[INT. ห้องพักไม้ – คืนต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว]
ภัทรไล้ปลายนิ้วตามแนวกรามของเธอช้า ๆ
แสงตะเกียงสลัวสะท้อนดวงตาเขาที่อ่อนโยนจนเกินจะห้ามใจ
หนูนาหลับตา ปล่อยให้สัมผัสของเขาทำหน้าที่แทนคำพูดที่ไม่ต้องการ
เขาก้มลงจูบที่หน้าผากเธอ ก่อนเลื่อนลงมาที่ข้างแก้ม
และในจังหวะที่ริมฝีปากเขาสัมผัสซอกคอเธออย่างนุ่มนวล
หนูนาเผลอสูดหายใจลึก
"อย่าทำแบบนี้ถ้าไม่แน่ใจนะคะ..."
เสียงของเธอเบาราวกระซิบ
แต่น้ำเสียงนั้นสั่น — ไม่ได้จากความกลัว แต่จากความกลั้นความรู้สึกที่ท่วมล้น
"ผมแน่ใจ" เขากระซิบกลับ
"ผมไม่ได้ต้องการแค่ตัวคุณ ผมต้องการคุณทั้งหมด — ทั้งชีวิตคุณ"
คำพูดนั้นเหมือนจุดประกายอะไรบางอย่าง
หนูนาโน้มตัวเขาเข้ามาเอง
จูบเขาก่อน — ช้า ๆ แต่อ่อนหวาน
เหมือนคนที่ไม่ได้เชื่อมั่นในความรักมานาน
แต่เลือกจะเชื่ออีกครั้ง…กับเขาคนนี้
มือเขาสอดเข้าใต้เสื้อพยาบาลตัวหลวม
ปลายนิ้วแตะผิวเธออย่างแผ่วเบา
เหมือนกำลังวาดภาพบางอย่างลงบนร่างเธอด้วยใจ
เสื้อผ้าถูกถอดออกช้า ๆ
ไม่มีความรีบร้อน มีแต่สายตาที่มองกันไม่ละสายตา
เหมือนใช้แววตาเรียนรู้กันใหม่ — ทีละนิ้ว ทีละลมหายใจ
เสียงลมหายใจของเธอเริ่มสั่นสะท้าน
เขาประคองเธอไว้แนบอก ฝ่ามือไล้ผ่านแผ่นหลัง
ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปช้า ๆ ด้วยจังหวะที่โอบกอดมากกว่าครอบครอง
> เมื่อร่างสองร่างแนบกันในจังหวะเดียวกัน
ไม่มีเสียงใดดังไปกว่าหัวใจที่เต้นแรงของคนสองคน
ไม่มีอะไรลึกซึ้งไปกว่าการปล่อยให้ใครสักคน
ได้เห็นทั้งบาดแผล และความเปลือยเปล่าของใจ
เธอจิกนิ้วลงบนหลังเขาเบา ๆ
หลับตาแน่น รับทุกจังหวะเคลื่อนไหวที่เนิบช้า แต่หนักแน่น
"หนูนา..."
เสียงเขาแตกพร่าอยู่ข้างหู
เหมือนพยายามสะกดชื่อเธอไว้ไม่ให้หลุดหายจากอก
"อยู่ตรงนี้นะคะ...แค่คืนนี้ก็ได้"
เธอกระซิบสวนกลับเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้
[เวลาผ่านไป – เที่ยงคืนกว่า]
ทั้งคู่กอดกันใต้ผ้าห่มบาง
ไม่มีคำพูด
แต่มีมือที่กอดไว้ไม่ปล่อย
มีหน้าผากที่ซบกัน
มีร่องรอยของความผูกพันใหม่…บนผิวกายและหัวใจ
> ความสัมพันธ์ที่ดีไม่ใช่การหลีกหนีความเหงา
แต่คือการอยู่เคียงข้างกัน แม้ในวันที่ต่างคนต่างกลัวจะพัง