NT. ห้องพักโรงพยาบาล – กลางดึก]
เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะในความเงียบสงัด
หนูนาเพิ่งส่งคนไข้รายสุดท้ายของคืนไปยังห้องพักฟื้น เธอทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงว่างอีกเตียงในมุมเงียบ
มือคลำไปที่กระเป๋าเสื้อนอก — ลูบขอบโปสการ์ดที่เพิ่งได้รับ
เธอมองมันอีกครั้ง
ขอบกระดาษงอเล็กน้อยจากน้ำตาเมื่อคืน
แต่ตัวอักษรยังคมชัดเหมือนเสียงของเขาในความทรงจำ
> "ผมยังอยู่ครับ
ผมยังหายใจ ยังเขียน และยังเงียบ
แต่ไม่เคยหายไปจากคุณเลย"
หนูนาไม่เคยรู้ว่า "ความคิดถึงแบบเงียบ ๆ"
จะสามารถรักษาหัวใจได้ขนาดนี้
บางความสัมพันธ์...อาจไม่มีจังหวะ "พอดี"
ต่างคนต่างเจ็บ ต่างหาย ต่างเติบโต
แต่หากยัง "รับรู้" ว่าอีกฝ่ายยังมีอยู่
ก็เพียงพอแล้ว ที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองหายไปจากโลก
---
[EXT. บ้านพักทหาร – เช้าวันต่อมา]
ภัทรเดินไปยังสนามซ้อมในเช้าหมอกจาง
ในกระเป๋าเสื้อมีภาพถ่ายเล็ก ๆ — ภาพจากวันนั้นที่เขาถ่ายไว้ลับ ๆ
วันแรกที่เขาเห็นหนูนาในห้องฉุกเฉิน
เธอยืนถือแฟ้ม มัดผมหางม้า
หน้าตาไม่ได้หวานจัด แต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว
เขาเคยคิดว่าเธอแข็งแกร่งเกินเอื้อม
แต่วันนี้ เขากลับกลัวว่าเธอจะล้มลงโดยไม่มีใครรู้
เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้น — เป็นข้อความจากหัวหน้าหมวด
> "เตรียมตัวไปเยี่ยมโรงพยาบาลภูเขาในภาคเหนือ วันเสาร์นี้ ประสานงานเสร็จแล้ว"
เขายิ้มเงียบ ๆ
รู้ทันทีว่าโชคชะตา...เริ่มขยับ
---
[INT. โรงพยาบาล – ห้องพักพยาบาล / วันเสาร์]
"หนูนา มีเจ้าหน้าที่โครงการฝึกพิเศษจากกรมทหารมารับมอบของบริจาคที่โรงพยาบาลนะ"
เสียงประกาศจากพยาบาลหน้าห้องพัก
เธอลุกขึ้นอย่างงุนงง เดินไปที่หน้าตึก
ทันทีที่ประตูเลื่อนเปิด
เสียงฝีเท้าคุ้นเคยก็ดังขึ้น — หนักแน่น มั่นคง
เขายืนอยู่ตรงนั้น
ในชุดทหารเต็มยศ มีเหงื่อซึมเล็กน้อยจากการเดินทาง
ดวงตาของเขาสบกับเธออย่างมั่นคง — เหมือนคำตอบที่ไม่ต้องเอ่ย
หนูนาเกือบหายใจไม่ออก…แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
เขายื่นถุงใส่ของให้เธอ
"ขนมปังหมูอบจากภาคเหนือครับ…เผื่อพยาบาลคนหนึ่งจะอยากลองสูตรอื่นดูบ้าง"
เธอหัวเราะเบา ๆ
ทั้งที่เสียงหัวใจของเธอดังจนรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังสั่น
เขาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนพูดขึ้นอย่างจริงจัง
> "ระหว่างเรา อาจไม่มีคำว่า 'พอดี'
แต่ผมไม่อยากให้คุณล้ม โดยไม่มีผมยื่นมือให้อีกคนหนึ่ง"
คำพูดธรรมดา แต่ปลายเสียงของเขาสั่นเบา ๆ
หนูนานิ่ง
มองหน้าเขาเหมือนพยายามหาคำตอบสุดท้ายที่เธอไม่เคยกล้าถาม
เธอก้าวไปใกล้เขาแค่ก้าวเดียว...พอให้ได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน
> "ฉันไม่ได้ต้องการคนมาช่วยเข็นเตียงเสมอไปหรอกนะ"
"แต่ถ้าจะมีใครเดินข้าง ๆ โดยไม่หายไป…"
"บางที…ฉันก็อยากให้เป็นคุณ"
บางที…สิ่งที่เราเรียกว่า "ความรัก"
ไม่ใช่การจับมือกันแน่น ๆ
แต่คือการ "อยู่"
แม้ในวันที่อีกฝ่ายไม่สามารถหันกลับมามองได้เลย
กลับบ้าน
หนูนาออกเวรบ่ายแล้วกลับมายังบ้านที่พักตัวเองหลังจากขอย้ายขึ้นมาทำงานในโรงพยาบาลที่บ้านเหิดตัวเอง
[INT. ห้องพักรับรอง – บนดอย / กลางคืนเงียบสงบ]
หลังจบกิจกรรมกับนักเรียน ทีมงานทหารและเจ้าหน้าที่แพทย์ท้องถิ่นแยกย้ายกันพักในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ
ภัทรเดินไปส่งหนูนาที่หน้าห้องพักรับรองชั่วคราว
ลมหนาวพัดแผ่ว ๆ เสียงจิ้งหรีดดังล้อมรอบ
"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ"
หนูนาพูดเบา ๆ ขณะเปิดประตู
เขาพยักหน้า
ก่อนที่เธอจะหันเข้าห้อง
เขาคว้ามือเธอไว้แผ่วเบา
"คืนนี้...ขออยู่ด้วยได้ไหม"
น้ำเสียงของเขาไม่เร่ง ไม่รุก
เหมือนคำขอจากคนที่ไม่อยากปล่อยให้ความรู้สึกหายไปโดยไม่พูด
หนูนาชะงัก
แววตาของเขาจริงจัง
ไม่ใช่เพราะอยากได้ครอบครอง
แต่เพราะเขาอยาก "อยู่" กับเธอ — อย่างแท้จริง
เธอพยักหน้าเบา ๆ
มือที่ยังจับกันไว้ค่อย ๆ พาเขาเข้ามาในห้องเงียบ ๆ
[INT. ห้องพักไม้ – แสงไฟอุ่น ๆ ลอดผ้าขาวบาง]
บรรยากาศในห้องมีเพียงเสียงลมหายใจ
หนูนานั่งอยู่ปลายเตียง เขานั่งข้าง ๆ
ไม่มีคำพูดใดในตอนแรก
เขาเพียงค่อย ๆ ยื่นมือไปสัมผัสแก้มเธอ
ไล้นิ้วเบา ๆ อย่างระมัดระวัง
เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปจากตรงหน้า
"รู้ไหม…ฉันกลัวความใกล้ชิดแบบนี้"
เธอเอ่ยเสียงแผ่ว
"ผมก็กลัว..." เขาตอบ "...แต่กลัวกว่าถ้าเราไม่ได้อยู่ตรงนี้เลย"
มือของเขาลูบไหล่เธอเบา ๆ
เลื่อนมาประคองใบหน้าเธออย่างทะนุถนอม
ริมฝีปากของเขาสัมผัสเธอช้า ๆ
ไม่รีบร้อน
ไม่เร้าแรง
แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความคิดถึงที่อัดแน่น
เธอตอบรับสัมผัสของเขาอย่างเงียบงัน
ปลายนิ้วของเธอวางบนอกเขา
รับรู้จังหวะหัวใจของเขาที่เต้นเร็วขึ้น
เขาประคองเธอนอนลงช้า ๆ
ผ้าห่มสีขาวนวลคลี่ทับร่างทั้งคู่
เสียงหายใจหนักเบาสลับกันในความเงียบ
ไม่มีคำว่า "ต้องการ"
มีแค่คำว่า "เข้าใจ"
> คืนนั้น...ไม่มีใครพูดอะไร
แต่ทั้งเธอและเขาต่างรู้ดี —
ว่าระหว่างหัวใจสองดวงที่เคยห่างกันด้วยความเงียบ
ในคืนนี้...ได้โอบกอดกันอย่างสมบูรณ์แบบ