[INT. หอประชุม – งานประกาศรางวัลนักเขียนแห่งปี]
เสียงประกาศรางวัลดังก้อง
หนูนาสวมเดรสเรียบ ๆ สีขาวนวล ผมถูกรวบขึ้นหลวม ๆ
เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมายืนอยู่ตรงนี้ — ไม่ได้ฝันเลยด้วยซ้ำ
> "ขอแสดงความยินดีกับ คุณหนูนา พยาบาลสาวผู้ใช้คืนเวรกลางคืนเขียนเรื่อง 'คำที่ไม่ได้พูดในวันฝนตก'
จนกลายเป็นวรรณกรรมที่แตะใจคนทั้งประเทศ…"
เธอก้าวขึ้นเวที พร้อมเสียงปรบมือ
แสงไฟสาดเข้ามาใส่หน้าเธอ
แต่เธอเห็น "เขา" — ในเงาแสง แถวหลัง
ภัทร
แต่งเครื่องแบบเต็มยศ
ยืนเคียงข้างกับผู้หญิงในชุดเดรสสีกรมท่า
คนที่กำลังหัวเราะเบา ๆ กับเขา
เธอชะงักเล็กน้อย
มือจับโพเดียมแน่นขึ้น...
แต่เธอก็หายใจเข้าลึก ๆ
และพูดออกไปอย่างมั่นคง
> "บางคนเดินเข้ามาในชีวิตเรา เพื่อสอนให้รู้ว่า 'ความเงียบ' บางครั้ง ก็พูดแทนทุกอย่างได้"
เสียงในหอประชุมเงียบงัน
ไม่มีใครรู้ว่าเธอหมายถึงใคร
ยกเว้น "เขา" คนเดียว…ที่ยืนนิ่งไป
[EXT. ลานหน้าอาคาร / หลังงานเลิก]
ฝนเริ่มพรำเบา ๆ
หนูนาเดินออกมาสงบใจ
เธอไม่คิดว่าจะเดินมาชนเขา
แต่…โชคชะตาชอบเล่นอะไรแบบนี้
ภัทรยืนอยู่คนเดียว — ไม่มีผู้หญิงคนนั้นแล้ว
เธอก้าวผ่านเขาไปเงียบ ๆ
แต่เสียงเขาตามมาทัน
ภัทร:
> "ผมไม่ได้ลืมคุณเลยนะหนูนา…"
"จดหมายนั้น…ยังจริงอยู่ทุกคำ"
เธอหยุด แต่ไม่หันกลับ
น้ำฝนหรือว่าน้ำตา เธอเองก็แยกไม่ออก
หนูนา:
> "แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ…ใช่คนที่คุณ 'ไม่ได้ลืม' เหมือนกันไหม"
ความเงียบระหว่างเขาทั้งคู่ ยาวนานพอจะให้ฝนตกลงมาแรงขึ้น
ภัทร:
> "ผมเจอเธอตอนผมไม่ไหว…
แต่กับคุณ…ผมเจอคุณตอนผมยังอยากเป็นคนที่ไหวทุกอย่างให้ได้"
เธอหัวเราะในลำคอ
ไม่ใช่เพราะตลก แต่เพราะเข้าใจ
หนูนา:
> "ไม่เป็นไรค่ะ
หนูนาในเรื่องที่คุณเคยอ่าน อาจเป็นแค่ 'คืนเดียว'
แต่หนูนาในความจริง…จะไม่ฝืนอะไรอีกแล้ว"
เธอเดินจากไป
ไม่เร็ว ไม่ช้า
แต่แน่ใจในทุกย่างก้าว
> ความรักบางครั้ง…ไม่แพ้หรอก
แต่หัวใจบางดวงเลือกที่จะ 'หยุดรัก' อย่างคนที่ยังเคารพกัน