อิศรากับภีรวัสยืนอยู่หน้าค่ายทหาร สองหนุ่มรอให้ทหารเวรรักษาความปลอดภัยที่ประตูทางเข้าติดต่อเข้าไปหาพันโทวรุฒม์ให้ออกมาพบ
"แน่ใจแล้วนะภีร์" อิศราทำหน้ามุ่ย
"เราคุยกันมาแล้วนะอิศ อย่ามากลับลำอะไรตอนนี้"
"มันจะเร็วไปไหมที่จะมาถามว่าผู้พันรักใคร" อิศราถอนหายใจ
"ไม่ได้มาถามว่ารักใคร นี่แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"
"อ้าว แล้วตกลงแล้วเรามาทำไม"
"มาปิดจ๊อบ มาปฏิบัติการทางจิตวิทยา เข้าใจไหม ไอ้ที่พูดเมื่อคืนนี่มันเข้าหัวแกหรือเปล่า" ภีรวัสถลึงตาใส่เพื่อน
"เข้าโว้ย เข้าแล้ว ออกแล้ว" อิศราไม่ยอมแพ้ "มนุษย์เรามีหูสองหูอยู่คนละข้างทำไม แกก็น่าจะรู้"
"ฉันจะเป็นคนพูดนะ แกอยู่เฉย ๆ เอาไว้ ถ้าไม่จำเป็นก็ต้องไม่ต้องอ้าปาก" ภีรวัสย้ำ
"แล้วจะรู้เมื่อไหร่ว่ามันจำเป็น"
"เฮ้อ แกนี่นะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะให้สัญญาณก็แล้วกัน"
"ภีร์ เราไม่ต้องทำแบบนี้ไม่ได้เหรอ" อิศราถอนหายใจ
"อิศรา แกก็รู้ว่าที่เราสองคนทำมาตลอดนี่มันแย่"
"อ้าว นี่แกเพิ่งรู้เหรอ"
"ฉันแค่จะหาทางลงให้สวย ๆ แค่นั้นเอง" ภีรวัสพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง มองตรงไปที่ประตูค่ายทหาร
"เฮ้อ เวรกรรม ตกลงนี่เรียกว่าเราทิ้งเขา หรือยืดเกมต่อ สับสนไปหมดแล้ว"
"เรียกว่าปรับเปลี่ยนรูปแบบต่างหาก สอนมวยผู้พันวรุฒม์ ให้เขาเลือกคนใดคนหนึ่ง ถ้าเขาเลือกแล้ว คนที่ถูกเลือกต้องเป็นคนปิดพิธีแข่งขัน" ภีรวัสทำเสียงเข้ม แววตาแน่วแน่จริงจัง
"มั่นใจจังเลยนะ" อิศราเบ้ปาก "แกนี่ดับเครื่องชน ไม่กลัวชนรถถังหรือยังไง ศพไม่สวยแน่แบบนี้"
"รถถังมาโน่นแล้ว เตรียมตัวให้ดีนะอิศ อย่าลืมที่บอกเอาไว้ล่ะ" ภีรวัสย้ำ
"เออ ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อิศราขอเดินหน้าอ้าขาให้รถถังกระแทกซักครั้งสองครั้ง โดนเข็นหมอฉีดยามาครั้งสองครั้ง โดนปืนใหญ่รถถังยิงซักสองสามทีคงไม่สึกหรอเท่าไหร่หรอก"
ภีรวัสหันไปเขม่นตาใส่เพื่อนที่ยังอุตส่าห์พูดทะลึ่ง แล้วหันไปกลับไปมองวรุฒม์ในชุดลายพรางสีเขียวที่เดินเข้ามาหาอย่างสง่าผ่าเผย
...เราไม่มั่นใจเท่าไหร่หรอกอิศรา คราวนี้ไม่มั่นใจเต็มร้อยจริง ๆ แต่อยากขอลองดูอีกซักครั้ง บางที ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเราจะอำลาวงการ ไม่เอาแล้วการแข่งขันเกมหลอกให้รักแล้วทิ้งบ้าบอแบบนี้...
"ทำไมไม่เข้าไปหาผมครับ ไม่ก็โทรมาบอกให้ผมไปรับที่บ้านก็ได้ มาพร้อมหน้ากันทั้งสองคนแล้ว ผมกับวิษณุจะได้เลี้ยงต้อนรับ" วรุฒม์ยิ้มกว้าง มองหน้าสองหนุ่มสลับกัน
...เอ๊ะ ประกายตาของวรุฒม์ที่เขาเห็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีเมื่อครู่ทำไมเป็นแบบนั้น...
ภีรวัสหรี่ตามอง รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างแต่ก็รีบสลัดทิ้งไป เข้าเรื่องที่เตรียมมาทันที
"เรามาคุยกับผู้พันเรื่องสำคัญ เรื่องของเราสามคน"
"อย่ามายืนคุยหน้าค่ายเลยครับ ไปข้างในเถอะ หรือไม่ก็ไปตรงโน้น" วรุฒม์ชี้มือไปยังศาลาหลังเล็กๆ ทางด้านขวามือ ห่างจากประตูค่ายทหารประมาณหนึ่งยี่สิบเมตร ภีรวัสไม่ตอบ เดินนำหน้าไปก่อนโดยมีอิศราเดินตามไปติดๆ และมีวรุฒม์เดินล้วงกระเป๋ารั้งท้ายตามมาอย่างใจเย็น
...ข้าศึกบุก ใจกล้าบุกถึงถิ่นเหมือนกันนี่นะ แต่เขาก็เตรียมตั้งรับเอาไว้แล้วอย่างดี คราวนี้ล่ะ จะตีให้แตกกระเจิง รู้จักวรุฒม์น้อยไปซะแล้ว...
เมื่อทั้งสามคนเข้าไปยืนในศาลาหน้าค่ายทหาร ภีรวัสก็ไม่รีรอ เปิดฉากทันทีว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกำลังยุ่งเหยิงเพราะวรุฒม์ไม่มีท่าทีชัดเจน ดังนั้น เขาจึงขอให้วรุฒม์ตัดสินใจว่าจะเลือกคบกับใครระหว่างเขากับอิศรา วรุฒม์พยายามพูดเลี่ยงแต่ภีรวัสไม่ยอม พยายามบีบให้วรุฒม์เลือกให้ได้ นายทหารหนุ่มยืนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ทำท่าหนักใจ แล้วในที่สุดก็ตอบคำถามของภีรวัส
"ผมรักคุณทั้งสองคน รักเท่ากัน" วรุตม์พูดด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะเติมว่า "เริ่มรักพร้อม ๆ กัน"
อิศราอึ้ง ไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากนายทหาร ส่วนภีรวัสเม้มปากแน่น ในใจรู้สึกเจ็บแปลบที่ได้ยินวรุตม์พูดออกมาหน้านิ่งๆ เขาเคยคิดลึก ๆ ว่าที่ผ่านมา วรุฒม์ชอบเขา ไม่ใช่อิศรา ท่าทางของวรุตม์บอกเช่นนั้น เท่าที่สังเกต อิศราเองก็ดูเหมือนจะรับรู้ความจริงข้อนี้อยู่เหมือนกัน
...แต่ทำไม ตอนนี้ผู้พันวรุฒม์ถึงมาบอกว่ารักทั้งสองคน เป็นไปได้ยังไง…
"ผู้พันหลายใจ" ในที่สุดอิศราก็ทำลายความเงียบ
"ผมรู้ว่ามันลำบากใจสำหรับคุณทั้งสองคน" วรุตม์พูดเสียงเรียบ ยอมเสี่ยงที่จะเล่นไปตามเกม ทั้งที่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเกมที่เขาเริ่มเล่นนั้นจะออกมารูปแบบไหน "ผมก็ลำบากใจเหมือนกัน"
...นี่คือวิธีเดียวเท่านั้นที่จะยืนยันว่าใครรักเขาจริง วิธีเดียวที่จะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์ วิธีเดียวที่จะดัดหลังคนที่มาทำให้เขารัก คนใจกล้าที่อาจหาญมาตอแยกับหัวใจนักรบอย่างเขาได้ คราวนี้ล่ะ จะได้รับบทเรียนเสียบ้าง ลองดูสิว่าจะใจแข็ง โกหกตัวเองไปได้นานสักเพียงใด...
"ลำบากมากเลยล่ะทีนี้ ผู้พันกำลังจะทำให้เพื่อนสองคนมองหน้ากันไม่ติด" อิศราพูดต่อ หันไปมองภีรวัส คาดคั้นให้เพื่อนพูดอะไรเสียบ้าง
จากที่เคยเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ภีรวัสไม่ยอบรับลูกต่อ ชายหนุ่มหันหลัง เดินหนีไปเสียดื้อ ๆ
"ภีร์..." อิศราร้องเรียก แล้วหันมาคาดโทษพันตรีวรุตม์ "ผู้พันตัดสินใจใหม่นะ ตัดสินใจดี ๆ เลือกให้ได้ซักคน อย่าจับปลาสองมือ เดี๋ยวจะไม่เหลือให้จับ" อิศราหันหลังกลับ เดินตามเพื่อนไปช้า ๆ
วรุตม์ยังยืนหน้านิ่ง อมยิ้มเล็กน้อย แม้จะยอมรับว่าตัวเองหนักใจอยู่พอสมควร แต่เขาก็เลือกที่จะดำเนินภารกิจนี้ต่อไป
...ภารกิจดัดหลังคนเจ้าเล่ห์...
...คิดว่าเก่งนักนะ คราวนี้เจอความร้ายกาจของเขาบ้างเสียเถอะ จะเอาให้ร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเลย คอยดูสิ...
***
Translation (Draft)
Chapter 31: The Ultimatum
Isara and Peeravas stood before the military camp gates, waiting for the security guard to contact Lieutenant Colonel Warut and bring him out to meet them.
"You sure about this, Peer?" Isara's face scrunched into a frown.
"We already talked it through, Isara. Don't go backing out on me now."
"Isn't it too soon to be asking who the Lieutenant Colonel loves? Isara sighed.
"We're not actually going to get the answer of whom h e loves. Don't you get it yet?
"When what exactly are we doing here?"
"Closing the deal. Psychological operation, understand? Did what I said last night go in your head or not?" Peeravas shot his friend a sharp look.
"It w ent in alright. In and then out." Isara refused to back down. "Humans have two ears on opposite sides of their head for a reason. You should know that."
"I'll do the talking. You just stand there. Don't open y our mouth unless absolutely necessary," Peeravas emphasized.
"How will I know when it's necessary?"
"Gosh. I will just give you a signal, okay?"
"Hey, Peer. Can't we just not do this?" Isara sighed.
"Isara, you know what we've been doing all this time is wrong."
"Oh, you're just figuring that out now?"
"I'm just looking for a graceful exit, that's all." Peeravas muttered as if talking to himself.
"Sigh. What a mess." Isara let out a heavy sigh. "So are we dumping him or extending this game? I'm completely lost."
"Call it changing our approach." Peeravas's voice hardened, his eyes sharp with determination. "We're teaching Lieutenant Colonel Warut a lesson. Make him choose one of us. Once he picks, whoever gets chosen has to end this competition for good."
"You're awfully confident." Isara pursed his lips. "You've got your engine running full throttle—not afraid of crashing into a tank?"
"The tank's already heading this way. Better get ready, Isara. Don't forget what we agreed on."
"Fine, fine. Since we're going all-in anyway, let Isara charge forward and let this tank ram me a couple times. Get wheeled to the medic for a few shots. Take some cannon fire—probably won't hurt that much."
Peeravas shot a withering look at his friend, who was still running his mouth, then turned back to watch Warut approaching in his crisp green camouflage uniform, walking with military precision.
I'm not that confident, Isara. Not even close to a hundred percent this time. But I want to try once more. Maybe this will be the last time, and then we'll retire from this insane game of love-them-and-leave-them...
"Why didn't you come find me? Or call so I could pick you up at home? Both of you showing up together like this—Wisanu and I could have treated you properly." Warut's smile spread wide as he looked between the two young men.
Wait... that flash in Warut's eyes I caught for just a split second—why did it look like that?
Peeravas squinted, sensing something off but quickly brushed it aside, diving straight into what they'd prepared.
"We came to discuss something important with you, Lieutenant Colonel. About the three of us."
"Don't stand around talking in front of the camp. Let's go inside, or over there." Warut pointed toward a small pavilion about a twenty meters to the right of the camp entrance. Peeravas didn't respond, simply started walking ahead with Isara close behind, while Warut casually followed, hands in his pockets.
The enemy advances boldly into my territory. But I've prepared his defenses well. This time, I'll strike hard enough to shatter everything. Peeravas has underestimated me for too long...
Once all three men stood inside the pavilion, Peeravas wasted no time launching into his prepared speech about how the situation had become a tangled mess because Warut refused to take a clear stance. So he demanded that Warut decide—choose between him and Isara. Warut tried to deflect, but Peeravas wouldn't relent, pressing him to make a choice. The young officer stood in silence for a long moment, his expression heavy with apparent conflict, before finally answering Peeravas's ultimatum.
"I love you both. Equally." Warut's face remained impassive as he added, "I started loving you at the same time."
Isara was stunned—he'd never expected to hear those words from the soldier's lips. Peeravas's mouth clamped shut, a sharp pain stabbing through his chest at hearing Warut speak so matter-of-factly. He'd always believed, deep down, that Warut preferred him over Isara. Everything in Warut's behavior had suggested as much. From what he'd observed, even Isara seemed to recognize this truth.
But why... why is Lieutenant Colonel Warut now saying he loves both of us? How is that even possible?
"You are two-timing us," Isara finally broke the silence.
"I know this is difficult for both of you." Warut's voice remained level as he gambled on continuing this game, though he wasn't certain how his own game would play out. "It's difficult for me too."
This is the only way to prove who truly loves me. The only way to handle these cunning players. The only way to break those who made me fall in love—the bold heart who dared to toy with a warrior's heart. Now they'll learn their lesson. Let's see how long they can stay stubborn, how long they can lie to themselves...
"This is going to be a real mess now. You are about to make two friends unable to face each other." Isara continued, glancing at Peeravas, waiting for his friend to say something.
Where they'd once been in perfect harmony, Peeravas offered no response. The young man turned his back and walked away defiantly.
"Peer..." Isara called out, then turned to confront Lieutenant Colonel Warut. "Make a new decision, Lieutenant Colonel. A proper one. Choose someone. Don't try to catch fish with both hands—you'll end up with nothing." Isara turned and slowly followed his friend.
Warut remained standing, face expressionless, with just the hint of a smile. Though he admitted to feeling considerably troubled, he chose to continue this mission.
Mission: breaking the cunning ones...
Think you're so clever? Now you'll face my ruthless side. I'll make you cry your eyes out. Just wait and see...
***