ร่างสูงของชายหนุ่มสองคนเดินทอดน่องไปตามถนนริมอ่างเก็บน้ำบนเขา ลมค่อนข้างแรงทำให้ผมของภีรวัสปลิวยุ่งเหยิง พลแตะแขนให้ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วอ้อมมายืนบังลมให้ ภีรวัสเงยหน้าขึ้นมองและไม่ทันจะได้พูดอะไร พลก็ยกมือขึ้นปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้า
"ผู้พัน เดี๋ยวใครเห็น" ภีรวัสเอียงหน้าหนี
"ใครจะเห็น มีเราแค่สองคน" พลยิ้มบางๆ
"ใครว่า" ภีรวัสหันซ้ายหันขวา มองเห็นคนอีกสองสามคู่อยู่ใต้ต้นไม้ใกลๆ
"เมื่อไหร่จะตัดผมเสียที ผมยาวแล้ว"
"ชอบไว้ผมทรงนี้" ภีรวัสพึมพำ "ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมาจับ"
"ชอบสิครับ" พลแทรก "ถึงจะตัดทรงสกินเฮดผมก็ชอบ อะไรที่เป็นคุณ ผมชอบทั้งนั้น"
"อย่ามาปากหวาน" ภีรวัสทำท่าอาย ในใจเต้นตึกตักเพราะกำลังตัดสินใจว่าจะ 'เล่นเกม' ใหม่กับพลดีหรือไม่
...เกมปิดปาก อิศราบอกว่ากำจัดพลทิ้งไป แต่สถานการณ์แบบนี้เขาจะทำอะไรได้ วิธีเดียวที่คิดออกตอนนี้ก็คือ พลต้องไม่พูดอะไรกับวิษณุและวรุตม์เรื่องวีรกรรมของเขากับอิศรา...
...วีรกรรมการแข่งขัน หลอกให้รักแล้วหักอก...
...ต้องทุ่มทั้งตัวเลยหรือภีร์...เสียงของอิศราดังแทรกขึ้นมาในหัว
...ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แต่อาจต้อง "ยอม" พลบ้าง...
พลแตะแขนภีรวัสให้เดินไปนั่งที่ม้านั่งริมน้ำ ชายหนุ่มเดินตามไปโดยง่าย ห่อไหล่เล็กน้อย จนนายทหารหนุ่มอดใจไม่ได้ ยกมือขึ้นโอบหลวมๆ
"ไม่นะครับ บอกแล้วไงว่ากลัวคนเห็น" ภีรวัสพูดแต่ก็ไม่ได้เบี่ยงตัวหลบ
"ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่มีใครเห็นหรอก" พลยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ อยากดึงผมเข้าไปกอดไปจูบก็ทำได้เลย ทำมันกลางแจ้งนี่ล่ะ" ภีรวัสพูดเสียงเรียบ
พลอมยิ้ม ยอมลดแขนลง รอให้ภีรวัสนั่งลงบนม้านั่งเสียก่อนแล้วค่อยหย่อนตัวลงนั่งใกล้ๆ ไหล่ชิดไหล่ หันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่เคยหลอกให้เขารักแล้วทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี
ความรู้สึกหลากหลายประดังขึ้นมาในใจ แม้เขาจะบอกตัวเองว่าภีรวัสกำลังแกล้งทำ แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าชายหนุ่มไม่ได้เสแสร้ง ภีรวัสเองก็อาจจะมีใจกับเขาอยู่บ้าง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาคบกับภีรวัสนั้นช่างเป็นธรรมชาติยิ่งนัก และหากจะพูดว่าเป็นการแสดงละคร ภีรวัสก็เป็นนักแสดงที่เก่งกาจสมควรได้รับรางวัลตุ๊กตาทอง และเขาก็ยินดีที่ได้ร่วมแสดง
"เกลียดผมไหมครับ" ภีรวัสถามขึ้นมา
...ผมเกลียดคุณไม่ลงหรอกภีร์...
"ทำไมคิดว่าผมจะเกลียด" พลย้อนถาม
ภีรวัสหลุบตามองผิวน้ำที่ต้องแสงไฟสีทอง แล้วหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองจุดเดิม
"ผมควรจะโดนเกลียด" ภีรวัสพูดสั้นๆ แล้วนั่งเงียบ
...ภีรวัส จะคุณมาไม้ไหนกันอีก ทำไมถึงได้ชอบเล่นกับหัวใจคนอื่นแบบนี้...
...ลืมทุกอย่าง แล้วเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม เขาควรจะลองเสี่ยงกับภีรวัสอีกซักครั้งดีหรือไม่...
"ผมเกลียดคุณไม่ลงหรอกภีร์ แม้จะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่มีวันเกลียดคุณ ผมรักคุณ คุณก็รู้ก็เห็นแล้ว" พลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่นั่งก้มมองผิวน้ำระยิบระยับของอ่างเก็บน้ำ "ถ้าคุณยังไม่พร้อมผมก็จะยังไม่พูดอะไรอีก สบายใจได้ แต่อย่าตัดผมทิ้งไปนะ ให้ผมได้อยู่ใกล้ๆ บ้าง"
ภีรวัสยื่นมือมาวางบนหลังมือของพล ลูบไล้เบาๆ สัมผัสอ่อนโยนทำให้พลเลือดสูบฉีดขึ้นมาทันใด ในใจพยายามควบคุมตนเองไม่ได้ดึงร่างของชายหนุ่มเข้ามากอดแล้วจูบอย่างเร่าร้อนเหมือนครั้งที่เคยคบกัน
"ที่คุณบอกว่ารู้อะไรดีๆ ตอนที่ตามหาผม หมายความว่ายังไงหรือครับ" ภีรวัสกัดฟัน ตัดสินใจถามพลไปตรงๆ "ผมคงชื่อเสียงแย่มาก คงทำความผิดไว้ คงไม่เหลืออะไรจะให้ชื่นชม"
พลเบือนหน้าออกไปด้านข้าง ลอบหายใจหนักๆ สิ่งที่เขารู้มาทำให้เขาสับสน ใจหนึ่งก็อยากจะบอกว่าไม่จริง อีกใจหนึ่งก็บอกว่าไม่สนกับอดีตร้ายๆ ของชายหนุ่ม ส่วนอีกใจหนึ่งก็ระแวงว่าภีรวัสอาจกำลังพยายามปั่นหัวเขาอยู่ ภีรวัสเป็นคนฉลาด และท่าทางไม่จนมุมใครง่ายๆ
"บอกมาสิครับ พูดมาเลยตรงๆ ถ้าสิ่งไม่ดีเกี่ยวกับผมที่คุณรู้มาเป็นความจริง ทำไมยังจะมายุ่งกับผมอีก คนเลวไม่ควรจะมีใครมารักมาชอบ" ภีรวัสเงยหน้าขึ้นมาพูดกับพลด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
นายทหารหนุ่มคาดไม่ถึงว่าภีรวัสจะตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้ ภีรวัสดูเคร่งขรึม แตกต่างไปจากที่เคยเห็นทำหน้ายิ้มๆ เกือบตลอดเวลา
"คงมีคนบอกผู้พันว่าผมชอบหักอกคนใช่ไหมครับ" ภีรวัสดับเครื่องชน "ผมกับอิศราพนันกันว่าใครจะชนะในเกมหลอกให้รักแล้วทิ้ง คุณคงเคยได้ยินมาแบบนี้ ใครกันที่พูดถึงผมแบบนี้ ผู้พันคงเชื่อเขาเสียสนิท พฤติกรรมผมคงเห็นได้อย่างชัดเจน แล้วตอนที่เราอยู่ด้วยกัน มีอะไรกัน นั่นก็คงเป็นส่วนหนึ่งของการเล่นเกมสนุกๆ"
...บีบน้ำตาหน่อย ใครจะแสดงได้เก่งเท่าภีรวัสไม่มีอีกแล้ว...
...แย่จังเลย ทำไมรู้สึกเจ็บๆ เวลาพูดความจริง ทำไม่รู้สึกเริ่มจะเกลียดตัวเองเข้าให้แล้ว...
"ภีร์" พลคราง รู้สึกตกใจที่ภีรวัสพูดออกมาเช่นนี้
"เวลาเห็นใครโผล่เข้ามาแสดงท่าทางสนใจผม ผู้พันคงอยากที่จะทำเหมือนคนอื่นๆ ที่เขาบอกผู้พันมา ว่าให้ระวังคนชื่อภีรวัสเอาไว้ หมอนี่ร้ายกาจ ชอบหักอกคนอื่น ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก ไม่เคยซึ้งถึงความรัก"
...ภีรวัส ไหนๆ จะว่าตัวเองแล้วก็เอาให้สุดๆ ไปเลย นี่ไงล่ะ ที่บอกว่าทุ่มสุดตัวเพื่อเอาชนะอิศรา...
...บ้าจริงๆ ตอนนี้ทำไมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองร้ายกาจอย่างนี้...
"อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น" พลถอนหายใจอีกครั้ง
...นี่เขาจะแพ้ภีรวัสและแพ้ใจตัวเองตั้งแต่เริ่มต้นเลยหรือนี่...
"เชิญตามสบายเลยครับ ไหนๆ ชื่อเสียงผมก็เสียแล้ว แค่คุณตามหาผมไม่กี่เดือนก็ได้รู้อะไรดีๆ จากคนตั้งหลายคน ผมก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว"
...ใครกันที่พลไปเจอ ใครกัน หรือว่าพงศธร...
...ไม่น่าจะใช่ พงศธรเป็นคนเงียบๆ เป็นสุภาพบุรุษ ไม่น่าใช่...
...หรืออาจจะเป็นชาครินธ์ รายนั้นท่าทางไม่เบา ตอนที่เขาบอกเลิก ชาครินธ์แทบจะหักคอเขาเสียให้ได้ ท่าทางแค้นเขาไม่ใช่น้อย...
พลกับภีรวัสนั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ ต่างคนต่างปล่อยให้ความคิดล่องลอย จนลมพัดแรงมากขึ้นกว่าเดิม ภีรวัสห่อไหล่ แสดงให้รู้ว่าเริ่มหนาว
...เอาล่ะ ไม้ตาย ลองดูซิว่าพลจะทนได้หรือเปล่า...
ชายหนุ่มเอนตัวแนบร่างบึกบึนของนายทหาร วางศีรษะลงบนไหล่กว้าง แล้วสอดมือเข้าไปคล้องแขนของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พึมพำเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ
พลก้มหน้าลงมองคนที่ซบอยู่กับไหล่ของเขา ใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ จุดอ่อนของเขาอยู่ตรงนี้ ทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากภีรวัส เขาก็ใจอ่อน
อ่อนทั้งใจ อ่อนทั้งกาย
"ภีร์"
...จูบซักหน่อย ขอเน้นๆ ซักครั้งเถอะ...
...พล ขอโทษนะครับ...
ภีรวัสเงยหน้าขึ้นมา ยื่นปากไปประทับรอบจูบที่คางสากๆ ของนายทหาร แล้วหลับตาพริ้ม นับเลขช้าๆ รอเวลาที่พลจะก้มลงมาประกบปากเขา
...หนึ่ง สอง สาม...
...อืมมม...
Translation (Draft)
18: Manipulation
The tall figures of two young men strode along the road beside the mountain reservoir. A strong wind whipped through Peeravas's hair, sending it into wild disarray. Pol touched his arm, stopping him mid-step, then moved to shield him from the gusting breeze. Peeravas looked up, and before he could speak, Pol raised his hand to brush away the strands that had fallen across his face.
"Major, someone might see us," Peeravas tilted his head away.
"Who's going to see? There's only the two of us." Pol's smile was barely there.
"Says who?" Peeravas glanced left and right, spotting two or three other couples beneath nearby trees.
"When are you going to cut this hair? It's getting long."
"I like this style," Peeravas mumbled. "If you don't like it, don't touch it."
"I do like it," Pol interjected. "Even if you went full skinhead, I'd still like it. Everything about you—I like it all."
"Don't sweet-talk me." Peeravas's cheeks flushed, his heart hammering as he wrestled with his decision—should he play this 'game' with Pol again or not?
The silencing game. Isara said to get rid of Pol completely. But in this situation, what could he do? The only way he could think of right now was to make sure Pol didn't say anything to Wisanu and Warut about his heroic deeds with Isara...
Those heroic deeds of competition—seducing someone into love, then breaking their heart...
Do you have to go all out, Peer? Isara's voice echoed in his head.
Not that far, but I might have to "give in" to Pol a little...
Pol touched Peeravas's arm, guiding him toward a bench by the water. The young man followed easily, hugging his shoulders slightly against the chill. The young officer couldn't resist—he lifted his arm in a loose embrace.
"No, don't. I told you I'm afraid someone will see." Peeravas spoke but didn't pull away.
"And I told you no one's looking." Pol smiled, his mood light.
"Fine, do whatever you want. If you want to pull me into a hug or a kiss, go ahead. Do it right here in the open." Peeravas's voice was flat.
Pol's smile faded. He lowered his arm, waiting for Peeravas to sit on the bench before settling beside him, shoulder to shoulder. He turned to study the profile of the man who had once tricked him into love, then abandoned him without a second thought.
A tangle of emotions surged through him. Even as he told himself that Peeravas was putting on an act, another part insisted the young man wasn't pretending—that maybe Peeravas actually had feelings for him too. Everything that had happened during their relationship had felt so natural. And if it was all performance, then Peeravas was an actor skilled enough to deserve a golden statue. He'd gladly be part of that show.
"Do you hate me?" Peeravas asked suddenly.
I can't hate you, Peer…
"Why would you think I'd hate you?" Pol countered.
Peeravas looked down at the water's surface, golden with reflected light, then glanced at the man beside him. He sighed softly before turning back to the same spot.
"I deserve to be hated." The words came out clipped, followed by silence.
Peeravas, what game are you playing now? Why do you enjoy toying with people's hearts like this?
Forget everything and start fresh—should he risk it with Peeravas one more time?
"I can't hate you, Peer. No matter what happens, I'll never hate you. I love you—you know that, you've seen it." Pol leaned closer to the young man who sat gazing at the shimmering reservoir. "If you're not ready, I won't say anything more. Don't worry. But don't cut me out completely—let me stay close, at least."
Peeravas placed his hand over Pol's, stroking gently. The tender touch sent blood rushing through Pol's veins. He fought to control himself, resisting the urge to pull the young man into his arms and kiss him with the same passion they'd once shared.
"When you said you knew some interesting things while you were looking for me—what did you mean?" Peeravas gritted his teeth, deciding to ask directly. "My reputation must be terrible. I must have done something wrong. There's probably nothing left worth admiring."
Pol turned his face away, breathing heavily. What he knew left him confused. Part of him wanted to say it wasn't true, another part said he didn't care about the young man's dark past. Yet another part suspected Peeravas might be trying to manipulate him. Peeravas was clever—someone who wouldn't be cornered easily.
"Tell me. Say it straight—if the bad things about me that you know are true, why are you still bothering with me? Bad people shouldn't have anyone to love or care for them." Peeravas looked up, his voice firm and steady.
The young officer hadn't expected such directness. Peeravas looked serious, a stark contrast to his usual smiling demeanor.
"Someone told you I like breaking hearts, didn't they?" Peeravas cut straight to it. "Isara and I made a bet—who could win at the game of seducing someone into love, then abandoning them. You must have heard something like that. Whoever told you about me, you must believe them completely. My behavior must have been obvious. So when we were together, whatever we had—that was probably just part of the fun little game."
Squeeze out a few tears. No one could act as well as Peeravas...
This is terrible. Why does it hurt to tell the truth? Why do I feel like I'm starting to hate myself?
"Peer," Pol breathed, shocked that Peeravas would say such things.
"When you see someone showing interest in me, you probably want to do what others told you—warn them about someone named Peeravas. That this guy is wicked, likes breaking hearts. This man has no heart, no feelings, has never been moved by love."
Peeravas, if you're going to trash yourself, might as well go all out. This is what you meant by going full force to beat Isara...
This is insane. Why do I feel like I really am this terrible now?
"Don't talk like that. I wasn't planning to do anything like that." Pol sighed again.
Is he going to lose to both Peeravas and himself from the very beginning?
"Go ahead, do whatever you want. My reputation's shot anyway. Just a few months of you looking for me and you learned all sorts of wonderful things from plenty of people. I have nothing left to lose."
Who did Pol meet? Who was it? Could it have been Pongsatorn?
Probably not. Pongsatorn's quiet, a gentleman. Unlikely to be him...
Maybe it was Chakrin. That guy seemed intense. When he broke up with him, Chakrin nearly wrung his neck. He definitely holds a grudge...
Pol and Peeravas sat in silence for a long while, each lost in thought, until the wind picked up even stronger. Peeravas hugged his shoulders, showing he was getting cold.
Alright, final move. Let's see if Pol can handle this...
The young man leaned against the officer's solid frame, resting his head on the broad shoulder and slipping his hand through the other's arm. He whispered Pol's name softly.
Pol looked down at the person nestled against his shoulder, his heart beating erratically. This was his weakness—every time he received gentle touches from Peeravas, his resolve crumbled.
His heart softened. His body softened.
"Peer."
Kiss him a little. Make it intense, just once...
Pol, I'm sorry...
Peeravas lifted his face, pressing his lips to a light kiss on the officer's stubbled chin, then closed his eyes demurely. He counted slowly, waiting for Pol to lean down and capture his mouth.
One, two, three...
Mmm...