เพื่อลดความตรึงเครียด ภีรวัสกับอิศราจึงชวนกันหลบหน้านายทหารทั้งสองคนมาทานข้าวที่ร้านอาหารบนดอยนอกตัวอำเภอ
"รู้สึกเหมือนเป็นคอมมิวนิสต์กำลังหนีการจับกุมของทางการจริง ๆ เลย" อิศราวางช้อนแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม "พอทหารจับตัวเราได้ จะถูกยิงเป้าหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"แกโดนทั้งสองคนยิงมาแล้ว จะกลัวอะไรอีก"
"บอกแล้วไงว่ายัง" อิศราเสียงห้วน "ปรับปรำกันอยู่ได้ ไอ้นี่กัดไม่ยอมปล่อย"
"คิดว่าจะเชื่อหรือไอ้ก้อนอิฐ คนอย่างแกไม่มีทางปล่อยให้ปืนใหญ่สองกระบอกหลุดมือหลุดปากไปได้หรอก ที่ขลุกอยู่ด้วยกันในกรุงเทพฯ โดนยิงไปกี่ประตู"
"ทหารนะ ไม่ใช่นักฟุตบอล" อิศรากระแทกเสียง "พูดกับแกนี่ไม่รู้เรื่องจริง ๆ บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรกัน ไม่มีอะไรกัน ไม่มีอะไรกัน ฉันเคยโกหกแกที่ไหน"
"ไม่เคยโกหก แต่ชอบตอแหลเป็นกิจวัตร" ภีรวัสกระแทกช้อนลงบนจาน หยิบน้ำขึ้นมาดื่มเหมือนกัน
"ผู้พันวิษณุกำลังต้อนเราจะจนมุมอยู่แล้วนะภีร์ ตามตื้อทั้งเช้ากลางวันเย็น เมื่อคืนเราเกือบเสียตัว ดีนะที่ใช้ความฉลาดเอาตัวรอดมาได้" อิศราเบี่ยงเบนประเด็น
เสียไปสองครั้งต่างหาก วิษณุไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เวลามีอะไรกันต้องเบิ้ลทุกครั้ง แล้วก็พร่ำแต่พูดว่ารักว่าหลง...
อ้อ ไม่หลงได้ยังไง ใครได้อิศราเป็นติดใจทุกราย...
แต่วรุฒม์ทำไมดูเหมือนจะเอนไปทางภีรวัส...
นี่เขาจะแพ้ภีรวัสจริง ๆ หรือ...
"นายจะทำพังก็เพราะใจอ่อนกับเข็มฉีดยาของแพทย์ทหารนี่ล่ะ เราแทคทีมฮึดสู้กับผู้พันวรุฒม์ในโค้งสุดท้ายนี่จะแพ้ไม่ได้นะอิศ นายอย่าทำให้เสียเรื่อง"
"รู้แล้วน่า" อิศราเบ้ปาก แล้วก้มหน้าลงมองพื้นโต๊ะ หยิบช้อนขึ้นมาเขี่ยอาหารในจานต่ออย่างไม่รู้จะทำอะไรดี
สู้กับวรุฒ์ท่าทางจะชนะยาก เกมสำคัญครั้งนี้เขาเริ่มจะถอดใจแล้ว มีแต่ภีรวัสนั่นล่ะที่ยังดันทุรัง...
เสียงรถจอดหน้าบ้านทำให้อิศราชะเง้อมอง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ลงจากรถคือพันโทวรุฒม์ซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีด
"ภีรวัสไปทำวิจัยครับ นั่งเฝ้าหุ่นยนต์อวกาศเช่นเคย คงกลับค่ำ ๆ" อิศรารีบบอก
"ผมไม่ได้มาหาคุณภีรวัส" วรุฒม์ตอบพร้อมกับยิ้มพราว
"งั้นมาหาใครครับ" อิศราทำหน้าเหรอหรา ในใจก็ด่าตัวเองต่อว่า จะมาหาใครวะ ก็มาหาแกนะสิ
"วันนี้หยุด ผมรู้สึกเหงา เลยมาหาเพื่อนคุย" วรุฒม์อมยิ้มในแบบฉบับของตัวเอง แล้วลงนั่งข้างอิศราจนไหล่แทบชนไหล่ "คุณอิศราเหงาไหมครับ"
อิศราส่ายหน้าเร็ว ๆ กระเถิบตัวออกห่างอีกเล็กน้อยเพราะรู้สึกถึงไออุ่นจากตัวของวรุฒม์ ชายหนุ่มนิ่งไปหลายวินาทีก่อนจะถามว่าวรุฒม์จะมาชวนไปเที่ยวหรือหาอะไรอร่อย ๆ ทาน แต่นายทหารหนุ่มปฏิเสธแล้วบอกว่าแค่อยากมานั่งคุยกันสองคนเท่านั้น
"ไปนั่งเล่นริมน้ำหลังบ้านดีกว่าครับ ใต้ต้นไม้ เย็นสบาย บรรยากาศดี" วรุฒม์ชวน
"ตรงนี้ก็สบาย" อิศราอิดออด
"ก็ได้" วรุฒม์พยักหน้า "ถ้าอากาศเย็นลงมาก ๆ จะได้ไปนั่งคุยกันในบ้าน"
"งั้นไปนั่งคุยที่ริมน้ำก็ได้ครับ ดีเหมือนกัน จะได้รอดูพระอาทิตย์ตกดิน ผมชอบดูพระอาทิตย์ตกดิน มันลูกใหญ่ดี" อิศราลุกขี้น หันซ้ายหันขวา แล้วก้มลงหยิบเอาหมอนมากอดไว้แนบอกเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี
เดี๋ยวก็ลากผู้พันสุดหล่อเข้าบ้านซะเลย อยู่เฉย ๆ ก็หล่อพอแล้ว นี่มาทำหน้าหล่อแบบยิ้ม ๆ อีก จะมาไม้ไหนละเนี่ย ตามไม่ทัน...
วรุฒม์บอกว่าจะเดินไปหยิบเสื่อกับขวดน้ำดื่มที่รถ แต่ก่อนไป นายทหารหันมาแล้วแกล้งทำหน้าดุแบบยิ้ม ๆ ใส่อิศราพร้อมกับพูดว่า
"รออยู่ตรงนี้นะครับ อย่าไปไหน ถ้าแอบวิ่งเข้าไปหลบในบ้าน ผมจะพังประตูเข้าไปลากตัวออกมา"
"ผมจะร้องให้คนช่วย" อิศราทำปากยื่น
ลองได้บุกเข้าไปในบ้านสิ เขาไม่ยอมให้ถูกลากตัวออกมาได้ง่าย ๆ หรอก เขาจะไปหลบอยู่บนเตียงในห้องนอน...
"ผมว่าใครก็ไม่น่าจะช่วยได้" วรุฒม์หัวเราะเบา ๆ แล้วเดินไปที่รถ ทิ้งให้อิศราถอนหายใจเบา ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของนายทหารที่เปลี่ยนท่าทีไม่เว้นแต่ละวันจนเขาตั้งตัวไม่ติด
โอ้โห้ ขู่กันแบบนี้เลยเหรอ ผู้พันวรุฒม์จะมาไม้ไหนเนี่ย...
***
วิษณุสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ แล้วเดินเข้าไปหาภีรวัสที่ยืนซื้อเครื่องดื่มอยู่หน้าร้านขายของชำในหมู่บ้านบนดอยห่มหมอก นักวิจัยหนุ่มทำหน้าแปลกใจแต่ก็รีบปรับสีหน้าเช่นเคย วิษณุยอมรับว่าภีรวัสควบคุมตัวเองได้เก่งมาก เก่งพอๆ กับวรุฒม์ และอ่านยากพอ ๆ กัน
"ทหารที่แม่สะเรียงนี้ห่วงใยประชาชนดีจริง ๆ นะครับ ไปไหนก็คอยดูแลไม่ห่าง" ภีรวีสเอียงคอมองวิษณุด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
"ผมอยากดูแล"
"อยากดูแลทั้งสองคน หรือคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษ" ภีรวัสถาม
"คุณภีร์คิดว่าไงครับ" วิษณุถามกลับ
"คิดไม่ออก ผมสับสน" ภีรวัสยักไหล่ "ผู้พันบอกรักอิศรา แต่มารับผมถึงบนดอย อิศรารู้จะคิดยังไง"
"หรือคุณจะให้ผมบอกรักคุณด้วย ถึงจะแวะมารับกลับบ้านได้" วิษณุตอบกลับแบบตรงไปตรงมาด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ตามที่ได้รับการ 'สอน' มา
"ผู้พันหลายใจ" ภีรวัสตำหนินายแพทย์ทหาร แต่ใบหน้ายังมีรอยยิ้มบาง ๆ อยู่เช่นเดิม
"ผมกำลังอยู่ในช่วงสับสน อันนี้ผมต้องยอมรับตามตรง" วิษณุยักไหล่ "แล้วคุณภีร์ล่ะครับ ไม่รู้สึกสับสนบ้างหรือ"
"สับสนทำไมครับ ไม่เห็นมีอะไรซับซ้อนให้ต้องคิดมาก" ภีรวัสยักไหล่เหมือนกันแล้วออกเดินไปทางถนนกลางหมู่บ้านอย่างช้า ๆ โดยมีวิษณุเดินเคียงข้าง
"แสดงว่าคุณภีร์เลือกแล้ว"
"ต้องเลือกหรือครับ แล้วที่ว่าเลือกนี่ เลือกอะไร" ภีรวัสทำไม่รู้ไม่ชี้
"วรุฒ์ม์เลือกแล้ว ผมก็ต้องเลือกบ้าง คนเราอยู่ท่ามกลางการเลือกอะไรต่าง ๆ ตลอดเวลา ตื่นเช้ามาก็เลือกว่าจะสวมเสื้อผ้าตัวไหน จะทานอะไร จะทำอะไร" วิษณุพูดเสียงเรียบ ก่อนจะนิ่งไปชั่วครู่แล้วหันมาพูดกับภีรวัสด้วยเสียงจริงจังว่า "จะเลือกรักใคร"
"ความรัก เลือกกันได้ด้วยหรือครับ" ภีรวัสพูดโดยไม่มองหน้าวิษณุ ตามองปลายเท้าตัวเอง
"ได้สิครับ เมื่อมีตัวเลือกมากกว่าหนึ่ง เราก็ต้องเลือก"
ภีรวัสไม่ตอบ ยังคงเดินต่อไปอย่างช้า ๆ ในใจคิดว่า
ตัวเลือกมีแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น เพียงแต่เขาต้องเลือกว่าจะกระโจนลงไปในเหวรัก หรือตะกายหนีไปให้ไกล ตัดใจแล้วไม่หันกลับไปมองอีก...
หรือเกมหลอกให้รักแล้วทิ้งจะกลายมาเป็นเกมหัวใจสานใยรัก หรือเกมหนีรัก หรือเกมเอาชนะใจตัวเอง...
"ผมเลือกคุณ ผมตัดสินใจแล้ว" วิษณุยื่นหน้าเข้ามากระซิบเบา ๆ ข้างหูภีรวัส แล้วส่งสายตาหวานซึ้งให้ชายหนุ่ม ก่อนจะปล่อยประโยคเด็ด "วรุฒม์เลือกคุณอิศราไปแล้ว ตกลงปลงใจกับผมเถอะนะครับ เราสี่คนจะได้มีความสุขสมหวังกันเสียที...
***
Translation (Draft)
33: Strategic Retreats
To escape the mounting tension, Peeravas and Isara slipped away from both military officers to grab a meal at a hillside restaurant outside the district center.
"I feel like a communist on the run from government forces," Isara said, setting down his spoon and reaching for his water glass. "If those soldiers catch us, who knows—maybe we'll end up against the wall."
"You've already been shot at by both of them. What's left to fear?" Peeravas shrugged.
"I told you it's not like that." Isara's voice turned sharp. "Why are you still accusing and bitching me?"
"Think I'd believe that, you brick head? Someone like you would never let two big guns slip through your fingers. How many goals did you score back when you were living it up together in Bangkok?"
"They're soldiers, not soccer players," Isara snapped, slamming the table. "Talking to you is hopeless. I've told you—there's nothing going on. Nothing. Nothing. Nothing. Have I ever lied to you?"
"Never lied? Hah, but you dodge the truth like it's your day job." Peeravas banged his spoon against his plate and grabbed his water glass.
"Major Wisanu's got me cornered, Peer. Following me morning, noon, and night. Last night we almost lost ourselves. Thank god we were smart enough to escape." Isara deflected smoothly.
Lost ourselves twice, actually. Where does Wisanu get all that energy? Every encounter has to be a double feature, and he keeps going on about love and obsession...
Well, how could he not be obsessed? Anyone who gets Isara becomes completely hooked...
But why does Warut seem to be leaning toward Peeravas?
Am I really going to lose to my deer friend?
"You're going to mess this up because you're soft on that military doctor's needle," Peeravas said. "We're tag-teaming against Lieutenant Colonel Warut in the final stretch—we can't lose now, Isara. Don't blow this."
"I know, I know." Isara pursed his lips and stared down at the table, absently pushing food around his plate.
Fighting Warut looks impossible to win. This crucial game—he's starting to lose heart. Only Peeravas still has that stubborn determination...
***
The sound of a car pulling up made Isara crane his neck to look, but he was surprised to see Lieutenant Colonel Warut stepping out, dressed in a white t-shirt and faded jeans.
"Peeravas went to do research," Isara quickly explained. "Watching over his space robots as usual. He'll probably be back this evening."
"I didn't come looking for Peeravas." Warut's smile was dazzling.
"Then who—" Isara's face went blank, mentally cursing himself.
Who else would he be looking for, idiot? You, obviously.
"It's my day off. I felt lonely, so I came to chat with someone." Warut wore that signature amused smile as he sat down right next to Isara, shoulders nearly touching. "Are you lonely, Isara?"
Isara shook his head quickly and scooted away slightly, feeling the warmth radiating from Warut's body. The young man stayed silent for several seconds before asking if Warut wanted to go somewhere or find something delicious to eat. But the officer declined, saying he just wanted to sit and talk, just the two of them.
"Let's sit by the water behind the house," Warut suggested. "Under the trees. Cool and comfortable, nice atmosphere."
"It's comfortable here too," Isara hedged.
"Fine." Warut nodded. "If it gets much cooler, we can go inside and chat in the house."
"Actually, let's go sit by the water. That sounds good too. We can watch the sunset. I love watching sunsets—the sun looks so big and beautiful." Isara stood up, glancing left and right before grabbing a pillow to hug against his chest, not knowing what else to do with his hands.
I'll end up dragging this gorgeous lieutenant colonel into the house at this rate. He's handsome enough just sitting there, and now he's adding that charming smile. What's his next move? I can't keep up...
Warut said he'd walk to the car to get a mat and some bottled water. But before leaving, the officer turned around and playfully put on a mock-stern expression while smiling at Isara.
"Wait right here, okay? Don't go anywhere. If you sneak off and hide in the house, I'll break down the door and drag you out."
"I'll scream for help," Isara pouted.
Go ahead and try breaking into the house. I won't let myself be dragged out easily. I'll go hide on the bed in the bedroom...
"I don't think anyone can." Warut chuckled softly before walking to his car, leaving Isara to sigh quietly as he thought about the officer's words—his approach changing daily, keeping Isara constantly off-balance.
Threatening like this obviously? What's he up to now?…
***
Wisanu took a deep breath before approaching Peeravas, who was buying drinks at a small shop in the misty mountain village. The young researcher looked surprised but quickly composed himself as usual. Wisanu had to admit that Peeravas controlled himself expertly—just as well as Warut, and equally hard to read.
"The soldiers here in Mae Sariang really care about the people," Peeravas said, tilting his head to look at Wisanu with a slight smile. "Always looking out for us wherever we go."
"I want to take care of you."
"Both of us, or one in particular?" Peeravas asked.
"What do you think, Peer?" Wisanu turned the question back.
"Can't figure it out. I'm confused." Peeravas shrugged. "You say you love Isara, but come all the way up the mountain to pick me up. If Isara knows, what will he think of this?"
"Or would you prefer I declare my love for you too, just so I can pick you up and drive you home?" Wisanu replied with characteristic directness, his face wearing the practiced smile he'd been 'instructed' to use.
"You play too many sides," Peeravas teased the military doctor, though his face maintained that subtle smile.
"I admit I'm in a confusing phase right now," Wisanu shrugged. "What about you, Peer? Don't you feel confused at all?"
"Confused about what? I don't see anything complicated enough to overthink." Peeravas shrugged back and started walking slowly down the village road, with Wisanu falling into step beside him.
"So you've already chosen."
"Do I have to choose? And what exactly am I choosing?" Peeravas played innocent.
"Warut has chosen. I need to choose too. We're constantly making choices—when we wake up, we choose what clothes to wear, what to eat, what to do." Wisanu spoke evenly, then paused before turning to Peeravas with a serious voice. "Who to love."
"Can love really be chosen?" Peeravas asked without looking at Wisanu, watching his own feet.
"Of course. When there's more than one option, we have to choose."
Peeravas didn't answer, continuing his slow walk while thinking:
There's only one option. Just one. The only choice is whether to leap into the chasm of love or scramble away as far as possible, cutting off all feelings and never looking back...
Will this game of seduce-and-abandon become a game of hearts weaving love, or a game of running from love, or a game of conquering one's own heart?
"I choose you. I've made my decision," Wisanu leaned in to whisper softly by Peeravas's ear, sending him a tender, meaningful look before delivering his final line: "Warut has already chosen Isara. Accept me instead. Then all four of us can be happy and fulfilled together..."
***