุ่มกันไม่ได้ เราก็ชนะ"
"อิศราหลบหน้าเรา ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่ยอมโทรกลับ ไม่โทรมา" วิษณุถอนหายใจ
"แสดงว่านายเลือกแล้ว" วรุฒม์เดินอ้อมายืนอยู่ข้างหน้าเพื่อน ก้มลงมองวิษณุด้วยใบหน้าเคร่งขรึม คนที่นั่งนิ่งอยู่พยักหน้าช้า ๆ แล้วถามวรุฒม์ด้วยคำถามเดียวกัน
"หนามยอก ต้องเอาหนามบ่ง ก่อนจะรักก็ต้องได้บทเรียนสอนใจ จะได้ซึ้ง"
"แล้วถ้าเขาเกิดฮึดสู้"
"ฮึดสู้ก็ปราบ" วรุฒม์ยิ้มมุมปาก ตาลุกวาบ "กล้ามาเล่นกับผู้บัญชาการกองพัน ก็ต้องโดนหนักหน่อย"
"นายมั่นใจมากเลยนะ" วิษณุยังดูหนักใจ "เรายอมรับว่าเราไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่"
"นายเป็นอะไรวะวิษณุ ไม่น่าเชื่อ คนเจ้าชู้แพรวพราวอย่างนาย กลายมาเป็นแบบนี้ได้"
"เจ้าชู้ที่ไหน" วิษณุแย้ง "นายต่างหาก เจ้าชู้เงียบ นายเคยลงเอยกับใครที่ไหน มีแต่ได้แล้วทิ้ง ไม่เคยจริงจังกับความรัก ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใคร เราก็แค่..."
วรุฒม์อมยิ้ม รอฟังเพื่อนพูดต่อ แต่วิษณุก็เงียบไปอีก ราวกับว่ากำลังตัดสินใจว่าจะพูดต่อดีหรือไม่
"แค่ลอยไปลอยมา" วรุฒม์พูดแทน
"อายุก็ขนาดนี้แล้วนะรุฒม์ เรายอมรับว่าอยู่ที่นี่เรารู้สึกเหงา ๆ วัน ๆ เจอแต่ทหารหัวเกรียน"
"นายก็เลยต้องการอะไรที่สดใส มีชีวิตชีวา แน่ใจแล้วหรือว่าสีสันในชีวิตของนายจะพ้นหน้าหนาว ยังไงเขาก็ต้องกลับกรุงเทพฯ แล้วนี่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะมาหรือเปล่า หรือนายจะย้ายเข้าไปประจำที่กรุงเทพฯ จะทำขนาดนั้นเลยหรือ"
"เป็นนายจะทำไหม" วิษณุถามกลับ
"ถ้ารักมาก ก็ไม่แน่" วรุฒม์ยักไหล่ "แต่เราไม่เคยรักใคร ไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตขาดใครไม่ได้ เพราะฉะนั้น ตอนนี้ยังไม่มีคำตอบ แต่ที่แน่ ๆ เด็กเกเรสองคนนั้นต้องเจอดีซักหน่อย ตอนนี้คงจะเริ่มระแวงกัน พอแตกคอกันแล้ว เราก็แบ่งกำลังกันเข้าโจมตี"
"อย่าให้ถึงตายนะเพื่อน" วิษณุเงยหน้าขึ้นมองวรุฒม์ "เรากลัวว่าผลลัพท์จะลงเอยเป็นโศกนาฏกรรม เดี๋ยวได้ขาดใจตายกันจริง ๆ"
"รู้จักกันมานาน เราเคยทำอะไรพลาดหรือเปล่า" วรุฒม์พูดอย่างมั่นใจ หันไปมองผิวน้ำระยิบระยับ สายตามาดมั่นกับแผนการณ์ใหม่ที่ผุดขึ้นมาในความคิด
...ภีรวัส อิศรา เจ้าเล่ห์กันนัก ต้องเจอวรุฒม์ซักหน่อย...
อิศราทิ้งตัวลงนอนแผ่บนพื้นระเบียงหน้าบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วโวยวายตามเคยว่าการเดินทางมาบ้านแคมป์สนนั้นหนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต
"นี่ภ้าไม่คิดว่าแกเป็นเพื่อน ฉันไม่ยอมทรมานสังขารของตัวเองเด็ดขาด" อิศราถอนหายใจเฮือกใหญ่
"งั้นหรือ" ภีรวัสทำเสียงเยาะ
"ก็เออสิ" อิศราตอบ "นี่รู้หรือเปล่า ตอนลงเครื่องที่แม่สอด มีฝรั่งตามจีบเราด้วยล่ะ หล่อเท่ซะไม่มี ถ้าไม่คิดว่าภีร์อยู่คนเดียว เราจะค้างที่แม่สอดให้เขาสอดใส่ซักคืน"
"นี่ถ้าต้องไปต่อรถที่แม่กด ก็คงเสียเวลาอีกคืนละสินะ" ภีรวัสเหน็บแนม
"มีด้วยหรือ แต่ทั้งสอดทั้งกด ตายแน่ ๆ เลยนะภีร์" อิศรายันศอกขึ้นมานอนเอนตัวมองภีรวัสด้วยสายตาสงสัย
"มีแม่ดันด้วย"
"มีแม่ส่ายด้วยหรือเปล่า" อิศราเบิกตากว้าง "ที่เชียงรายมีแม่สายจำได้ไหม ตอนที่เราไปเที่ยวสามเหลี่ยมทองแดงแล้วมัวแต่อ่อยนายอำเภอจนตกเครื่องบิน เราถึงได้รู้ว่าอำเภอแม่สายนี่อาภรรพ์จริง ๆ ไปไหนมาไหนในเขตตัวอำเภอก็ไปสายทุกที ตกรถไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง"
"ไม่ใช่อาถรรพ์หรอก ปัญหาอยู่ที่แกต่างหาก" ภีรวัสชี้หน้าทะเล้นของอิศรา
"เฮ้อ รักเมืองเหนือจริง ๆ เล๊ย" อิศราเอนตัวลงนอนแผ่นเช่นเดิม "แล้วนี่จะมีอำเภอ ตำบล หรือหมู่บ้านแม่สั่นด้วยหรือเปล่าวะ ดันลืมเอาไวเบรเตอร์มาซะนี่"
ภีรวัสส่ายหน้า มองเพื่อนปากคะนองที่นอนหัวเราะลั่นเหมือนผีเข้าอยู่บนพื้น ร่ำๆ อยากจะยกเท้าขึ้นกระทืบ คดีความที่อิศราก่อไว้ที่กรุงเทพฯ ยังไม่ได้สำเร็จโทษด้วยซ้ำ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับวรุฒม์เมื่อคืนวันศุกร์ภีรวัสก็เปลี่ยนใจ
...ถือว่าเจ๊ากันไปก็แล้วกัน ตอนนี้เริ่มแผนการณ์ใหม่...
"ผู้พันวิษณุเทียวมาหานายตั้งหลายครั้ง ท่าทางเหมือนจะตรอมใจตาย" ภีรวัสเปรยขึ้นมา
"เราทิ้งเขาแล้วนะภีร์ สองอาทิตย์แล้ว" อิศราตอบเบา ๆ แล้วพลิกตัวนอนคว่ำ ยกมือเท้าคางมองภีรวัสตาแป๋ว "แล้วนี่เอายังไงต่อ"
"นายผิดกติกาอะไรหรือเปล่า" ภีรวัสอดหยั่งเชิงถามเรื่องวรุฒม์เจอกับอิศราที่กรุงเทพฯ ไม่ได้
"ผิดกติกาอะไร" อิศราเลิกคิ้ว ทำตาใสซื่อ
...แกล้งทำ หรือมันไม่รู้จริงๆ ดู ๆ ไปอิศราก็ค่อนข้างซื่อบื๊อ แต่ดูอีกทีก็เหมือนเป็นคนที่ฉลาดมากจนจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน...
"กติกาที่ว่า เมื่อทิ้งเหยื่อแล้ว ห้ามอีกฝ่ายตลบหลัง กลับไปคบกันเหยื่อของคู่แข่ง"
"เราเคยทำที่ไหน" อิศราเสียงแข็ง จ้องตาภีรวัสนิ่ง "สถิติที่ผ่านมาก็รู้ๆ กันอยู่ คนที่เราทิ้งทุกคนเราทิ้งแล้วทิ้งเลย มีแต่ท่านนายพลนี่ล่ะที่วกกลับเข้ามายุ่งกับนาย อันนี้เราไม่ถือนะ เพราะเห็นว่าเขาเข้ามาเอง นายไม่ได้แอบดอดเข้าไปหาเพราะเสียดาย"
"เรานี่หมายถึงแก หรือหมายถึงเราทั้งสองคน" ภีรวัสถามเพื่อนให้กระจ่าง
"เราคือเราสองคน และ ฉันคือไอไม่ถือ" อิศราลงเสียงหนัก ชี้นิ้วไปยังภีรวัสและชี้หน้าตัวเอง
"แน่ใจนะ"
"อือ" อิศราพยักหน้าแล้วพลิกตัวลงนอนหงาย กางแขนออกบิดขี้เกียจพร้อมส่งเสียงประกอบท่าทางอย่างน่าหมั่นใส้
"แล้วทำไมอยู่กรุงเทพฯ ซะนาน หลังจากกลับจากญี่ปุ่นแล้วนายขลุกอยู่กับใคร"
"งานซิวะ" อิศราตอบสั้น ๆ แล้วส่งเสียงดังกว่าเดิม "โอ๊ย ปวดเอว อยากนวดสปาอโรมารอเธอมาปี้จังเล๊ย"
"เดี๋ยวนวดให้ไหมไอ้ก้อนอิฐ" ภีรวัสเสียเข้ม "นวดหน้าด้วยฝ่าเท้าฟรี ๆ เอาหรือเปล่า"
"เฮ่ย ๆ อย่านะภีร์" อิศราเด้งตัวลุกขึ้นมาทันใด "อะไรล่ะเนี่ย ผีเข้าหรือไง"
"บอกมาเดี๋ยวนี้ แกนอนกับผู้พันวรุฒม์แล้วใช่หรือไม่ ที่อยู่กรุงเทพฯ แกมีอะไรกับเขาแล้วใช่หรือเปล่า ทำไมอุบเอาไว้ ทำไมโกหก ทำไมไม่บอกเพื่อน แกผิดกติกา" ภีรวัสเสียงดัง หน้าตาเอาเรื่อง
"บ้า พูดอะไรบ้า ๆ" อิศวาโวยวายเสียงดังไม่แพ้กัน "แล้วแกอยู่นี่ คงให้ผู้ฟันวิษณุกินไปแล้วละสิ"
"อันธพาล แกไม่ต้องมาคิดว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเอง แกนี่ชอบแหกกฎจริง ๆ งานไหนงานนั้น ต้องใช้เล่ห์กลทุกครั้ง"
"เขาเรียกกลวิธี" อิศราเถียง "เราไม่ได้มีอะไรกับผู้พันวรุฒม์"
"สาบานไหมล่ะ"
"สาบานให้ฟ้าผ่าก้นเลยเอ้า" อิศรายกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์
"ฟ้าคงอยากผ่าหรอก" ภีรวัสกระแทกเสียง เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้บันไดอย่างกระแทกกระทั้น "ก้นเหล็กตระเวนใช้งานมาทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ผ่าไปก็เท่านั้น เสียประจุไฟฟ้าเฉย ๆ"
"หมายความว่ายังไง" อิศราไม่เข้าใจ
ภีรวัสนั่งนิ่ง หยุดตอบโต้ แต่มองเพื่อนตาขวาง อิศราลังเลชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ แล้วยอมรับเพียงบางส่วนว่า
"ผู้พันมาดักรอเราที่สนามบิน จะให้ทำยังไงเล่า ยืนจังก้าถือปืนกลรอดักยิงอยู่แบบนั้น วิ่งหนีก็ไม่ได้ รู้ไหม เขาบอกว่ามาส่งป้าไปเมืองนอกก็เลยมาเดินเล่น ที่สนามบินเนี่ย ขาออกกับขาเข้ามันอยู่กันคนละชั้นไม่ใช่หรือวะ ผู้พันจะมาเดินชมสนามบินแถว ๆ สายพานรับกระเป๋าเที่ยวบินเราทำไม"
"เล่ามาให้หมด" ภีรวัสเสียงดุ
"คืออย่างนี้นะ" อิศรากระแอมพอเป็นพิธี "พอเราเดินออกมา ผู้พันวรุฒม์ก็หันมาเห็น ตอนแรกเรานึกว่าไม่ใช่เพราะไม่ได้สวมเครื่องแบบ ตอนเขาใส่ชุดพลเรือนเนี่ยดูแปลกไปกว่าเดิม เหมือนนายแบบยังไงยังงั้น แล้วยิ้มมากกว่าเดิม คือว่านึกภาพตอนที่อยู่กลางป่ากลางเขาไม่ได้เลยล่ะภีร์ ตอนที่ยืนอยู่ในสนามบินนี่ไม่เหมือนตอนทำหน้านิ่ง ๆ ขรึม ๆ แล้วเอาแต่อมยิ้มลึกลับเหมือนพระเอกหนังฆาตรกรรม ที่นี้เราก็เลยถามว่า..."
"พอ ๆ ไม่ต้องเล่าแล้ว" ภีรวัสยกมือขึ้นห้าม "กระโดดข้ามไปถึงตอนแกถอดเสื้อผ้ายั่วเขาเลย"
"บ้า บอกแล้วไงว่าเรากับเขาไม่ได้มีอะไรกัน เราอยากทำจะตายเลยรู้หรือเปล่า แต่เราคิดถึงแต่ผู้พันวิษณุที่รออยู่ที่นี่ ก็เลย..." อิศราหุบปาก หยุดพูดทันที ในจังหวะเดียวกันที่ภีรวัสหันขวับมาชี้นิ้วแล้วทำตาขวาง
"ไหนว่าทิ้งผู้พันวิษณุแล้ว"
"ก็ทิ้งแล้ว" อิศรายักไหล่ "แต่ใจมันคิดถึง ทำไงได้"
"แล้วแกจะเอาใครอิศ บอกมาซิว่าจะเอาใคร ให้แกเลือกก่อนก็ได้" ภีรวัสถามเสียงอ่อนใจ
"ก็ไหนว่าจบเกมแล้วไง ตอนนี้ถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว จะต้องให้เลือกอะไรอีกเล่า" อิศราเบ้ปาก ถอนหายใจหนัก ๆ ในใจคิดว่า
...เสียดาย การแข่งขันเกมนี้ เสียดายจริงๆ ตอนจบไม่เห็นรู้สึกสนุกเหมือนทุกครั้ง...
"จบเกม แต่แกก็ยังแอบไปยุ่งกับผู้พันวรุฒม์" ภีรวัสพูดเสียงเข้มแล้วลุกขึ้น วิ่งลงจากบันไดไป ปล่อยให้อิศราถอนหายใจหนักยิ่งกว่าเดิมเพราะเห็นภีรวัสทำท่าโกรธมากกว่าครั้งไหน ๆ
แต่อิศราไม่รู้ว่าเพื่อนของตัวเองที่เดินจ้ำอ้าวออกไปยังถนนหน้าบ้านนั้นเม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกสับสนเหมือนกัน
...จบเกม แต่ก็ยังแอบไปยุ่งกับผู้พันวรฒม์...
...การเข่งขันเกมนี้ เจ็บจริง ๆ...
Translation (Draft)
30: "The Art of War and Hearts"
The afternoon sun danced across the water's surface as Major Doctor Wisanu turned toward the approaching footsteps, offering a thin smile before returning his gaze to the shimmering lake.
"Not many patients today, so the good doctor decided to come brood by the water?" Warut stood with arms crossed, looking down at his friend.
"Off duty," Wisanu replied, his voice flat and distant.
"Then why sit here doing nothing? Don't you have things to take care of?"
Wisanu sat in contemplative silence before turning to his friend. "Is this really the right way, Warut?"
"Of course it is." Warut nodded firmly. "It's the only way to separate those two troublemakers."
"Will it actually work?"
"Didn't you study military tactics? When enemies become suspicious of each other, they fracture, fall into chaos, can't regroup—then we win."
"Isara won't see me. Won't answer calls, won't call back, won't even try to reach me." Wisanu's sigh carried the weight of two weeks' worth of unanswered attempts.
"Then you've made your choice." Warut circled to stand directly in front of his friend, his expression grave as he looked down. Wisanu nodded slowly, then posed the same question back to Warut.
"Sometimes you need a thorn to remove a thorn. Before love can truly take root, there must be lessons that teach the heart—only then does it truly appreciate what it has."
"But what if he fights back?"
"If he fights, we crush him." Warut's smile turned predatory, his eyes flashing dangerously. "Anyone bold enough to play games with a battalion commander better be ready for the consequences."
"You seem awfully confident about this," Wisanu still looked troubled. "I'll admit, I'm not nearly as sure as you are."
"What's gotten into you, Wisanu? I can't believe it. A smooth operator like you, reduced to this state."
"Smooth operator? That's rich, coming from you." Wisanu's voice sharpened. "You're the real player here—the silent type. Have you ever actually committed to anyone? You just take what you want and move on. Never serious about love, never maintaining real relationships with anyone. I was just..."
Warut smiled knowingly, waiting for his friend to continue, but Wisanu fell silent again, as if deciding whether to finish his thought.
"Just drifting along," Warut supplied.
"At our age, Warut, I'll admit it—I feel lonely here. Day after day, nothing but stubborn soldiers with crew cuts."
"So you wanted something bright and lively. Are you sure this splash of color in your life will survive the winter? He'll have to return to Bangkok eventually. And we still don't know if he'll even come back, or if you'd be willing to transfer to Bangkok permanently. Would you really go that far?"
"Would you?" Wisanu turned the question back on him.
"If I loved someone deeply enough, maybe." Warut shrugged. "But I've never loved anyone, never felt like I couldn't live without someone. So I don't have an answer yet. What I do know is that those two troublemakers need to be taught a lesson. By now they should be getting suspicious of each other. Once they turn on each other, we divide and conquer."
"Just don't let it go too far, friend." Wisanu looked up at Warut with concern. "I'm afraid this might end in tragedy. What if someone actually gets hurt?"
"We've known each other for years. Have I ever miscalculated?" Warut spoke with complete confidence, turning to gaze at the glittering water, his eyes sharp with the fresh strategy forming in his mind.
Peeravas, Isara—you two think you're so clever. Time to face Warut properly.
***
Isara collapsed dramatically onto the veranda floor, sprawling out in theatrical exhaustion, launching into his usual complaints about the grueling journey to Camp Son being the most torturous experience of his entire life.
"If I didn't consider you a friend, I absolutely would not subject my poor body to this torture," Isara heaved a massive sigh.
"Is that so?" Peeravas's voice dripped with sarcasm.
"Absolutely," Isara confirmed. "Do you know that when I landed in Mae Sot, this gorgeous foreigner tried to pick me up? Devastatingly handsome. If I hadn't been thinking about you stuck here alone, I would have stayed in Mae Sot and let him... well, you know."
"If you'd had to connect through Mae Got, you would have lost another night anyway," Peeravas remarked dryly.
"They have Mae Got too? Between all the 'inserting' and 'pressing,' I'd definitely die, wouldn't I?" Isara propped himself up on his elbow, eyeing Peeravas with mock suspicion. [Translation Notes: Mae Sot, literally, in Thai, Sot means 'insert,' and 'got' means 'press', 'Dun' means 'push']
"There's Mae Dun too."
"Mae Saai as well?" Isara's eyes widened. "In Chiang Rai there's Mae Sai, remember? When we went to the Golden Triangle and you were so busy flirting with that district chief that we missed our flight? That's when I learned that Mae Sai district really is cursed—everywhere we went in that district, we were late for everything. Missed I don't know how many buses and connections." [Translation Notes: Thai words play here. Saai in Thai means 'swing or grind', Sai means 'late'.]
"The problem wasn't the district—it was you," Peeravas pointed at Isara's shameless face.
"God, I really do love the North," Isara flopped back down in his original sprawling position. "I wonder if there's a Mae Sun district or village around here too? I forgot to bring my vibrator." [Sun in Thai means 'vibrate or shake']
Peeravas shook his head, watching his foul-mouthed friend lying there laughing like a maniac on the floor. He felt the urge to kick him. The mess Isara had caused in Bangkok still wasn't resolved, yet when Peeravas thought about what had happened between him and Warut last Friday night, he changed his mind.
Consider it even then. Time to start a new plan.
"Major Wisanu has come looking for you several times. He seemed like he was dying of heartbreak," Peeravas mentioned casually.
"I dumped him two weeks ago," Isara replied softly, then rolled over onto his stomach, resting his chin on his hands and giving Peeravas an innocent look. "So what do we do now?"
"Did you break any rules?" Peeravas probed, fishing for information about Warut meeting Isara in Bangkok.
"What rules?" Isara raised an eyebrow, putting on his most innocent expression.
Is he pretending, or does he really not know? Sometimes Isara seems completely retard, but other times he appears so clever you can't catch him.
"The rule that says once you've dumped your target, the other party is forbidden from going behind their partner's back to hook up with their rival's conquest."
"When have I ever done that?" Isara's voice hardened as he stared steadily at Peeravas. "You know my track record. Everyone I've dumped stays dumped. The only one who's broken that pattern is your precious Pol, coming back to mess with you. I don't hold that against you because I could see he came to you on his own—you didn't sneak around because you felt sorry for him."
"Are you talking about you specifically, or both of us?" Peeravas wanted clarity.
"'We' means both of us, and 'I' means just me," Isara emphasized heavily, pointing at Peeravas then at himself.
"You sure about that?"
"Mm-hmm." Isara nodded and rolled onto his back, stretching his arms out and making exaggerated lazy sounds that were absolutely infuriating.
"Then why did you stay in Bangkok so long? After you got back from Japan, who were you shacking up with?"
"Work, duh," Isara answered curtly, then moaned even louder. "Ow, my back hurts. I want an aromatherapy spa massage so badly."
"Want me to massage you, you brick?" Peeravas's voice turned dangerous. "I'll massage your face with my foot for free. Want that?"
"Hey, hey, don't!" Isara sprang up immediately. "What's gotten into you? Are you possessed or something?"
"Tell me right now—did you sleep with Lieutenant Colonel Warut or not? What happened between you two in Bangkok? Why are you hiding it? Why lie? Why not tell your friend? You broke the rules." Peeravas's voice rose, his expression serious.
"Are you insane? What crazy nonsense are you spouting?" Isara shouted back just as loudly. "And you—you've probably already let Major Wisanu have his way with you."
"You bastard! Don't assume everyone else is like you. You really love breaking rules, don't you? Every single time, you have to use some trick."
"It's called strategy," Isara argued. "I didn't do anything with Lieutenant Colonel Warut."
"Swear on it."
"I swear to be struck by lightning in the ass," Isara raised his hands in prayer to the heavens.
"Lightning would probably enjoy striking you," Peeravas snapped, stomping over to a chair near the stairs. "That iron ass of yours has seen action across half the country—lightning would just bounce right off. Waste of electrical charge."
"What's that supposed to mean?" Isara looked confused.
Peeravas sat in stony silence, refusing to respond but glaring at his friend. Isara hesitated for a moment before sighing heavily and admitting only part of the truth:
"Lieutenant Colonel was waiting for me at the airport. What was I supposed to do? He was standing there like some kind of ambush sniper. I couldn't exactly run away, could I? You know what he said? That he'd just dropped off his aunt for an overseas trip and was taking a walk around the airport. But arrivals and departures are on different floors, aren't they? Why would he be strolling around the baggage claim area for my flight?"
"Tell me everything," Peeravas demanded.
"It was like this," Isara cleared his throat ceremoniously. "When I walked out, Lieutenant Colonel Warut turned and saw me. At first I thought it wasn't him because he wasn't in uniform. In civilian clothes, he looked completely different—like some kind of model or something. And he was smiling way more than usual. I mean, I couldn't picture him from when we were in the middle of the jungle at all. Standing there in the airport, he was nothing like that stone-faced, stern guy who just gave those mysterious smiles like some thriller movie villain. So I asked him..."
"Enough, don't bother with the details," Peeravas held up a hand to stop him. "Skip to the part where you took your clothes off to seduce him."
"Insane! I told you we didn't do anything. I wanted to so badly I could die, okay? But I kept thinking about Major Wisanu waiting here, so I..." Isara clamped his mouth shut, stopping mid-sentence just as Peeravas whipped around to point an accusing finger at him.
"I thought you said you'd dumped Major Wisanu."
"I did dump him," Isara shrugged. "But my heart still thinks about him. What can I do about that?"
"So who do you actually want, Isara? Tell me—let me know who you're choosing. You can pick first if you want," Peeravas asked, his voice weary.
"But didn't we say the game was over? We're at the final stage now—what else is there to choose?" Isara pouted, sighing heavily as he thought to himself:
Such a shame. This whole competition, this game... it really is a shame. The ending doesn't feel as fun as it usually does.
"The game's over, but you're still secretly messing around with Lieutenant Colonel Warut." Peeravas's voice grew stern as he stood up and stormed down the stairs, leaving Isara to sigh even more heavily, seeing that his friend was angrier than he'd ever been.
But Isara didn't realize that his friend walking defiantly toward the road was pressing his lips tight with equal confusion.
The game's over, but still secretly messing around with Lieutenant Colonel Warut...
This competition, this game... it really does hurt.
***