INT. โรงพยาบาล – ดึก / สองสัปดาห์ต่อมา]
หนูนานั่งจัดยาในเวรกลางคืน
เธอเริ่มชินกับความเงียบ
ความเงียบที่ไม่มีชื่อ "ภัทร" อยู่ตรงไหนเลย
แต่ทุกคืน...เธอก็ยังคงพับผ้าพันคอของเขาไว้ใต้หมอน
ยังคงวางโปสการ์ดแผ่นนั้นไว้บนโต๊ะ
เหมือนเป็นเครื่องเตือนใจว่า...
> "เคยมีคนคนหนึ่ง ดูแลเราในคืนที่เราหายใจได้ยากที่สุด"
เธอไม่ส่งข้อความ ไม่โทรหา ไม่ขอคำอธิบาย
เพราะหัวใจที่รักใครสักคนจริง ๆ ไม่ได้ต้องการการควบคุม
แค่ได้ เฝ้าดูแล จากตรงนี้ — ก็ดีพอแล้ว
[EXT. พื้นที่ประสบภัย – ต้นเดือนใหม่]
ภัทรช่วยอพยพผู้ป่วยจากเต็นท์น้ำท่วม
เขาแบกเด็กหญิงคนหนึ่งไว้บนหลัง
แต่แล้วก็ทรุดลงเพราะบาดแผลที่ซ่อนอยู่ไม่เคยได้พัก
"หมวดเป็นอะไรครับ!"
"แผลที่ไหล่เขายังไม่หาย...แต่เขาไม่ยอมพัก!"
เขาถูกพากลับเต็นท์แพทย์ภาคสนาม
ภัทรนอนนิ่ง เหงื่อผุดเต็มหน้า
เขาหยิบโปสการ์ดที่หนูนาเคยส่งให้เขาจาก "คลินิกเล็ก ๆ บนดอย"
มองมันก่อนจะเผลอหลับไป
ในฝัน...
> เธอยืนอยู่ในชุดพยาบาล มีฝนพรำบาง ๆ
เธอไม่ได้พูดอะไร — แค่นั่งลงข้างเขา
แล้วบอกว่า...
"หลับให้สบายก่อนนะคะ คนเก่งของหนูนา"
[INT. โรงพยาบาล – วันต่อมา]
ข่าวสารเริ่มไหลเวียนในหมู่บุคลากรแพทย์
"หนูนา ได้ยินหรือยัง หมวดภัทรบาดเจ็บที่พื้นที่กู้ภัย เขากลับค่ายแล้ว แต่ไม่ให้ใครเยี่ยม"
เธอหยุดมือทันที
ใจเธอแทบหล่น...
แต่ก็แค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปทำงานต่อ
ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม้ในใจเธออยากจะวิ่งออกไปทันที
> บางที...หน้าที่ของเราคือการ ไม่รบกวนการพักฟื้นของเขา
ถึงแม้ใจจะพังแทบทุกวินาที
[INT. ค่ายทหาร – คืนเดียวกัน]
ภัทรลุกขึ้นกลางดึก
เขาเดินออกมาสูดอากาศหน้ากองบังคับการ
ในมือเขามีซองจดหมายที่ยังไม่ได้ส่ง
ด้านในเขียนเพียงแค่...
> "ถ้าผมหายดี...จะกลับไปหาคุณในฐานะคนที่พร้อมกว่าเดิม"
เขามองขึ้นฟ้า
ฝนหยุดตกแล้ว
เขายิ้มออกมาเบา ๆ
ก่อนจะเอ่ยคำที่ไม่มีใครได้ยิน...
> "รอผมนะ หนูนา…"
> ความรักของผู้ใหญ่…ไม่ต้องการคำว่าครอบครองทันที
แค่ยังหายใจในจักรวาลเดียวกันได้ — ก็มากพอจะให้กันได้ทุกอย่างแล้ว