[INT. ห้องพักในค่ายทหาร – ดึก / หนึ่งสัปดาห์หลังงานรับรางวัล]
ภัทรนั่งอยู่คนเดียว
บนโต๊ะวางโปสการ์ดที่เธอเคยส่ง
ข้าง ๆ คือจดหมายที่เขาเคยเขียนถึงเธอแต่ไม่เคยส่ง
> "ผมหายดีแล้วครับ..."
"ผมพร้อมจะรักคุณแล้ว"
แต่เขาไม่ทันรู้ว่า...
คำว่า "ตอนนี้" ของเขา
คือเวลาที่ "เธอ" เลิกหวังไปแล้ว
[INT. ห้องสมุดในตัวเมือง – เวลากลางวัน]
หนูนานั่งเซ็นหนังสือของตัวเอง
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยื่นเล่มมาให้ พร้อมพูดว่า
"พี่เขียนเหมือนเข้าใจใจหนูเลยค่ะ เวลาไม่ได้ถูกรักกลับมา มันเหมือนยืนตากฝนอยู่คนเดียวเลย"
หนูนาหยุดไปนิด
แล้วยิ้มอย่างอบอุ่น
> "บางครั้ง...การไม่ได้รักกลับมา
ก็เป็นโอกาสให้เรากลับมารักตัวเองมากกว่าเดิม"
เธอพูดด้วยใจที่เคยผ่านมันมาแล้วจริง ๆ
โดยไม่ต้องพูดชื่อของ "เขา"
[INT. ค่ายทหาร – เวลากลางคืน]
ภัทรเดินไปที่ตู้จดหมาย
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยัดโปสการ์ดแผ่นหนึ่งลงไป
ภาพโปสการ์ด:
> "ขอบคุณที่เคยรักกัน
และขอโทษ...ที่ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับมัน"
[INT. ห้องพักของหนูนา – วันต่อมา]
เธอเปิดกล่องจดหมายเจอโปสการ์ดนั้น
อ่านเงียบ ๆ จนจบ...ก่อนจะพับเก็บไว้
เธอไม่ได้ร้องไห้ — ไม่แม้แต่จะยิ้ม
เธอแค่มองออกไปนอกหน้าต่าง
ที่ตอนนี้...ไม่มีฝนอีกต่อไปแล้ว
> "เพราะฉันให้อภัยคุณแล้ว
แต่ไม่ได้แปลว่า…ฉันยังต้องรอคุณ"
[EXT. สวนสาธารณะ – ค่ำวันหนึ่ง]
ภัทรเดินผ่านร้านหนังสือ
เห็นโปสเตอร์หนังสือเล่มใหม่ของเธอ — ชื่อว่า
"ผู้หญิงคนหนึ่งที่เลือกตัวเองในวันที่ไม่มีใครเลือกเธอ"
เขายืนนิ่ง มองโปสเตอร์นั้นอยู่นาน
ก่อนจะเดินจากไป...พร้อมรอยยิ้มที่เจ็บแต่จริงใจ
> "เธอไม่ใช่ของผมแล้ว
แต่ผมดีใจ…ที่เธอเป็นของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์"
> รักแท้…บางทีไม่ใช่การได้อยู่ด้วยกัน
แต่อาจคือการยอมรับว่า เราไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนสุดท้ายแล้วจริง ๆ