วันนี้ผิดแผน แทนที่จะได้ออกไปล่องแพกับพันโทวรุฒม์แต่กลับเป็นพันตรีนายแพทย์วิษณุ ทว่า อิศรากลับไม่รู้สึกเบื่อ ตลอดการเดินทาง วิษณุทำให้เขามีความสุข ได้หัวเราะเพลิดเพลิน จนเกือบลืมไปว่า ตัวเองต้องพยายามทำคะแนนกับวรุฒม์เพื่อเอาชนะภีรวัส
วิษณุให้เหตุผลว่า วรุฒม์ต้องประชุมด่วนเรื่องการซ้อมรบ เลยขอให้ตัวเองมาเป็นไกด์แทน วิษณุถามถึงภีรวัส อิศราเลยบอกว่าเพื่อนขลุกอยู่กับการวิจัยทั้งวัน พอขึ้นดอยไปติดตั้งอุปกรณ์ทดลองก็ต้องนั่งเฝ้าบันทึกผลทั้งวัน อิศราเคยไปนั่งเป็นเพื่อน หลับแล้วหลับอีก งานของภีรวัสก็ยังไม่เสร็จ บางทีเขาก็แปลกใจเพื่อนที่นั่งเงียบอยู่ได้เป็นสองสามชั่วโมง จดบันทึกอะไรสองสามบรรทัดแล้วนั่งต่ออีกสามชั่วโมง พักหลัง ๆ หากรู้ว่าวันที่ภีรวัสต้องนั่งบันทึกผลจากเครื่องกลม ๆ ดำ ๆ ที่เขาเคยบอกว่าเหมือนหัวกระโหลกของดาร์ดเวเดอร์ ก็จะเลี่ยงไม่ไปกับภีรวัสเด็ดขาด
ผู้พันวิษณุหุ่นดีมาก รูปร่างสูง กล้ามเนื้อสวยจนอิศราอยากยื่นมือไปลูบไล้ เสื้อกล้ามสีขาวตัวเล็กชุ่มเหงื่อยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ อิศรานอนมองจนเพลิน รอถึงตาของตัวเองเป็นคนถ่อแพ
"คืนนี้พักที่นี่ไหมครับ บรรยากาศดี ๆ แบบนี้ผมว่าคุณอิศราน่าจะลองพักบนแพ" วิษณุชวน
"จะปลอดภัยหรือครับ" อิศราถามหน้าซื่อ
"มากับทหาร กลัวอะไร โจรที่ไหนจะกล้ามาทำอะไร" วิษณุยิ้ม
"ใครว่ากลัวโจร"
"งั้นกลัวอะไรครับ แถวนี้ไม่มีผีหรอก สัตว์ดุร้ายก็ไม่มี เราพักบนแพ ปลอดภัยไว้ใจได้" วิษณุรับประกันความปลอดภัย
"กลัวเสือล่าเหยื่อ" อิสราทำหน้ายิ้ม นัยน์ตาเต้นระริก ตรงกันข้ามกับคำพูดที่แสดงความกังวลใจ
"คุณอิสราไม่ไว้ใจผมนี่เองว่าจะดูแลคุณได้" วิษณุแกล้งทำหน้ามุ่ย
"เปล่า" อิสราปฏิเสธ "เพียงแต่ผมไม่ได้บอก..."
"ไม่ต้องขออนุญาตผู้ปกครองหรือครับ แต่ถ้ากลัวคุณภีรวัสเป็นห่วงก็โทรไปบอก"
"ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามา" อิศราให้เหตุผล
...คงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าหรอกครับคุณอิศรา...
วิษณุยิ้ม แล้วบอกว่ามีกางเกงเลและเสื้อยืดหลายตัวอยู่ในรถ เรื่องเสื้อผ้านั้นไม่มีปัญหา
"สบู่ ยาสีฟัน ยาสระผมมีหมด" วิษณุรับประกัน
"โลชั่นบำรุงผิวล่ะครับ" อิศรายิ้ม พูดล้อเล่น
"ผมจะหามาให้ รับรองว่ามีแน่ เพียงแต่ว่าเลือกยี่ห้อไม่ได้ จะให้ทาให้ด้วยก็ได้นะครับ ทหารพร้อมบริการประชาชน" วิษณุรับปาก
...ภีร์คงฆ่าเราตาย พักค้างคืนกับวิษณุนี่นะ ถ้าค้างก็จะถือว่าเขาผิดกฏการแข่งขันอย่างมหันต์ โทษทัณฑ์คือประหารอย่างเดียวโดยไม่ต้องไต่สวน...
...เฮ้อ อยากให้ฝนตกฟ้าคะนองทั่วอำเภอแม่สะเรียงจริง ๆ จะได้มีข้ออ้างว่าติดฝน กลับไม่ได้ ต้องค้าง หรือไม่ก็...
...เอ๊ะ รถยากแตกก็ได้นี่นา รถยากแตกแล้วยางอะไหล่ก็ไม่มี อู่ซ่อมรถก็ปิด ไม่มีรถก็กลับบ้านไม่ได้...
...ยิ่งดูใกล้ ๆ ผู้พันวิษณุยิ่งเร้าใจ สูสีกับผู้พันวรุฒม์ แต่ฝ่ายนั้นดูนิ่งจนบางทีทำลายความมั่นใจของเขาได้พอสมควร...
กว่าภีรวัสจะกลับถึงที่พักก็ค่ำ โทรศัพท์ติดต่ออิศราก็ไม่ได้ ฝนตั้งเค้าว่าจะตกหนัก ลมกระโชกแรงจนกิ่งไม้หน้าบ้านพักหักลงมา ภีรวัสเก็บอุปกรณ์การวิจัยให้เรียบร้อยและกำลังจะอาบน้ำก็ได้รับโทรศัพท์จากพล พอรู้ว่าอิศรายังไม่กลับที่พัก พลจึงถามภีรวัสด้วยความห่วงใย
"ให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนไหม่ภีร์ เขาว่าพายุจะแรง ฝนฟ้าคะนองที่นี่จะหนักมากนะครับ กลางป่ากลางเขา เผื่อไฟดับ คุณจะได้ไม่อยู่คนเดียว"
"ผมไม่ใช่สาวน้อยไม่เคยออกจากเมืองหลวงนะครับ จะได้นั่งตัวสั่นกลัวเสียงฟ้าร้อง" ภีรวัสตอบแล้วหัวเราะเบา ๆ
"ผมรู้ว่าคุณเป็นคนเข้มแข็ง แต่มีเพื่อนก็ดีกว่าไม่มี ไหนคุณบอกว่าอิศรายังไม่กลับ"
"ขอบคุณนะครับ แต่ว่าผมอยู่ได้" ภีรวัสปฏิเสธ
"มะรืนนี้ก็จะเข้าป่าแล้ว พรุ่งนี้ผมอยากเจอคุณอีกครั้งก่อนจะไม่ได้เจอกันอีกเกือบสองอาทิตย์" พลทำเสียงอ้อน
"พรุ่งนี้ผมต้องขึ้นดอยแต่เช้า กว่าจะลงมาก็ค่ำอีกแล้ว ต้องนั่งเฝ้าเครื่องคอยบันทึกผลการทดลองทั้งวัน"
"ภีร์" พลเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยนำ้เสียงอ่อนโยน "ค่ำผมก็จะมา จะให้ไปรับก็ยังได้ ดอยไหนครับ"
ภีรวัสพยายามปฏิเสธ แต่นายทหารหนุ่มไม่ยอมท่าเดียว ภีรวัสจึงต้องโอนอ่อนผ่อนตาม เขายอมรับว่าไม่ค่อยอยากจะแข็งกับพลมากเท่าไหร่นัก อย่างน้อยก็ในตอนนี้
...แต่รอให้เรื่องนี้จบก่อนเถอะ เขาเคยทิ้งพลมาแล้ว เขาจะทิ้งอีกเป็นครั้งที่สอง เอาให้เสียศูนย์ไปเลย ตื๊อดีนัก...
อิศรานั่งกอดเข่าอยู่ที่ริมแพ สายตายิ้มๆ มองฝนที่กำลังตกปรอย ๆ คำอธิษฐานของเขาได้รับการตอบสนองจากสิ่งศักดิ์สิทธ์เบื้องบนอย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จสิ้นจากการล่องแพและเดินเท้าย้อนกลับมาที่จุดลงแพซึ่งวิษณุจอดรถเอาไว้ ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา วิษณุบอกว่าฝนหนักขนาดนี้ขับรถลุยโคลนกลับเข้าตัวเมืองไม่ได้ เสียงต่อรถติดหล่มและโคลนถล่มและอาจมีน้ำป่าด้วย
อิศราจึงอุทานขึ้นมาว่า "ว๊า แล้วนี่คงต้องนอนค้างกันที่นี่จริง ๆ นะสิ" ส่วนวิษณุก็ทำหน้าหนักใจแล้วตอบว่า "คงต้องอย่างนั้นล่ะครับ"
สรุปแล้ว อิศราก็ได้ค้างคืนบนแพริมน้ำสนใจหวัง โดยมีเหตุผลพอเพียงมารองรับ หากภีรวัสมาเอะอะโวยวาย เขาก็จะสามารถเถียงได้ว่าเป็นเพราะฝนตกหนักและมีความจำเป็น
"หนาวไหมครับ" วิษณุถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่ม แล้วนั่งลงข้าง ๆ อิศรา
อิศราส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วพูดว่า "แต่รู้สึกเย็นสะท้านยังไงก็ไม่รู้"
"ฝนตกอย่างนี้ ตกดึกจะหนาวมากครับ" วิษณุเตือน
"หนาวก็มีผ้าห่ม จะกลัวอะไร" อิศรายักไหล่แล้วหันไปมองสายฝนตกกระทบผิวน้ำของแม่น้ำเบื้องหน้า
"แต่ผ้าห่มมีผืนเดียวนี่สิครับ" วิษณุพูดขึ้นเบา ๆ เงยหน้าขึ้นมองชายคา
"ขอบคุณผู้พันที่จะสละผ้าห่มให้ผมนะครับ" อิศรายิ้มกว้าง นัยน์ตาแฝงแววขี้เล่น
"ผมยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ" วิษณุอมยิ้ม
"พาผมมาแล้วก็ต้องรับผิดชอบความเป็นอยู่ของผมสิ ไหนว่าเป็นทหารต้องบริการประชาชน ไม่งั้นเราก็ไปขอเปิดห้องเพิ่มอีกหนึ่งห้อง"
"ห้องเขาเต็มหมดแล้ว ทีนี่มีแพพักแค่ 10 แพ"
"ว๊า แย่จังเลย แล้วทำยังไงดีล่ะเนี่ย ผมแย่งผ้าห่มผู้พันมาแล้ว ผู้พันอาจจะหนาวตาย" อิศราทำหน้าหนักใจ
"ไม่ยากหรอกครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมเอาเสื้อทหารคลุมตัวก็ได้ ตอนฝึกเจอหนักกว่านี้ ชายชาติทหารไม่เคยกลัวหนาว" วิษณุพูดยิ้มๆ แล้วเอนตัวนอนแผ่กับพื้นข้าง ๆ อิศราที่ยังคงนั่งกอดเข่ามองสายฝนอย่างครุ่นคิด
มากับทหารตัวบึกขนาดนี้เขาไม่กลัวหนาวหรอก...
เอาไงดี หากผิดกฏครั้งนี้แล้วภีรวัสเกิดรู้เข้า ต้องแย่แน่ ๆ...
แต่ก็ใช่ว่าเขากับภีรวัสไม่เคยผิดกฏ ครั้งหนึ่งเขาจับได้ว่าภีรวัสอยู่กับ ดร. สินธพถึงเช้าวันจันทร์ นอนอยู่ด้วยกันที่หัวหินทั้ง ๆ ที่ควรจะเอา ดร. สินธพกลับมาส่งมอบให้เขาที่กรุงเทพฯ ก่อนหกทุ่มคืนวันอาทิตย์ เพราะสัปดาห์ต่อมาเป็นโควต้า "เวลา" ของเขาตามกฎ "แย่งกันจีบ"
ตอนนั้นมีข้อตกลงกันว่า ต่างคนต่างมีเวลาผลัดกันทำคะแนนคนละหนึ่งอาทิตย์เพื่อพิชิตใจดอกเตอร์หนุ่มรูปหล่อของสภาวิจัยแห่งชาติ การแข่งขันครั้งนั้น ดร. สินธพเลือกภีรวัส เขาเลยโวยวายว่า "เพราะแกเล่นนอกรูปแบบ" ภีรวัสเถียงหน้าตาเฉยว่า "มันเผลอไปหน่อย แล้วก็ ดร. สินธพไม่ยอมปล่อยไอกลับกรุงเทพฯ เอง ช่วยไม่ได้ นั่นก็หมายความว่าเขาเลือกไอแล้วตั้งแต่อาทิตย์นั้น"
แต่คราวนี้ไม่ได้มีเป้าหมายคนเดียวกัน ต่างคนต่างมีคู่ และกติกาก็คือทำให้คู่ของตัวเองบอกรักให้ได้ ใครสำเร็จก่อนคนนั้นชนะ
...แต่กฏไม่ได้ตกลงกันว่า ห้ามนอนกับคู่ของอีกฝ่ายนี่หว่า ไม่เคยได้ยินภีรวัสพูดอะไรเลย...
"คิดอะไรอยู่หรือครับ" วิษณุถาม นิ้วเขี่ยวแผ่นหลังของอิศราเบา ๆ
...ก็กำลังคิดว่าจะเสียตัวให้ผู้พันดีหรือไม่ดีนะสิครับ...
"ผู้พัน" อิศราขยับตัวหนีเล็กน้อยพอเป็นพิธี เขายอมรับว่าสัมผัสของผู้พันนายแพทย์วิษณุทำให้เขาใจสั่นไหวอยู่ไม่ใช่น้อย
"คิดว่าเราจะนอนกันยังไง" อิศราตอบ "ผมไม่เคยนอนเตียงไม้ไผ่ กลัวตก"
...เราก็นอนด้วยกันสิครับ รับรองว่าไม่ตกเพราะผมจะกอดคุณเอาไว้แนบอก...
"ผมไม่เห็นจะกังวลเลย คุณก็ไม่น่าจะต้องกังวลเลยนี่ครับ" วิษณุพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่มอย่างหลงไหล เขายอมรับว่าตัวเองเอนเอียงมาทางอิศรามากแล้ว ชายหนุ่มเป็นคนสดใสร่าเริง อยู่ใกล้ ๆ แล้วสดชื่นเพราะคุยเก่งและเปิดเผย ตรงไปตรงมา ภีรวัสนั้นดูซับซ้อนและอ่านยาก คนแบบนั้นเหมาะกับวรุฒม์
"ผ้าห่มก็มีผืนเดียว" อิศราย้อนกลับมาพูดเรื่องผ้าห่มอีก
"ถ้ากลัวไม่พอ ผมมีแถมให้ รับรองว่าคืนนี้ไม่หนาว" วิษณุพูดขึ้นเบา ๆ นิ้วที่เขี่ยแผ่นหลังของอิศราเริ่มเปลี่ยนเป็นไล้ขึ้นไปตามแนวสันหลังของชายหนุ่ม
พอกันที ไม่ไหวแล้ว ขอทดสอบผู้พันวิษณุก่อนก็แล้วกันนะภีรวัส ยกโทษให้เพื่อนด้วย...
อิศราหันหน้ามาหาวิษณุ สบตากันอยู่ชั่วครู่ กระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่างเมื่อวิษณุลดมือลงมาแล้วสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อของเขา นาบฝ่ามือร้อน ๆ บนผิวเนื้อ ก่อนจะลูบไล้เบาๆ ผสมกับการกดมือหนักๆ เป็นครั้งคราว
ตอนนี้อะไรจะมาฉุดก็เอาไม่อยู่เสียแล้ว ร่างทั้งสองเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูด ประกายตาของสองหนุ่มฉายแววปรารถนาเด่นชัด วิษณุยื่นมือไปดึงแขนของอิศราให้เอนตัวลง พร้อมกับยันตัวขึ้นไปพบกันครึ่งทาง แล้วตวัดเอาร่างของชายหนุ่มเข้าสู่อ้อมกอด ปากบดขยี้ปากแดง ๆ ของอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง
ภายนอกสายฝนโปรยปราย ฟ้าร้องครืน ๆ เป็นครั้งคราว ในห้องบนแพ ร่างเปลือยเปล่าสองร่างเกี่ยวกระหวัดรัดกันแน่น เสียงครวญครางดังประสานกัน ตามมาด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าดของแคร่ไม้ไผ่ที่ดังขึ้น ดังขึ้น และดังขึ้นเป็นจังหวะ แข่งกันเสียงของคนสองคนที่พากันกระโจนเข้าสู่ห้วงอารมณ์ปรารถนา
***
Translation (Draft)
Chapter Title: "Rain and Revelations"
Derailed from the original plan, instead of rafting with Warut, Isara found himself with Wisanu—yet he couldn't bring himself to feel disappointed. Throughout the journey, Wisanu had kept him laughing and entertained, making him nearly forget his mission to score points with Warut in order to beat Peeravas.
Wisanu explained that Warut had been called to an urgent training meeting and had asked him to serve as guide instead. When Wisanu asked about Peeravas, Isara rolled his eyes. "That friend of mine is buried in research all day. When he goes up the mountain to install his experimental equipment, he sits there recording data for hours. I used to keep him company—fell asleep twice, and his work still wasn't done. Sometimes I wonder how he can sit in silence for two or three hours, jot down a few lines, then sit for another three hours. Lately, if I know it's one of those days when Peeravas has to record data from that round black machine—the one he says looks like Darth Vader's helmet—I avoid going with him at all costs."
Wisanu was strikingly handsome. Tall, with muscles so perfectly sculpted that Isara wanted to reach out and touch them. His tight white tank top, damp with sweat, only made him look more irresistible. Isara lay there admiring the view, waiting for his turn to paddle the raft.
"How about staying here tonight?" Wisanu suggested. "With this beautiful atmosphere, I think you should try sleeping on a raft."
"Is it safe?" Isara asked with feigned innocence.
"You're with a soldier—what's there to fear? No bandit would dare try anything." Wisanu smiled.
"Who said anything about bandits?"
"Then what are you afraid of? There are no ghosts around here, no dangerous animals. We'll be safe on the raft, I guarantee it." Wisanu promised security.
"I'm afraid of predators," Isara said with a playful smile, his eyes dancing with mischief—a stark contrast to his words of concern.
"You don't trust me to take care of you," Wisanu pouted theatrically.
"No," Isara protested. "It's just that I didn't mention—"
"You don't need parental permission, do you? But if you're worried Peeravas might be concerned, just call and tell him."
"I didn't bring any clothes," Isara reasoned.
You probably won't be wearing any anyway, Isara...
Wisanu smiled and mentioned he had several pairs of shorts and t-shirts in the car. Clothes wouldn't be a problem.
"I have soap, toothpaste, shampoo—everything," Wisanu assured him.
"What about moisturizer?" Isara grinned teasingly.
"I'll find some for you, guaranteed. You can't choose the brand, but if you want, I'll even apply it for you. Soldiers are here to serve the people," Wisanu promised with a wink.
Peeravas would murder me. Spending the night with Wisanu like this—if we stay, it would be a massive violation of our competition rules. The penalty would be execution without trial...
Sigh. I really wish it would pour rain throughout Mae Sariang district. Then I'd have an excuse—stuck by the rain, can't get back, have to stay. Or maybe...
Hey, what if the car broke down? A flat tire with no spare, and all the repair shops closed. No car means no way home...
The closer I look, the more irresistible Major Wisanu becomes. He's a match for Lieutenant Colonel Warut, but that one seems so reserved it sometimes shakes my confidence considerably...
By the time Peeravas returned to his accommodation, evening had fallen. He couldn't reach Isara by phone. The rain threatened to pour heavily, with wind gusts so strong they snapped tree branches in front of the guesthouse. Peeravas had just finished securing his research equipment and was about to shower when he received a call from Pon. Learning that Isara hadn't returned yet, Pon asked with genuine concern.
"Should I come keep you company, Peeravas? They say the storm will be severe. The rain and thunder here will be intense. In the middle of the forest and mountains, if the power goes out, you won't have to be alone."
"I'm not some city girl who's never left the capital and would sit trembling at thunder," Peeravas replied with a soft laugh.
"I know you're strong, but having a friend is better than being alone. And you said Isara hasn't returned yet."
"Thank you, but I'll be fine," Peeravas declined.
"We're heading into the forest the day after tomorrow. Tomorrow I want to see you one more time before we don't meet for almost two weeks," Pol's voice turned wheedling.
"Tomorrow I have to go up the mountain early. By the time I come down, it'll be evening again. I have to sit monitoring the machine and recording experimental results all day."
"Peeravas," Pol called his name with a tender tone. "I'll come in the evening. I can pick you up if you want. Which mountain?"
Peeravas tried to refuse, but the young soldier wouldn't take no for an answer. Eventually, Peeravas had to relent. He admitted he didn't really want to be harsh with Pol, at least not right now.
But let this whole thing end first. He'd already left Pol once before. He would leave him again for the second time. Make it a clean break. Such a glutton for punishment...
Isara sat hugging his knees at the raft's edge, his eyes smiling as he watched the light rain beginning to fall. His prayers had been answered by the powers above with remarkable speed. After finishing their rafting trip and hiking back to the drop-off point where Wisanu had parked the car, rain began pouring down mercilessly. Wisanu declared that with rain this heavy, they couldn't drive through the mud back to town—there were reports of landslides, mudslides, and possible flash floods.
Isara exclaimed, "Wow, so we really have to spend the night here!" while Wisanu put on a worried expression and replied, "Looks like we'll have to."
In the end, Isara got to spend the night on a raft by the Mae Sariang River with perfectly reasonable justification. If Peeravas made a fuss, he could argue it was due to heavy rain and necessity.
"Are you cold?" Wisanu asked softly, settling down beside Isara.
Isara shook his head instead of answering verbally, then said, "But I feel a chill somehow."
"With rain like this, it'll get very cold late at night," Wisanu warned.
"If it's cold, there's a blanket. What's to worry about?" Isara shrugged and turned to watch the raindrops hitting the river's surface.
"But there's only one blanket," Wisanu said quietly, looking up at the shelter's roof.
"Thank you, Major, for sacrificing the blanket for me," Isara grinned widely, his eyes sparkling with mischief.
"I haven't said anything yet," Wisanu smiled.
"You brought me here, so you have to take responsibility for my well-being. Didn't you say soldiers serve the people? Otherwise, we could ask them to open another room."
"All the rooms are full. There are only 10 rafts here."
"Oh no, how terrible. What should we do? If I take your blanket, you might freeze to death," Isara looked worried.
"It's not difficult. Don't worry. I can wrap myself in my army jacket. During training, I've faced worse conditions. A military man never fears the cold," Wisanu said with a smile, then lay down on the floor next to Isara, who continued sitting with his knees drawn up, contemplating the rain.
With a soldier built like this, he wouldn't be afraid of the cold...
What to do? If I break the rules this time and Peeravas finds out, it'll definitely be bad...
But it's not like he and Peeravas have never broken rules. Once he caught Peeravas staying with Dr. Sinthop until Monday morning, sleeping together in Hua Hin when he should have brought Dr. Sinthop back to Bangkok before 6 PM on Sunday, because the following week was his "turn" according to their "competing for affection" rules.
Back then they'd agreed that each would take turns, one week at a time, to score points and win the heart of the handsome young doctor from the National Research Council. In that competition, Dr. Sinthop chose Peeravas. He'd complained that "it's because you played outside the rules." Peeravas had argued with a straight face, "It just happened. And Dr. Sinthop wouldn't let me go back to Bangkok. Couldn't help it. That means he'd already chosen me since that week."
But this time they don't have the same target. Each has their own partner, and the rule is to make your partner confess their love first. Whoever succeeds first wins.
But the rules never said anything about not sleeping with the other person's partner. Never heard Peeravas mention anything like that...
"What are you thinking about?" Wisanu asked, lightly trailing his finger across Isara's back.
Just wondering whether I should give myself to the Major or not...
"Major," Isara shifted slightly away as a token gesture. He admitted that Major Doctor Wisanu's touch made his heart race considerably.
"Thinking about how we're going to sleep," Isara answered. "I've never slept on a bamboo bed. I'm afraid of falling off."
We'll sleep together, of course. I guarantee you won't fall because I'll hold you tight against my chest...
"I don't see why you should worry. You shouldn't need to worry at all," Wisanu said in a deep, low voice, gazing at the young man's profile with fascination. He admitted to himself that he was already strongly drawn to Isara. The young man was bright and cheerful, refreshing to be around because he was articulate and open, straightforward. Peeravas seemed complex and hard to read—that type suited Warut better.
"There's only one blanket," Isara returned to the blanket topic.
"If you're worried it won't be enough, I have something extra to offer. I guarantee tonight won't be cold," Wisanu said softly, his finger that had been trailing Isara's back now moving up along the young man's spine.
That's enough. I can't take it anymore. Let me test Major Wisanu first, Peeravas. Forgive your friend...
Isara turned to face Wisanu. They locked eyes for a moment, electricity coursing through both their bodies as Wisanu moved his hand down and slipped it under Isara's shirt hem. His warm palm pressed against skin, stroking gently while occasionally applying firmer pressure.
Nothing could pull them apart now. Their bodies seemed magnetically drawn together. The desire in both young men's eyes blazed unmistakably. Wisanu reached out to pull Isara's arm, drawing him down while rising to meet him halfway, then swept the young man into his embrace. Mouth crushed against soft red lips with heavy intensity.
Outside, rain fell in gentle drops with occasional rumbling thunder. Inside the raft room, two naked bodies clung together desperately. Their moans harmonized, accompanied by the creaking of the bamboo bed that grew louder, louder, and louder in rhythm, competing with the sounds of two people diving together into the depths of passionate desire.