27
วันนี้ภีรวัสหยุดทำงานวิจัยหนึ่งวัน ชายหนุ่มเอาแต่นั่ง ๆ นอนอยู่ใต้ร่มไม้ ปล่อยให้อิศรางุ่นง่านอยู่คนเดียวเพราะไม่มีอะไรทำและไม่มีคนจะคุยด้วย
"ตกลงจะเอายังไงภีร์" ในที่สุด อิศราก็ทนไม่ได้ เดินไปกระแทกตัวนั่งลงข้างๆ ภีรวัสแล้วถามเสียงเซ็ง ๆ
"ตกลงอะไร"
"ก็เรื่องนั้น จะเอายังไง ตอนนี้ไม่เหลือเป้าหมายอยู่ซักคน ผู้พันวิษณุก็เข้ากรุงเทพฯ พร้อมกับผู้พันวรุฒม์ งานศพของท่านนายพลก็บ่ายวันเสาร์ กว่าจะได้กลับแม่สะเรียงก็คงวันอาทิตย์"
"ใครเขาจะกลับมาเลย กะเวลาไม่เข้าท่า" ภีรวัสพูดขัดคอ
"แล้วแกรู้หรือเปล่าล่ะว่าเขากลับมาวันไหน จะได้ทดเวลาถูก" อิศราขึ้นเสียง "พูดอะไรผิดนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ"
ภีรวัสถอนหายใจดังๆ แล้วโยนหนังสือในมือลงกับพื้นหญ้า ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะเอนตัวลงนอนบนเปล แกว่งไปมาช้า ๆ ตามองไปยังยอดไม้ที่กำลังโอนไหว จนอิศราทนไม่ได้กับบุคลิกเนิบนาบของเพื่อน
"คุณผีลาวัด"
ภีรวัสยังไม่ตอบ เพราะทำเป็นไม่ได้ยินที่เพื่อนจงใจเรียกชื่อแบบแผลง ๆ ชายหนุ่มหลับตาลง ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก ถอนหายใจช้า ๆ ราวกับยั่วประสาทอิศราซึ่งเป็นคนมีความอดทนน้อยให้ใจขาดตายเพราะไม่ได้คำตอบเสียที
"ไอ้ภีร์"
"คิดไม่ออก" ภีรวัสพูดสั้น ๆ
"โธ่เว้ย แล้วทำท่าคิดอยู่ได้" อิศราโวยวาย
"สงสัยคงต้องหยุดเกมไปก่อนซักระยะ รอดูสถานการณ์จนกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง" ภีรวัสขยายความ
"แล้วผู้พันวิษณุจะเอายังไง" อิศรายังไม่หายข้องใจ "เขาตื๊อเราหนักแล้วนะ วันที่จะเข้ากรุงเทพฯ ก่อนขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปกับท่านนายพลเขาก็มาหาเรา มาชวนให้ไปด้วย มานั่น มานี่เรา"
"เลิกเรียกพลแบบนั้นซะที" ภีรวัสทำเสียงไม่พอใจ
"ทำไม"
"เราไม่อยากได้ยินเรียกเขาเล่น ๆ แบบนี้อีก"
"ทำไมต้องเลิก คนเคยเรียกยังไง เคยเป็นยังไงก็ต้องเป็นยังงั้น ไม่เห็นแปลก ตายแล้วจะให้ตายเลยหรือไง" อิศราเถียงลั่น
"เราอยากจะลืมเขา" ภีรวัสตอบเสียงเบา
"จะลืมทำไม คนไม่ได้เกลียดกันซักหน่อย หรือนายเกลียดพล"
"เปล่า"
"หรือว่ารัก"
"เปล่า"
"แล้วนายรักใคร" อิศราหลอกถามภีรวัส "หรือว่ารักผู้พันวรุฒม์ หรือผู้พันวิษณุ"
"ไม่รักใครทั้งนั้น" ภีรวัสเสียงห้วน ลืมตาขึ้นมามองอิศราตาขวางแล้วพูดว่า "ว่าแต่ตัวเองเถอะ รักผู้พันวรุฒม์หรือผู้พันวิษณุ"
"ทั้งสองคน" อิศรายักไหล่ พูดหน้าตาเฉย ภีรวัสส่ายหน้า ถอนหายใจแล้วหลับตาลงเหมือนเดิม ทำเป็นเลิกต่อปากต่อคำกับอิศรา
"เขาบอกว่ารักเราอีกแล้ว รู้สึกจะเอาจริง ตอนแรกเห็นท่าทางเป็นคนเจ้าชู้ ตาแพรวพราว นึกว่าพอได้เราแล้วก็จะเลิก นึกว่าบอกว่ารักเพราะตอนนั้นกำลังไคลแม๊กซ์ นึกว่า..." อิศราถอนหายใจ "นึกว่าเขาชอบนายเสียอีก"
ภีรวัสไม่ตอบอะไร ยังคงนอนนิ่งอยู่ในเปล อิศราถูกปล่อยให้นั่งเงียบ ๆ คนเดียวครู่ใหญ่แล้วจึงพูดต่อ "นี่ถ้าเป็นผู้หญิง ผู้พันวิษณุคงกลับไปเอาพ่อแม่มาขออิศราแน่ ๆ เลย เกิดมาเป็นอิศรานี่มันลำบากจริง ๆ อ้อ ภีร์ ตกลงนายจะไปฝังท่านนายพลจริง ๆ หรือ ไปวันไหน จะไปวันฝังเลยหรือไปก่อน แล้วจะอยู่กรุงเทพฯ อีกหน่อยหรือเปล่า แล้ว..."
"อิศรา หยุดถาม หยุดพูดซักหน่อยได้หรือเปล่า ผีเจาะปากมาให้พูดกี่รู ไม่เหนื่อยพูดบ้างหรือไง" ภีรวัสดุเพื่อนช่างจ้อ
"ผู้พันวิษณุเจาะต่างหาก ปวดปากไปหมดเลย คนอะไร ทั้งใหญ่ทั้งยาว ไม่เคยพบเคยเจอ" อิศราพูดสัปดน "แต่รูที่สอง จะให้ผู้พันวรุฒม์เจาะ อยากรู้จริง ๆ ว่าผู้พันวรุฒม์จะขนาดไหน"
"อิศ" ภีรวัสเหวี่ยงมือมาตีเพื่อนทั้งที่ยังหลับตา "ขออยู่เศร้า ๆ ได้หรือเปล่า"
"เชิญ เชิญตามสบาย เศร้าเสียให้พอ คิดให้ดีๆ ถึงสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้ แล้วตัดสินใจให้ได้นะว่าจะเอายังไงต่อไป คิดได้แล้วค่อยมาขอคำแนะนำจากเรา" อิศรากระแทกเสียงแล้วลุกเดินกลับไปนั่งที่ระเบียงบ้านพัก เป็นที่เข้าใจกันระหว่างทั้งสองว่า หากเป็นเรื่องสำคัญหรือซับซ้อน อิศรามักจะปล่อยให้ภีรวัสเป็นคนตัดสินใจ
...คิดดี ๆ นะภีร์ ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหน วิษณุหรือวรุฒม์ เลือกเอาซักคน เขาไม่อยากเลือกก่อน เขาสับสนเหลือเกิน...
ภีรวัสกับอิศรายืนอยู่ด้านหลังสุดของแถวที่ร่วมงานประกอบพิธีฝังศพของพันตรีพล อิศราขยับตัวยุกยิกจนภีรวัสต้องหันไปดุ
"นี่งานศพนะอิศ ไม่ใช่เธค หยุดเต้นได้แล้ว รำคาญจริง ๆ"
"ใครว่าเต้น ชะเง้อมองหาผู้พันต่างหาก มายืนทำไมแถวหลัง ไอมองอะไรไม่เห็นเลย" อิศราบ่น พยายามเขย่งเท้ามองไปยังด้านหน้า
ภีรวัสเห็นวิษณุกับวรุฒม์ในชุดเครื่องแบบเต็มยศยืนอยู่แถวที่สองหลังนายทหารระดับสูงหลายคน ใบหน้าของนายทหารทั้งสองเรียบนิ่งราวรูปปั้น แต่แวบหนึ่งเขาเห็นวรุฒม์หันหลังมาเหมือนจะมองหาใครสักคน แล้วหันกลับไปยืนนิ่งเช่นเดิม
"รู้ยังงี้ไม่เกิดมาเตี้ยซะก็ดี" อิศราเลิกยุกยิกเพราะรู้ว่าเขย่งไปก็ไม่มีประโยชน์ คนที่ยืนอยู่แถวหน้าล้วนแต่ตัวสูงใหญ่
พีธีศพใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จสิ้น แขกที่มาร่วมงานต่างทยอยกลับ ภีรวัสลากแขนอิศราเดินไปยังลานจอดรถของสุสาน แต่ฝ่ายนั้นยังหันซ้ายหันขวามองหานายทหารทั้งสองคน
"ผู้พัน" ในที่สุดอิศราก็พูดขึ้น ทำให้ภีรวัสอดหันไปมองไม่ได้เพราะอยากรู้ว่า 'ผู้พัน' ที่อิศราเรียกนั้นคือใคร
วิษณุวิ่งเหยาะ ๆ ตามมา ร่างสูงใหญ่ในชุดเครื่องแบบทหารเต็มยศทำให้นายแพทย์ทหารหนุ่มดูแปลกตาไปจากที่เคย
"หล่อจริง ๆ ให้ตายสิ หล่อพอ ๆ กับตอนไม่ใส่เสื้อผ้าเลยล่ะ แล้วผู้พันวรุฒม์ในชุดเต็มยศจะหล่อขนาดไหนนะ" อิศราพึมพำแล้วยิ้มกว้างให้วิษณุ แต่โดนเพื่อนกระแนะกระแหนว่า
"สำรวมหน่อยนะอิศ นี่งานศพ ไม่ต้องยิ้มโชว์ฟันสามสิบสองซี่ก็ได้"
"ยุ่ง" อิศราหุบยิ้มทันควัน หันไปว่าเพื่อนเสียงเข้ม ก่อนจะหันมายิ้มให้วิษณุ โชว์ฟันแค่ 'สิบหกซี่'
"คิดถึงจังเลย"
"คิดถึงผมหรือครับ" อิศราถามวิษณุ "หรือว่าคิดถึงภีรวีสด้วย"
วิษณุยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วบอกว่าคิดถึงทั้งสองคนเพราะอิศรากับภีรวัสเป็นเพื่อนรักกัน
"น่าคิดนะ ผู้พันวิษณุพูดแบบนี้ น่าคิด" อิศราเอียงคอ ทำท่าตามคำพูด
"ผมนึกว่าคุณสองคนจะไม่มา" วิษณุก้มลงมองอิศราแล้วเงยหน้าหันไปมองภีรวัสแล้วพูดว่า"วรุฒม์มองหาก็ไม่เจอ คุณอิศรายืนอยู่ตรงไหนครับ"
"มองยังไงก็ไม่เจอผมหรอก" อิศราตอบ "ผมซ่อนอยู่หลังสุดครับ ผมก็มองหาผู้พันไม่เห็นเหมือนกัน เห็นแต่ไหล่คนข้างหน้า"
"ดีนะที่ไม่เห็นแต่เอวเค้า" ภีรวัสอดเหน็บแนมเพื่อนไม่ได้ แล้วขอตัวกลับ แต่วิษณุบอกให้รอก่อน
"ผมจะวิ่งไปตามวรุฒม์"
"อย่าเลยครับผู้พัน คนเยอะขนาดนี้ เสียเวลาผู้พันเปล่า ๆ ผู้พันคงยุ่งช่วยดูแลแขก" ภีรวีสทักท้วง
"ไม่ต้องห่วงครับ ตระกูลพลเป็นตระกูลใหญ่ แขกเลยเยอะ แต่ครอบครัวเขาก็มีคนเยอะเหมือนกันไม่ถึงกับต้องให้เพื่อนลูกชายมาช่วยหรอกครับ อย่าเพิ่งกลับเลย วรุฒม์อุตส่าห์มองหา"
"มองหาทั้งสองคน หรือคนใดคนหนึ่งครับ" อิศราถามขึ้นมา แล้วปรายตาไปมองภีรวัสแวบหนึ่ง
"ทั้งสองคนสิครับ ก็คุณเป็นปลาท่องโก๋กันแบบนี้ มองหาคนหนึ่งก็ต้องเจออีกคน" วิษณุตอบแล้วย้ำว่า "รออยู่นี่นะครับ ผมไปตามวรุฒม์เดี๋ยวเดียว"
"อิศราเพื่อนรัก จะยังเป็นปลาท่องโก๋กับเราไหม เราจะไปแล้วนะ" ภีรวัสมองตามวิษณุ พูดกับเพื่อนโดยไม่หันมามองหน้า
"ฉันเคย say no ได้ที่ไหน รู้ ๆ กันอยู่ว่าแกบังคับฉันตลอดปี" อิศราพูดตอบเพื่อนทั้งๆ ที่กำลังมองตามวิษณุเช่นกัน แล้วเพื่อนคู่หูทั้งสองก็หันหลังกลับ เดินลิ่วตรงไปยังลานจอดรถทันที
***
Translation (Draft)
Chapter 27: Unfinished Business
Today Peeravas had abandoned his research entirely. The young man simply lounged beneath the shade of a tree, leaving Isara to pace restlessly alone with nothing to do and no one to talk to.
"So what's the plan, Peer?" Isara finally snapped, striding over to drop heavily beside Peeravas, his voice dripping with exasperation.
"Plan for what?"
"You know what. We're out of targets. Lieutenant Colonel Wisanu's gone to Bangkok with Lieutenant Colonel Warut. The General's funeral is Saturday afternoon. We won't get back to Mae Sariang until Sunday at the earliest."
"If they even come back at all. The timing doesn't work out." Peeravas's voice carried a dismissive edge.
"How the hell would you know when they're coming back? At least get your facts straight before—" Isara's voice rose sharply. "Can't say anything remotely wrong around you, can I?"
Peeravas released a long, theatrical sigh and tossed his book onto the grass. He lifted his water glass for a slow sip before settling back into the hammock, swaying gently as he gazed up at the swaying treetops. The languid performance tested every ounce of Isara's already thin patience.
"Ghost monk."
Peeravas remained silent, pretending not to hear the deliberately mangled nickname. He closed his eyes and draped an arm across his forehead, exhaling with deliberate slowness—a calculated move designed to drive the impatient Isara to the brink.
"Hey, Peer!"
"I can't figure it out." The words came clipped and final.
"Jesus Christ, and you've been sitting here pretending to think this whole time?" Isara threw his hands up.
"We might need to pause the game for a while. Wait and see how things develop until something changes." Peeravas's elaboration came reluctantly.
"What about Major Doctor Wisanu?" Isara's confusion hadn't cleared. "He's already invested heavily in us. The day he left for Bangkok, before boarding the helicopter with the General, he came to see us. Invited us to come along. Kept insisting."
"Stop calling him by that rank." Displeasure colored Peeravas's tone.
"Why?"
"I don't want to hear you say his name so casually anymore."
"Why should I stop? People call others what they've always called them. Things should stay as they were. Just because someone's dead doesn't mean they have to stay dead forever." Isara's argument rang with defiance.
"I want to forget him." Peeravas's voice dropped to barely a whisper.
"Why would you want to forget? You two never hated each other. Or do you hate the General?"
"No."
"Do you love him then?"
"No."
"So who do you love?" Isara probed, baiting his friend. "Lieutenant Colonel Warut? Or Major Doctor Wisanu?"
"I don't love anyone." Peeravas's voice turned hollow. He opened his eyes to stare sideways at Isara. "What about you? Do you love Lieutenant Colonel Warut or Major Doctor Wisanu?"
"Both of them." Isara shrugged with studied indifference. Peeravas shook his head, sighed deeply, and closed his eyes again, signaling the end of their exchange.
"He told me he loves me again. I think he's serious this time. At first he seemed like such a player—those bedroom eyes. I thought once he got me, he'd move on. Thought he only said he loved me because we were in the heat of the moment. Thought..." Isara's voice trailed into a sigh. "I thought he preferred you instead."
Peeravas offered no response, continuing to lie motionless in the hammock. Isara sat in solitude for a long moment before continuing. "If I were a woman, Major Doctor Wisanu would probably have already brought his parents to ask for Isara's hand. Being born as this Isara is truly complicated. Oh, Peer, are you really going to attend the General's burial? Which day will you go? Will you go on the burial day itself or earlier? Will you stay in Bangkok a bit longer? And..."
"Isara, stop asking questions. Stop talking for just a moment, would you? How many holes did the ghost drill in your mouth? Don't you ever get tired of talking?" Peeravas finally exploded at his chatty friend.
"Major Doctor Wisanu did the drilling, actually. My jaw's completely sore. What a man—so big and long. Never encountered anything like it before." Isara's words dripped with innuendo. "But for the second hole, I'd let Lieutenant Colonel Warut do the drilling. I'm genuinely curious about Lieutenant Colonel Warut's dimensions."
"Ish!" Peeravas swatted blindly at his friend, eyes still closed. "Can I please wallow in peace?"
"Be my guest. Wallow to your heart's content. Think carefully about everything you've done, then make up your mind about what happens next. Once you've decided, come ask for my advice." Isara's voice carried finality as he stood and walked back to the guesthouse veranda. The understanding between them was clear: when matters grew serious or complex, Isara deferred to Peeravas's judgment.
Think it through, Peer. This time isn't like any other. Wisanu or Warut—pick one. He doesn't want to choose first. He's utterly confused...
Peeravas and Isara stood at the very back row of those attending Colonel General Pol's burial ceremony. Isara fidgeted restlessly until Peeravas had to turn and scold him.
"This is a funeral, Ish. Not a nightclub. Stop dancing. You're seriously annoying."
"Who's dancing? I'm trying to spot the Lieutenant Colonels. Why are we standing way back here? I can't see anything." Isara grumbled, attempting to crane his neck toward the front.
Peeravas could see Wisanu and Warut in full dress uniform standing in the second row behind several high-ranking officers. Both men's faces remained statue-still, but for a moment he caught Warut turning around as if searching for someone, then turning back to stand motionless as before.
"Should've been born taller if I knew it would be like this," Isara muttered, giving up his futile stretching since everyone in the front rows towered above him.
The funeral ceremony lasted less than an hour. As guests began filing out, Peeravas tugged Isara's arm toward the cemetery parking area, but his friend kept turning left and right, searching for the two officers.
"Lieutenant Colonel!" Isara finally called out, making Peeravas unable to resist looking to see which 'Lieutenant Colonel' Isara meant.
Wisanu jogged over with easy strides. His tall, imposing frame in full military dress made the young army doctor look strikingly different from usual.
"Absolutely gorgeous. Drop dead gorgeous. Just as handsome as when he's not wearing anything at all. Wonder how handsome Lieutenant Colonel Warut looks in full dress uniform," Isara murmured, then flashed Wisanu a broad grin, only to be immediately chided by his friend.
"Show some restraint, Ish. This is a funeral. You don't need to show all thirty-two teeth."
"Fine." Isara immediately toned down his smile, shooting his friend a sharp look before turning back to Wisanu with a more modest 'sixteen-tooth' smile.
"I missed you so much."
"Did you miss me?" Isara asked Wisanu. "Or did you miss Peeravas too?"
Wisanu's mouth curved into a slight smile as he said he'd missed both of them since Isara and Peeravas were best friends.
"Interesting. Very interesting that Major Doctor Wisanu puts it that way. Very interesting indeed." Isara tilted his head thoughtfully, living up to his words.
"I thought you two wouldn't come," Wisanu said, looking down at Isara before glancing up at Peeravas. "Warut was looking for you but couldn't find you. Where were you standing, Isara?"
"No matter how hard he looked, he'd never find me," Isara replied. "I was hiding at the very back. I was looking for you Lieutenant Colonels too but couldn't see anything except the shoulders of people in front of me."
"Good thing you couldn't see their waists," Peeravas couldn't resist needling his friend, then moved to leave. But Wisanu asked him to wait.
"I'll run and get Warut."
"Please don't, Major Doctor. With this many people, it would be a waste of your time. You must be busy helping with the guests," Peeravas protested.
"Don't worry about it. General Pol comes from a large family, so there are many guests, but his family has plenty of people too—they don't need their son's friend helping out. Don't leave yet. Warut made such an effort to look for you."
"Looking for both of us, or just one of us?" Isara asked, shooting a quick glance at Peeravas.
"Both of you, of course. You two are joined at the hip like this—look for one, you have to find the other," Wisanu answered, then emphasized, "Wait here. I'll get Warut in just a moment."
"Dear friend Isara, will you continue being joined at the hip with me? I'm leaving now," Peeravas said, watching Wisanu go while speaking to his friend without turning around.
"When have I ever been able to say no? We both know you've been bossing me around all year," Isara replied, also watching Wisanu's retreating figure. Then both companions turned and walked straight toward the parking area without another word.
***