[INT. บ้านพักหนูนา – เช้ามืด หลังจากกลับจากดอย]
เสียงฝนกระหน่ำดังสนั่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี
หนูนาเพิ่งไขประตูเข้าบ้านได้ไม่นาน
เธอถอดรองเท้า ฝนยังเปียกปลายผม และเสื้อพยาบาลยังไม่ทันได้เปลี่ยน
ติ๊ง!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เธอหยิบมาดู — สายตรงจากหัวหน้าพยาบาล
"หนูนาเหรอลูก ขอโทษจริง ๆ นะ พายุเมื่อคืนถล่มหนักมาก ถนนปิดหลายสาย พยาบาลเวรดึกบางคนยังกลับมาไม่ได้เลย…"
เธอยังไม่ทันจะตอบ ประโยคถัดมาก็ตามมาเร็ว
"…ช่วยมาเวรต่อได้ไหม ตอนนี้คนไข้ล้นห้องฉุกเฉินแล้ว"
หนูนาเงียบไปชั่ววินาที
ขาที่ยังไม่ได้พัก ร่างกายที่ยังไม่ได้นอน
หัวใจที่ยังอยู่กับภาพเมื่อคืน…กับมือของเขา และเสียงเรียกชื่อเธอข้างหู
แต่เธอพยักหน้ากับตัวเอง
"หนูไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"
[INT. โรงพยาบาล – ห้องฉุกเฉิน / สายวันเดียวกัน]
หนูนาสวมถุงมือ ตรวจชีพจรคนไข้รายแล้วรายเล่า
เสียงเครื่องเตือนดังสลับกับเสียงฝนที่ยังไม่หยุด
ไม่มีใครรู้เลย ว่าผู้หญิงคนนี้เพิ่งใช้คืนหนึ่งกับคนที่เธอรักที่สุด
ไม่มีใครรู้ ว่าทุกครั้งที่เธอหลับตา
ภาพมือของภัทรที่ประคองเธอในความเงียบยังคงชัดเจน
> "เรากลับมาที่ความจริงแล้วสินะ"
เธอคิด…ก่อนจะกลืนมันลงไปเงียบ ๆ
[INT. ค่ายทหาร – วันเดียวกัน / ช่วงบ่าย]
ภัทรยืนมองฝนตกหนักนอกหน้าต่าง
ในมือยังถือโปสการ์ดจากโรงพยาบาลเล็ก ๆ บนดอย
และผ้าพันคอที่เขาเผลอหยิบติดมือมา — ยังมีกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ของเธออยู่เลย
"ภัทร มีคำสั่งด่วนครับ" หัวหน้าหมวดเข้ามา
"กองร้อยต้องส่งตัวแทนไปช่วยงานกู้ภัยน้ำท่วมด่วน จังหวัดข้างเคียง ขอคนที่พร้อมเดินทางคืนนี้"
เขาชะงัก…
"ต้องไปนานไหมครับ"
"อาจจะหลายสัปดาห์ ถ้ายังไม่มีสะพานชั่วคราว ไม่มีสัญญาณมือถือด้วย เตรียมตัวไว้เลย"
เขาหันกลับไปมองกล่องเล็ก ๆ ที่ใส่ของจากเธอ
ภาพเมื่อคืนไหลวนเข้ามาไม่หยุด
เสียงของเธอกระซิบว่า
> "อยู่ตรงนี้นะคะ...แค่คืนนี้ก็ได้"
แต่ในโลกความจริง — "แค่คืนนี้" ก็อาจยาวนานกว่าที่คิด
เขากำมือแน่น...แล้วพยักหน้า
"ผมไปเองครับ"
[INT. ห้องพักพยาบาล – คืนเดียวกัน]
หนูนานั่งกินข้าวกล่องคนเดียว เงียบ ๆ
ไม่มีข้อความ
ไม่มีโทรศัพท์
ไม่มีสัญญาณจากเขาเลย
แต่เธอก็ไม่ได้ส่งข้อความไปหาเขาเช่นกัน
> "เราต่างเลือกหน้าที่ของตัวเองในเวลาเดียวกัน
โดยไม่มีใครต้องพูดคำลา…"
เธอยกมือแตะกระเป๋าเสื้อ
ยังพกผ้าพันคอของเขาไว้อยู่
ไม่รู้เขาได้กลิ่นสบู่ของเธอไหมเหมือนกัน
> รักบางรัก...ไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้
แต่ขอแค่ไม่ลบกันจากความคิดถึง