[INT. โรงพยาบาล – ห้องพักพยาบาล / กลางคืน]
เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างเบา ๆ ละอองไอน้ำเกาะบนกระจกเป็นหยดเล็ก หนูนานั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง ปลายนิ้วคลี่ผ้าพันแผลออกจากมือคนไข้เบา ๆ อย่างอ่อนโยน
"หนูนา…" เสียงพยาบาลรุ่นน้องเอ่ยขึ้น ขณะเข้ามาเก็บแฟ้ม
"คะ?" เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง
"วันนี้มีคนพูดถึงพี่ในทวิตเตอร์ค่ะ เห็นแคปหน้าพี่ดูแลผู้ป่วย…คนแชร์กันเยอะเลย"
หนูนาหลบสายตา กลับไปพันแผลต่ออย่างตั้งใจ
ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
เพราะเธอรู้…ยิ่งพูด ยิ่งเจ็บ
ไม่ใช่เพราะโดนมอง แต่เพราะไม่ใช่ทุกคำที่พูดถึงเราจะมาจากคนที่ "รู้จักเรา" จริง ๆ
เธอเคยคิดจะอธิบาย เคยอยากชี้แจง แต่เมื่อยิ่งพูด ยิ่งถูกตีความ
สุดท้ายจึงเลือก "เงียบ" ไม่ใช่เพราะไม่รู้สึก…แต่เพราะอยากเก็บ "ความรู้สึกดี ๆ" ไว้ให้คนที่มีค่าพอ
คนที่เห็นเธอ ในวันที่เธอไม่มีอะไรเลย
[INT. ล็อกเกอร์พนักงาน / หลังเลิกเวร]
หนูนายืนพิงล็อกเกอร์ สูดลมหายใจเข้าลึก
เปิดลิ้นชักนั้นอีกครั้ง แค่เปิดดูก็เหมือนเติมพลังใจ
เธอหยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่แอบเขียนไว้ขึ้นมาอีกแผ่น และเขียนข้อความใหม่เพิ่มด้วยลายมือสั่น ๆ จากความเหนื่อยล้าทั้งวัน
> "คุณรู้ไหมคะ ว่าความเงียบของคุณ
ยังดังกว่าเสียงใครในใจฉันเสมอ"
เธอวางไว้ข้างกล่อง ปิดลิ้นชักเบา ๆ เหมือนปิดบันทึกความรู้สึกที่ไม่เคยเปิดเผย
[EXT. โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ – เช้าวันต่อมา]
ภัทรยืนอยู่หน้าชั้นเรียนในชุดทหารลำลอง เด็ก ๆ นั่งตาเป็นประกาย
"...พี่ไม่ได้เป็นคนเก่งที่สุดในรุ่นครับ
แต่พี่เป็นคนที่ยืนอยู่ถึงวันสุดท้าย"
เสียงหัวเราะจากนักเรียนบางคน
แต่ภัทรกลับยิ้มเพียงนิด
"เคยมีวันหนึ่งที่พี่รู้สึก...ว่าโลกนี้ไม่มีที่ให้พี่เลย
แต่แล้ววันหนึ่ง พี่ก็ได้รับขนมปังหมูอบจากคนที่ไม่เคยลืมพี่"
เด็กคนหนึ่งยกมือ
"เขาเป็นใครเหรอพี่?"
ภัทรสบตากับเด็กคนนั้น
หัวใจเหมือนย้อนกลับไปหาคำว่า "ของโปรดคุณ"
"...เขาเป็นคนที่ทำให้พี่อยากมีชีวิตต่อในวันแย่ที่สุดครับ"
เขายิ้ม
ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อ
เพราะบางคน...แค่รู้ว่าพวกเขายังอยู่ ก็เพียงพอแล้ว
[INT. โรงพยาบาล – วันเดียวกัน / เวรดึก]
หนูนานั่งทบทวนรายการยา รู้สึกปวดตาเล็กน้อยจากการอ่านหลายชั่วโมง
มีซองจดหมายวางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง
ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแค่ประโยคบนหน้าซองว่า
> "สำหรับคนที่เคยบอกว่า 'ไม่อยากให้ใครต้องเข็นเตียงคนเดียว'"
มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะเปิดซอง
ด้านในมีโปสการ์ดจากเชียงใหม่
มีลายมือคุ้นตาเขียนว่า:
> "ผมยังอยู่ครับ
ผมยังหายใจ ยังเขียน และยังเงียบ
แต่ไม่เคยหายไปจากคุณเลย"
น้ำตาหนูนาไหลเงียบ ๆ
แต่รอยยิ้มก็ผุดขึ้นกลางความเหนื่อยล้า
เราทุกคนอาจเคยเหนื่อยกับการเป็น "ใครสักคน"
ในโลกที่เต็มไปด้วยเสียง
แต่การได้เป็น "ใครสักคน" ของใครสักคน
แม้ในความเงียบ...
ก็อาจเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราอยากลืมตาต่อไปอีกวัน