23
ภีรวัสพับโทรศัพท์เก็บแล้วหันไปมองบ้านพักหลังเล็กของเขากับอิศราด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ คนขี้เซายังนอนหลับไม่ตื่น อิศราเป็นคนนอนตื่นสาย และตื่นมาก็คงหน้ามุ่ยที่ติดต่อวรุฒม์ไม่ได้ หรือหากแม้จะติดต่อได้ วรุฒม์ก็คงนั่งอยู่บนรถทหารมุ่งเข้าป่า
พลโทรศัพท์มาหาเขา กล่าวอำลาไปฝึกปฏิติบัตการ ทำเหมือนจะออกสู่สมรภูมิจริงๆ ภีรวัสต้องพูดให้กำลังใจแล้วบอกว่ากลับออกมาจากป่าเขาจะทำอาหารมือพิเศษให้ทานตามที่สัญญาไว้
"ผมอยากทานกันสองคน" พลออดอ้อน
"คุณเป็นคนไปบอกผู้พันวรุฒม์เองนะ" ภีรวัสเสียงเข้ม
"ครับ ผมยอมรับ แต่ก็ช่างเถอะ วรุฒม์ก็เพื่อนผม มีอะไรเราคุยกันได้ ผมไม่กีดกันเขาหรอก แต่ผมก็อยากมีเวลากับคุณสองต่อสองบ้าง" พลยอมรับ
พลตั้งใจจะบอกอะไรเขา ขู่เขาหรือ พูดเหมือนจะเตือนเขาว่าตัวเองกับวรุฒม์ไม่สนที่จะมีแฟนคนเดียวกัน...
บ้าหรือ อิศราต่างหาก ไม่ใช่เขา ตกลงกันแล้วว่าอิศราคู่กับวรุฒม์ เขาคู่กับวิษณุ...
แล้วนี่วิษณุหายไปไหน ถ้าเป็นแบบนี้เขาต้องแพ้อิศราแน่ ๆ พอ ๆ ที่อิศราอาจต้องแพ้เขา สรุปแล้ว อาจจะไม่มีใครชนะ ครบกำหนดหนึ่งเดือนที่ตกลงไว้ อาจจะไม่มีใครได้ลงเอยกัน...
เฮ้อ คราวนี้ทำไมมันวุ่นวายกว่าทุกครั้ง ผิดแผนไปหมดเลย...
ภีรวัสคิดไว้ไม่ผิด ทันทีที่อิศรารู้ว่าวรุฒม์เข้าป่าไปฝึกปฏิบัติการทางทหารก็โวยวายเสียงลั่นตามนิสัย
"ไอ้บ้าศาลาวัด ทำไมไม่บอก"
"บอกอะไร" ภีรวัสทำหน้าเหรอหรา
"แกรู้ใช่ไหมว่าผู้พันวรุฒม์ไปราชการ" อิศราเค้นเสียงออกมาตามไรฟัน ทำท่าราวจะกัดภีรวัสแล้วฉีกทึ้งเป็นชิ้น ๆ
"จะไปตรัสรู้ได้ยังไง แฟนตัวเอง ทำไมไม่รู้เรื่องรู้ราว มัวแต่ยุ่งเป็นชู้กับคนของชาวบ้าน"
"พูดให้ดี ๆ นะไอ้ท่อพีวีซี" อิศราชีหน้า
"หรือไม่จริง ยอมรับซะเถอะว่านายกับหมอวิษณุทำอย่างว่ากันแล้ว" ภีรวัสคาดคั้น
"ไม่ยอมรับโว๊ย แน่จริงก็จับข้าไปตรวจภายในดูสิ หาดูว่ามีอะไรของผู้พันหลงเหลืออยู่ในตัวข้าหรือเปล่า" อิศราท้า
"แหวะ ขยะแขยง ไม่ใช้ถุงยางเลยหรือ" ภีรวัสแสยะปาก
หาได้ที่ไหน บนแพริมแม่น้ำกลางป่ากลางเขาแบบนั้นมีหล่อลื่นก็ดีถมไปแล้ว ผู้พันนี่ก็กระไร เตรียมไม่ครบ ขาดๆ เกินๆ นี่คงกะจะฟันเขาตั้งแต่มาพาเขาไปล่องแพแล้วละสิ หรือว่ามีถุงยางอยู่แต่ไม่ยอมใช้ ส่วนเรื่องเจลนี่ยังไงก็ต้องใช้นะ ผู้พันวิษณุได้รับสมบัติติดตัวมาจากพ่อมาอย่างมากมายมหาศาล เขายอมขนาดนั้นก็เต็มที่แล้ว ขืนไม่มีอุปกรณ์ 'อำนวยความสะดวก' เขาคงขาดใจตาย...
"ฮึ ผู้พันวรุฒม์ไปทำไมไม่บอก" อิศรากระแทกตัวลงนั่ง บ่นพึมพำ หน้าบึ้ง
บอกแล้ว ตอนที่พลโทรศัพท์มา ผู้พันวรุฒม์ฝากให้บอกอิศราด้วย แต่เขาไม่บอกเอง...
"เขาคงโทรหานายไม่ติดมั๊ง ก็มัวแต่ไปมั่วอยู่ที่รีสอร์ทกลางป่า โทรศัพท์จะมีสัญญาณที่ไหน" ภีรวัสเหน็บแนม
"ปากไม่ดี" อิศราตวัดเสียง มองเพื่อนด้วยสายตาขุ่นเคือง
"งั้นจบ" ภีรวัสพูดออกมาดัง ๆ
"อะไร" อิศราเลิกคิ้ว ทำเสียงสูง
"ก็ผู้พันวรุฒม์เข้าป่าสองอาทิตย์ ยังไง ๆ ยูก็ปิดคดีไม่ได้ เราชนะอยู่เห็น ๆ แข่งกันต่อทำไม เสียเวลา" ภีรวัสสรุป
"ได้ไงล่ะ แกพิชิตใจผู้พันวิษณุได้แล้วหรือ เขาบอกรักแกแล้วหรือ ตราบใดที่ผู้พันวิษณุยังไม่ตกลงปลงใจไปกับแก เกมก็ยังไม่จบ" อิศราลุกขึ้น โวยวายเสียงดังยิ่งกว่าเดิม
"หูอื้อว่ะอิศ ถึงหน้าตาให้ แต่แกไม่ต้องออกงิ้วขนาดนี้ก็ได้" ภีรวัสถอยหลัง ยกมือปิดหู แล้วพูดต่อว่า "งั้นวันนี้เราจะไปโรงพยาบาล ชวนผู้พันออกไปดินเนอร์ด้วยกัน แล้วเสนอตัวให้ซะเลย จะได้จบ ๆ กันไป"
"อย่าลืมหลักฐานก็แล้วกัน ไม่มีหลักฐานเป็นภาพเคลื่อนไหวพร้อมเสียง ไม่ถือว่าชนะ" อิศราเตือนเพื่อนถึงกฏแห่งการเป็นผู้ชนะ
"เอาคลิปตอนนั่นกันด้วยไหมล่ะ" ภีรวัสประชดแล้วเดินขึ้นบ้าน ปล่อยให้อิศรายืนนิ่ง มือล้วงกระเป๋ากางเกง กำโทรศัพท์เครื่องเล็กเอาไว้แน่น
คลิปหรือภีร์ ภาพเคลื่อนไหวและเสียงที่มีคำว่า ผมรักคุณ...
รักจริงหรือ...
หรือว่ารักเพราะพูดออกมาตอนที่กำลังเสียวซ่าน วิษณุนะวิษณุ...
ทำยังไงดีล่ะทีนี้...
ภีรวัสหน้ามุ่ยเมื่อมาถึงโรงพยาบาลในค่ายศรพิทักษ์แล้วพบว่าพันตรีนายแพทย์วิษณุออกเวรไปแล้ว วันนี้เขาเสียเวลารอรถรับจ้างพาลงจากสถานีตรวจสภาพอากาศบนดอย กว่าจะถึงตัวเมืองก็เกือบห้าโมงเย็น ภีรวัสเสียดายที่ลืมนึกถึงเรื่องหมายเลขโทรศัพท์เคลี่อนที่ของวิษณุไปเสียสนิท คิดแต่เพียงว่าในตัวอำเภอเล็ก ๆ สถานที่แต่ละแห่งไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก ไปมาสะดวก อยากจะคุยกันก็ไปหากันได้ง่าย ๆ ปั่นจักรยานไม่กี่นาทีก็ถึง
แต่เขาก็มาถึงโรงพยาบาลหลังเวลาเลิกงานของวิษณเพียงแค่สองนาที ไม่เจอตัวเสียแล้ว...
"ปกติผู้พันอยู่ต่อค่ะ แต่วันนี้เห็นรีบกลับก่อนเวลาตั้งสิบนาที" พยาบาลบอกภีรวัส
"มีเบอร์โทรศัพท์ของผู้พันไหมครับ" ภีรวัสถาม พยาบาลเขียนเบอร์โทรศัพท์ให้ แถมด้วยหมายเลขบ้านพักนายทหาร
"ไปไกลหน่อยค่ะ อยู่แถวท้ายสุดในค่าย เบอร์ที่บ้านไม่มี บ้านเพิ่งสร้างเสร็จ ผู้พันเพิ่งย้ายเข้า"
ภีรวัสกล่าวขอบคุณพยาบาลผู้ใจดีแล้วเดินออกมาหยุดยืนอยู่หน้าอาคารหลังเล็ก เปิดเป้สะพายออก ก้มลงควานหาโทรศัพท์ ชายหนุ่มลองโทรศัพท์สองครั้งแต่ไม่มีสัญญาณ จึงคิดว่าวิษณุคงปิดเครื่อง
งั้นไปหาที่บ้านซะเลย จะได้แปลกใจ...
ภีรวัสเดินไปที่จักรยาน แต่ทันใดก็ลังเลเพราะเห็นว่าการจะตามไปถึงที่พักของแพทย์หนุ่มดูท่าจะเป็นการลงทุนมากเกินไปสักหน่อย ทว่าอีกใจหนึ่งก็แย้งว่า
ไม่เห็นจะแปลก คนต่างจังหวัดไปเยี่ยมกันที่บ้านเป็นเรื่องปกติ ปั่นจักรยานเล่นไปเรื่อย ผ่านหน้าบ้านก็ตะโกนทักทายกัน...
แต่ถ้าผู้พันไม่อยู่บ้านล่ะ เลิกงานแล้วแพทย์หนุ่มท่าทางเจ้าสำราญแบบนั้นจะตรงกลับบ้านเลยหรือ อุตส่าห์รีบออกจากที่ทำงานก่อนเวลาตั้งสิบนาที คงไม่ไปนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่บ้าน ถ้าเป็นผู้พันวรุฒม์ก็ว่าไปอย่าง...
แล้วตอนนี้ผู้พันวรุฒม์กำลังทำอะไรอยู่นะ ทำงานหรือนั่งพัก และหากนั่งพัก จะนั่งคุยกับพลหรือเปล่า คุยเรื่องอะไรกัน พลจะพูดเรื่องในอดีตขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้...
***
English Translation (Draft)
23: Missed Connections
Peeravas tucked his phone away and gazed at the small house he shared with Isara, a knowing smile playing on his lips. The lazy one was still dead to the world. Isara never surfaced before noon, and when he finally did drag himself out of bed, he'd probably be scowling about not being able to reach Warut—or if he had managed to get through, Warut would already be bouncing around in some military truck heading deep into the jungle.
When Pol called to say goodbye, he made it sound like he was heading off to actual war, not just training exercises. Peeravas had offered the usual encouragement and promised to cook that special meal he'd been talking about once they all made it back from the wilderness.
"I want it to be just the two of us," Pol had wheedled.
"You're the one who told Lieutenant Colonel Warut about this whole thing," Peeravas's voice carried an edge.
"Yes, I admit it. But so what? Warut's my friend—we can work things out between us. I'm not trying to shut him out or anything, but I'd like some one-on-one time with you too," the private conceded.
What exactly was he planning to tell me? Peeravas wondered. Threaten me? Warn me that he and Warut weren't interested in sharing the same love interest?
Wait—are you insane? It's Isara who's supposed to be with Warut, not me. We agreed—Isara gets Warut, I get Wisanu.
So where the hell has Wisanu disappeared to? At this rate, I'm definitely going to lose to Isara. Just like Isara might lose to me. In the end, maybe nobody wins. When our one-month deadline hits, maybe none of us will end up together.
God, why is everything more complicated this time? Nothing's going according to plan.
***
Peeravas's prediction proved accurate. The moment Isara discovered that Warut had gone into the jungle for military training, he erupted in his typical dramatic fashion.
"Oh man! Why didn't he tell me?"
"Tell you what?" Peeravas feigned innocence.
"You knew Lieutenant Colonel Warut was going on duty, didn't you?" Isara's voice scraped between his teeth as he looked ready to take a bite out of Peeravas and tear him to shreds.
"How was I supposed to achieve enlightenment about that? He's your man—why don't you know what's going on? Too busy playing around with other people's man."
"Watch your mouth, you PVC pipe," Isara snapped.
"Or maybe it's true? Just admit that you and Doctor Wisanu have been going at it."
"I'm not admitting anything! If you're so sure, why don't you drag me in for an internal examination? See if there's any evidence of the Major left inside me," Isara challenged.
"Ew, disgusting. Didn't even use protection?" Peeravas wrinkled his nose.
Where would we find any out there? Isara thought. On a bamboo raft in the middle of the jungle river? We were lucky to have lubricant. The Major was so unprepared—always missing something. He must have been planning to jump me from the moment he suggested that raft trip. Or maybe he had protection but chose not to use it. Either way, the lube was definitely necessary. Major Wisanu came equipped with... something big he had inherited from his father. I was already at my limit. Without the proper 'convenience equipment,' I would have died.
"Hmph. Why did Lieutenant Colonel Warut leave without telling me?" Isara slumped into a chair, sulking and muttering under his breath.
He did tell you—when the Pol called, Warut asked me to pass along the message. But I didn't relay it. Peeravas chuckled.
"He probably couldn't get through to you. You were too busy fooling around at that jungle resort. No cell towers out there," Peeravas needled.
"Your mouth needs washing," Isara shot back, glaring at his friend with irritation.
"Well then, it's over," Peeravas announced loudly.
"What?" Isara's eyebrows shot up, his voice climbing higher.
"Lieutenant Colonel Warut's gone for two weeks. Either way, you can't complete your mission. I'm obviously winning. Why keep competing? Waste of time," Peeravas concluded.
"How do you figure? Have you conquered Major Wisanu's heart? Has he confessed his love? As long as Major Wisanu hasn't committed to you, the game isn't over," Isara jumped up, his voice rising even higher than before.
"Jesus, Isara, you're loud enough already without cranking up the volume," Peeravas stepped back, covering his ears. "Fine, then today we're going to the hospital. We'll invite the Major out to dinner and I'll make my move. Game over."
"Don't forget about evidence. No moving pictures with sound, no victory," Isara reminded his friend of the winning conditions.
"Want to include clips from that session too?" Peeravas taunted as he headed toward the house, leaving Isara standing frozen, his hand digging into his pants pocket, gripping his small phone tightly.
Clips, Peer? Moving pictures and sound with the words 'I love you'...
Was it real love?
Or love because he said it while he was lost in pleasure? Wisanu, oh Wisanu...
What am I supposed to do now?
***
Peeravas's face fell when he arrived at the hospital in Sornpitak Camp only to discover that Major Doctor Wisanu had already finished his shift. He'd wasted time waiting for a taxi from the weather station on the mountain, and by the time he reached town, it was nearly five in the evening. Peeravas kicked himself for completely forgetting to get Wisanu's mobile number, thinking only that in a small district town, places weren't that far apart and getting around was easy. If you wanted to talk to someone, you could just bike over in a few minutes.
But he arrived at the hospital just two minutes after Wisanu's shift ended. Just missed him.
"Usually the Major stays later, but today I saw him rush out ten minutes early," a nurse told Peeravas.
"Do you have the Major's phone number?" Peeravas asked. The nurse wrote down the phone number along with the address of the military housing.
"It's quite far—at the very back of the camp. No landline at the house. The Major just moved into a newly built place."
Peeravas thanked the kind nurse and walked outside to stand in front of the small building. He opened his backpack and dug around for his phone. He tried calling twice but got no signal, figuring Wisanu must have turned his phone off.
Might as well go to his house. At least it'll be a surprise.
Peeravas walked toward his bicycle, but suddenly hesitated. Going all the way to the doctor's residence seemed like rather a lot of effort. But another part of him argued:
It's not weird at all. People from out of town visit each other at home all the time. Just bike around casually, pass by his house and call out hello.
But what if the Major isn't home? A young doctor with his lifestyle—would he go straight home after getting off work early? He rushed out ten minutes before closing time, so he's probably not planning to sit around moping at home. If it were Warut, that would be different...
What is Lieutenant Colonel Warut doing right now, anyway? Working or resting? And if he's resting, is he talking with Pol? What are they talking about? Will Pol bring up old times?