[EXT. จังหวัดข้างเคียง – พื้นที่น้ำท่วม / รุ่งเช้าอีกวัน]
ฝนยังไม่หยุดตก
ภัทรลงจากรถทหาร ลุยน้ำโคลนไปกับกลุ่มอาสา
เขามองไปรอบ ๆ — บ้านที่จมหายครึ่งหลัง เสียงเด็กร้องไห้ เสียงแม่ร้องหาคนหาย
เสียงวิทยุสื่อสารติดต่อกันทุกระยะ
"หมวดภัทร ทางนี้มีคนติดอยู่บนหลังคา!"
"รับทราบ! ผมไปเอง!"
เขาวิ่งลุยน้ำไปโดยไม่คิดชีวิต ผ้าพันคอของเธอยัดอยู่ในกระเป๋าชุดภาคสนาม
ทุกครั้งที่ใจเขาอ่อนล้า เขาเพียงแค่สัมผัสมัน — กลิ่นของเธอทำให้เขาฮึดอีกครั้ง
> ไม่มีเวลาให้ความคิดถึง...แต่ความคิดถึงยังอยู่เสมอ
[INT. โรงพยาบาล – ห้องทำแผล / เวลากลางวัน]
หนูนาเปลี่ยนผ้าก๊อซให้คนไข้อย่างเบามือ
เด็กหญิงคนหนึ่งจับมือเธอไว้แน่น
"พี่พยาบาลคะ...คุณลุงหายดีไหมคะ"
หนูนายิ้มบาง ๆ
"พี่ดูแลเต็มที่เลยค่ะ ลุงเขาสู้ไหวแน่"
เธอพยายามใจเย็นเสมอ…แต่ในหัวกลับวนภาพคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้
ภาพผู้ชายที่ไม่ทันเอ่ำลา และอาจไม่มีวันกลับมาทางเดิม
เธอกำมือแน่นขึ้น…และก้าวต่อ
> เพราะการรอคอยอย่างเงียบ ๆ บางครั้งก็คือ "ความกล้าหาญ" ชนิดหนึ่ง
[INT. ค่ายทหาร / คืนวันหนึ่ง – สัปดาห์ต่อมา]
ภัทรนั่งอยู่ลำพัง เขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ
ใต้แสงตะเกียงเพียงดวงเดียว
เขาเขียนช้า ๆ — ราวกับกลั่นทุกลมหายใจ
ประโยคสุดท้ายที่เขียน คือ…
> "หากยังมีกลิ่นสบู่ของเธอในใจผมอยู่ ผมจะไม่ให้ความคิดถึงนี้หายไปไหนเลย"
เขาพับกระดาษ ใส่ไว้ในซอง
และติดโปสการ์ดเล็ก ๆ จากเขตน้ำท่วมไว้ด้วย
[INT. โรงพยาบาล – ห้องพักพยาบาล / วันต่อมา]
พัสดุหนึ่งถูกวางไว้หน้าห้อง พร้อมชื่อเธอเขียนด้วยลายมือที่เธอจำได้แม่น
หนูนาเปิดกล่องอย่างกลัวและกล้าในคราวเดียว
ในนั้น มีโปสการ์ดเปียกฝนเล็กน้อย กับกระดาษที่มีแค่บรรทัดเดียว:
> "หากยังมีกลิ่นสบู่ของเธอในใจผมอยู่ ผมจะไม่ให้ความคิดถึงนี้หายไปไหนเลย"
น้ำตาเธอซึมออกมาก่อนจะทันรู้ตัว
ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะในที่สุด เธอก็รู้ว่า...เธอไม่ได้อยู่ในความคิดถึงนี้คนเดียว
> ความรักที่ไม่มีคำสัญญา ก็ยังเป็นความรักได้
ถ้าทั้งสองฝ่าย…ยังเลือกกันเงียบ ๆ
ในใจของตัวเองเสมอ