24
ร่างเปลือยเปล่า กล้ามเนื้อแกร่งสองร่างแยกออกจากกัน ต่างคนต่างนอนแผ่หรา หายใจหอบกระชั้น เนื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่เพียงไม่ถึงนาที ร่างหนากำยำของคนที่ตัวใหญ่กว่าก็พลิกขึ้นทับร่างขาวสะอาดของอีกฝ่าย
"หนัก ผู้พันตัวหนัก ผมจะขาดใจตายก่อน" คนที่อยู่ข้างล่างผลักอกแกร่ง ทำหน้าเหมือนจะขาดใจ
"ให้ขาดใจตายคาอกผมเลย จะได้ไม่ไปแบ่งใจให้ใครอีก" คนที่อยู่ข้างบนเสียงนุ่ม
"ปากหวาน จริงใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ เจอกันไม่นาน ผู้พันก็บอกรักแล้ว ผู้พันรักคนง่ายอย่างนี้เลยหรือครับ" อิศราเอียงหน้าหนี ทำปากยื่นอย่างน้อยใจ
"คนที่ทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ คนที่พิเศษแบบที่ผมไม่เคยพบมาก่อน คนที่ทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่แปลกหรอกครับ" วิษณุก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอของชายหนุ่ม ปากเลื่อนไปเม้มติ่งหูขาวสะอาด แล้วเปลี่ยนเป็นไล้ลิ้นเบา ๆ ใต้ใบหู
"อย่า" อิศราห้ามเสียงสั่น ร่างกายอ่อนระทวย
"อย่าหยุดใช่ไหมครับ" วิษณุเสียงแตกพร่า ไฟปรารถนาเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง
"ผู้พัน ตอบผมมาก่อน"
"ตอบอะไรครับ" วิษณุถามเสียงเบา
"ก็..."
"ก็ตอบไปแล้ว" วิษณุรุกล้ำหนักขึ้น มือบีบเค้นแก้มก้นของอีกฝ่ายที่เริ่มหายใจแรง
"ผู้พันคงพูดเฉพาะตอนอยู่บนเตียง เวลาอยากเชยชม เวลาเสร็จสมอารมณ์หมาย เวลาถึงจุดสุดยอด" อิศราเสียงกระเส่า พูดเสร็จก็ต้องครางเบา ๆ เมื่อนายแพทย์ทหารรูปหล่อสอดมือเข้าไปในซอกด้านหลัง แล้วบดนิ้วหนัก ๆ
"ลองดูผมต่อไปสิครับ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์" วิษณุฉกลิ้นลงบนยอดอกเนียนสะอาดของอิศราซึ่งแอ่นขึ้นท้าทายตามอารมณ์ที่กำลังจะกระเจิดกระเจิงอีกครั้ง
"แล้วคุณล่ะอิศรา คุณคิดยังไงกับผม"
อิศราหลับตา ภาพของภีรวัสโผล่เข้ามาแต่เขารีบสลัดออกไปโดยเร็ว
เลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว ผิดกฏก็ต้องผิดกฏ...
"อิศรา" วิษณุเสียงสั่น
"ผู้พัน ถุงยางล่ะครับ" อิศราถามเสียงกระท่อนกระแท่น
"ไม่มีครับ"
"นี่ไม่ใช่กลางป่านะ ทุกอย่างควรจะพร้อมไม่ใช่หรือ"
"เมื่อกี้ก็ไม่ได้ใช้ คุณไม่เห็นบ่น" วิษณุทำเสียงหวาน
"ก็..."
อิสราเผยอปาก ร้องครางเสียงกระเส่าเพราะทั้งปากทั้งลิ้นของวิษณุทำงานไม่หยุดหย่อน ส่วนมือแข็งแรงของนายทหารหนุ่มก็ไม่อยู่นิ่งเช่นกัน
ที่จริงแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวของวิษณุก็ไม่อยู่เฉย ๆ ร่างกายกำยำล่ำสันบดเบียดเข้ากับร่างของอิศรา ส่ายไปมา เสียดสีกันจนร้อนเร่าแทบจะลุกเป็นไฟ
ต่อให้ใครเอาน้ำเย็นมาราด เขาก็ไม่หายร้อน สัมผัสของวิษณุรุนแรงหนักหน่วง แต่ก็อ่อนโยนและออดอ้อนไปพร้อมๆ กัน...
ตายแล้วอิศรา ทำไมเผลอตัวเผลอใจไปได้ถึงขนาดนี้...
"ผู้พันวิษณุ" อิศราคราง
"อิศราครับ เป็นของผมเถอะนะ" วิษณุออดอ้อน
"โดนฉีดยาไปตั้งหลายครั้ง ยังไม่คิดว่าเป็นของผู้พันอีกหรือ" อิศราเสียงกระเส่า
"ผมรักคุณ"
โอยตายแล้ว ทำไมมาบอกรักอีกแล้ว ทำยังไงดีละทีนี้...
อิศราเม้มปาก ส่ายหน้าไปมาเพราะมือซุกซนของนายแพทย์ทหารไม่ยอมหยุดนิ่ง ปากและจมูกของวิษณุสำรวจร่างกายของเขาต่ำลงไปเรื่อยจนทำให้อิศราใกล้จะควบคุมตวเองไม่ไหว ต้องแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสเร่าร้อนจากชายหนุ่มที่พร่ำแต่บอกรักเขาไม่หยุดหย่อน
"อิศรา ผมรักคุณ"
***
วันนี้ภีรวัสกับอิศราเดินทางเข้ามายังตัวอำเภอเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัว ขณะที่นั่งดื่มกาแฟ ภีรวัสบอกกับเพื่อนว่าจะไปห้องน้ำ แต่ความจริงตั้งใจจะไปโทรศัพท์ถึงพันโทวรุฒม์เพราะฝ่ายนั้นโทรศัพท์มาหาแต่เขาไม่กล้ารับต่อหน้าเพื่อน
มือของภีรวัสที่กำลังจะกดโทรศัพท์กลับวรุฒม์ชะงัก มองอิศราอย่างครุ่นคิดเมื่อเห็นเพื่อนแสดงอาการแปลกออกไป ปกติอิศราไม่เคยนั่งนิ่ง แต่ตอนนี้เพื่อนของเขานั่งเหม่อลอย ราวกำลังหนักใจอะไรบางอย่าง
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ของภีรวัสก็มีสายเรียกเข้าอีกครั้ง ชายหนุ่มสะดุ้งเพราะเปิดระบบสั่นขอเครื่องเอาไว้แทนการเปิดเสียง
"พล" ภีรวัสพึมพำ "โทรมาทำไมอีก"
"พล มีอะไรหรือครับ" ภีรวัสตัดสินใจรับสาย เพราะหากไม่ทำเช่นนั้น พลคงโทรไม่หยุด
"คุณรับสายผมแบบนี้หรือภีร์" เสียงพันตรีพลน้อยใจ
"งั้นก็วางสายแล้วลองโทรมาใหม่สิครับ คราวนี้ผมจะรับโทรศัพท์แบบที่คุณอยากจะได้ยิน" ภีรวัสเสียงเย็น ตายังจ้องมองอิศราที่นั่งเบื่ออยู่คนเดียวและยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มช้า ๆ
"ผมขอโทษ" พลเสียงอ่อนลง "ผมเพียงแต่คิดถึงคุณมาก"
"ช่างเถอะครับ ผมก็ขอโทษเหมือนกัน ตอนนี้รู้สึกกำลังหงุดหงิด" ภีรวัสเสียงอ่อนลงเช่นกัน "แล้วนี่โทรศัพท์ได้หรือครับ ไหนว่าเข้าป่า ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์"
"พอดีมีโอกาสแวะมาที่ฐานวิทยุครับ เลยได้แอบใช้โทรศัพท์" พลหัวเราะ "รู้สึกเหมือนเป็นเด็กเลย พอมาถึงฐาน แต่ละคนก็รีบควักโทรศัพท์ออกมากด วรุฒม์ก็เหมือนกัน รีบเปิดเป้ควานหาโทรศัพท์ได้ก่อนเพื่อน แต่คงผิดหวังเพราะเห็นทำหน้าซึมๆ ผมโชคดีกว่า"
ภีรวัสขมวดคิ้ว พยายามนึกตามว่าพลพูดอะไรแฝงนัยหรือไม่
โชคดีกว่า...โชคดีกว่าวรุฒม์ที่โทรหาเขาแล้วไม่ได้รับสายอย่างนั้นหรือ...
"ฝึกลำบากไหมครับ" ภีรวัสถามสั้น ๆ
"ไม่หรอกครับ ฝึกปฏิบัติการร่วมไม่ได้ซ้อมรบเต็มรูปแบบ อีกอย่าง มีวรุฒม์เป็นคนบัญชาการ ผมไม่เหนื่อยหรอก ผมแค่เป็นคนคอยยืนอยู่ข้าง ๆ คอยช่วย คอยตอบคำถามเวลาวรุฒม์อยากได้คำแนะนำ อยากได้ความคิดเห็น" พลพูดด้วยน้ำเสียงสดชื่น
พอกันที ทำไมพลจะต้องพูดถึงวรุฒม์ด้วยนะ...
"เหมือนคุณโทรมาเล่าเรื่องผู้พันวรุฒม์ให้ผมฟัง ทำไมเราต้องคุยกันถึงเรื่องคนอื่นล่ะครับ" ภีรวัสถาม
"วรุฒม์เป็นเพื่อนสนิทผม เลยอดดึงเข้ามาเกี่ยวไม่ได้ ถ้าภีร์ไม่อยากพูดถึง ผมก็จะไม่พูด" พลตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดา "แต่เขาชอบพูดถึงคุณอยู่เรื่อย เหมือนกับกำลังสนใจคุณอยู่"
ภีรวัสถอนหายใจเบา ๆ เพราะพลไม่ยอมเลิกพูดถึงวรุฒม์ จะด้วยจงใจหรือไม่รู้สึกตัวก็ไม่รู้ ภีรวัสไม่อยากจะเดาต่อไปอีกแล้ว ตอนนี้เขาต้องรีบยุติการสนทนา
เผื่อวรุฒม์จะโทรมาอีก...
"ผมไม่ยักรู้ว่าเขาสนใจผม ไม่เห็นแสดงออก แต่บอกแล้วไงครับว่าตอนนี้ผมกำลังทุ่มเวลาและความสนใจให้กับงานวิจัย ผมต้องทำงานแข่งเวลา เรื่องอื่นผมไม่อยากให้เข้ามารบกวน"
"ผมกลัวว่าจะเสียคุณให้วรุฒม์" พลพูดเสียงเศร้า
"พล เลิกพูดถึงผู้พันวรุฒม์เถอะ" ภีรวัสเสียงเข้มขึ้น "ถ้ายังอยากจะคบกับผมอยู่ อย่าเอาเขามาเกี่ยวข้องด้วย"
"ครับ" พลรับคำง่าย ๆ "ผมจะไม่ให้วรุฒม์มายุ่งกับเราสองคนเด็ดขาด เพราะผมรักคุณ ผมจะรักคุณจนตาย"
***
Translation (Draft)
24: Unguarded Hearts
Two naked bodies, muscles taut with exertion, rolled apart from each other. Each lay sprawled and gasping, skin glistening with sweat. But within moments, the larger, more powerful frame rolled back on top of the lean, pale body beneath.
"Heavy—Major, you're crushing me. You're going to make me suffocate." The man underneath pushed against the solid chest above him, his face a mask of mock distress.
"Then die right here on my chest," came the soft reply from above. "At least then you won't have any heart left to give to someone else."
"Sweet talker." Isara turned his head away, lips forming a petulant pout. "How do I know if you mean it? We've barely known each other, and already you are declaring love. Do you fall this easily for everyone?"
"The man who makes me lose all control like this?" Wisanu buried his face in the curve of the younger man's neck, his mouth finding that sensitive spot behind the clean, white ear. His tongue traced lazy circles beneath the earlobe. "Someone this extraordinary—someone I've never encountered before? Someone who makes my heart beat completely out of rhythm? Not strange at all."
"Don't—" Isara's protest came out as a trembling whisper, his body melting despite himself.
"Don't stop, you mean?" Wisanu's voice cracked with renewed desire, the fire already building again.
"Major, answer me first."
"Answer what?" Wisanu's voice was barely audible.
"Well..."
"I already did answer." Wisanu pressed closer, his hands gripping the soft curves of his partner's body as breathing grew ragged between them.
"You probably only says these things in bed." Isara's voice wavered as he spoke. "When you want to flatter someone. When you're caught up in the moment. When you reach your peak." His words dissolved into a soft moan as the handsome military doctor's fingers found their way inside, pressing deep and insistent.
"Give me time to prove it to you. Time will be the evidence," Wisanu's tongue flicked across Isara's smooth chest, teasing the peak that rose in defiant response to the mounting tension between them. "And what about you, Isara? What do you think of me?"
Isara closed his eyes. An image of Peerawas flashed through his mind, but he quickly pushed it away.
We've already gone this far. If I'm breaking rules, then so be it.
"Isara." Wisanu's voice shook.
"Major, what about protection?" Isara's words came out choppy and breathless.
"I don't have any."
"This isn't the middle of the jungle. Everything should be prepared, shouldn't it?"
"We didn't use anything before. You didn't complain then." Wisanu's voice turned honey-sweet.
"But—"
Isara's mouth fell open, a broken moan escaping as Wisanu's mouth and tongue worked relentlessly. The soldier's strong hands refused to stay still either.
In truth, nothing about Wisanu stayed still. His powerful body pressed and ground against Isara's, rocking back and forth, friction building until they were nearly combustible with heat.
Even if someone doused them with ice water, the fire wouldn't die. Wisanu's touch was intense and overwhelming, yet tender and pleading all at once.
What's happening to me, Isara? How did I let my guard down this completely?
"Major Doctor Wisanu," Isara gasped.
"Isara, be mine completely." Wisanu's voice was pure entreaty.
"After all those injections, don't you already think I belong to you?" Isara's voice broke on the words.
"I love you."
Oh god, why does he keep saying that? What am I supposed to do now?
Isara pressed his lips together, shaking his head as the military doctor's mischievous hands refused to be still. Wisanu's mouth and nose explored lower along his body, making Isara teeter on the edge of complete surrender. He found himself arching up to meet the burning touches of this military man who kept professing his love without pause.
"Isara, I love you."
***
Today Peeravas and Isara traveled into the town center to buy personal supplies. While sitting drinking coffee, Peeravas told his friend he was going to the restroom, but in truth he intended to call Warut back—the man had been calling, but Peeravas hadn't dared answer in front of his friend.
Peeravas's finger froze over the callback button as he studied Isara with growing concern. His friend was acting strangely. Normally Isara never sat still, but now he sat lost in thought, as if something heavy weighed on his mind.
While he was still considering this, Peeravas's phone buzzed again with an incoming call. He startled—he'd set it to vibrate instead of ring.
"Pol," Peeravas muttered. "Why is he calling again?"
"Pol, is something wrong?" Peeravas decided to answer, knowing that if he didn't, Pol would never stop calling.
"Is this how you answer my calls now, Peer?" Major Pol's voice carried a note of hurt.
"Then hang up and try calling again. This time I'll answer the way you want to hear." Peeravas's tone was cool, his eyes still fixed on Isara, who sat alone looking bored and slowly lifting his coffee cup to drink.
"I'm sorry," Pol's voice softened. "It's just that I miss you so much."
"Never mind. I'm sorry too—I'm feeling irritable right now." Peeravas's voice gentled as well. "How are you able to call anyway? I thought you were in the jungle with no phone signal."
"We had a chance to stop by the radio base," Pol laughed. "I feel like a kid—as soon as we got to the base, everyone rushed to pull out their phones. Warut was the same, quickly digging through his pack to find his phone before anyone else, though he looked pretty disappointed afterward. I was luckier."
Peeravas frowned, trying to decipher whether there was any hidden meaning in Pol's words.
Luckier... luckier than Warut, who called me and didn't get an answer?
"Is the training difficult?" Peeravas asked curtly.
"Not really. Joint operations training isn't full combat drills. Besides, with Warut commanding, I don't have to work hard. I just stand nearby, ready to help, ready to answer questions when Warut wants advice or opinions." Pol's tone was cheerful.
Enough already. Why does Pol have to keep bringing up Warut?
"It sounds like you called to tell me about Lieutenant Colonel Warut. Why do we need to talk about other people?" Peeravas asked.
"Warut is my close friend—I can't help bringing him into things. If you don't want to talk about him, I won't," Pol replied in an ordinary tone. "But he keeps talking about you. It's like he's interested in you."
Peeravas sighed softly. Pol wouldn't stop mentioning Warut, whether intentionally or unconsciously—Peeravas didn't want to guess anymore. He needed to end this conversation quickly.
In case Warut calls again...
"I had no idea he was interested in me. He doesn't show it. But like I told you, right now I'm dedicating all my time and attention to my research. I'm working against the clock—I don't want other things interfering."
"I'm afraid I'll lose you to Warut," Pol said sadly.
"Pol, stop talking about Lieutenant Colonel Warut," Peeravas's voice grew stern. "If you still want to be with me, don't bring him into this."
"Yes," Pol agreed easily. "I absolutely won't let Warut interfere with the two of us. Because I love you. I'll love you until I die."
***