โรงพยาบาล – หอพักพยาบาล – เย็นวันเสาร์]
เสียงรถเข็นวอร์ดผ่านหน้าห้อง หนูนาปลดเข็มกลัดบนเสื้อกาวน์ ก่อนจะนั่งลงที่เตียงพักหลังเวรยาว เธอหลับตาลงชั่วครู่ กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากเสื้อยังติดตัว และในกระเป๋าเสื้อ — เหรียญทหารของเขายังอยู่
เธอวางมือทับมันไว้เหมือนจะย้ำว่า...
> "เขายังอยู่ตรงนี้ แม้จะห่างกันหลายร้อยกิโล"
เสียงโทรศัพท์สั่นเบา ๆ
ข้อความเดียวปรากฏขึ้นบนหน้าจอ:
> "ภัทรกลับมาพักรักษาตัวในเมืองแล้วครับ"
"เขาถูกส่งมาตรวจอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า"
เธอชะงักไปเล็กน้อย
เหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะแค่เพียงเสี้ยวนาที
[INT. ห้องฉุกเฉิน – อีกฟากหนึ่งของโรงพยาบาล]
ภัทรนั่งอยู่บนเตียงตรวจ ท่อนขาถูกพันด้วยผ้ารัดเส้นเอ็น
หน้าตาเขาดูเหนื่อย แต่สายตายังคงมั่นคง
เสียงหมอสั่งให้พักอย่างน้อย 2 สัปดาห์
เขาพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่ได้ฟังทั้งหมด
ใจเขา...อยู่ที่อีกแผนกหนึ่ง
ตรงหอพักเวรที่เธออาจกำลังนั่งพักเหมือนทุกวัน
เขาคิดถึงเธอแบบที่ไม่ต้องพูดออกมาอีกแล้ว
[INT. ห้องเวร – ค่ำวันเดียวกัน]
หนูนาลงเวรเย็น พอเดินผ่านตึกฝั่งห้องฉุกเฉิน
สายตาเธอหันไปโดยอัตโนมัติ
หัวใจเหมือนโดนอะไรบางอย่างดึงไว้—เธอชะลอฝีเท้า
แต่ก็ไม่เดินเข้าไป
> "ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากเจอ"
"แต่เพราะเธอกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวจนถอยหลัง"
เธอเดินเลยไป
เหมือนกลั้นบางอย่างไว้ในอกแน่น ๆ
[INT. ห้องพักผู้ป่วย – เช้าวันรุ่งขึ้น]
เสียงเคาะประตูเบา ๆ
ภัทรหันไปมอง—ไม่ใช่หมอ ไม่ใช่พยาบาล
แต่เป็นเธอ...
หนูนาในชุดลำลอง
ยืนอยู่ที่หน้าประตู มือยังวางอยู่ที่ลูกบิด
สายตาเธอไม่ได้สั่น
แต่หัวใจของภัทรสั่นไปหมด
> "ฉันผ่านตึกนี้ทุกวัน แต่เพิ่งกล้าเข้ามาวันนี้…"
หนูนานั่งลงฝั่งปลายเตียง
เงียบกันไปพักหนึ่ง
ไม่มีคำพูด ไม่มีคำถาม
มีเพียงความเงียบที่ "ไม่อึดอัด" เลยแม้แต่น้อย
ภัทรยื่นซองเล็ก ๆ ที่วางไว้ข้างหมอนให้เธอ
ด้านในเป็น... "กระดุมจากชุดฝึกที่หลุดตอนล้ม"
และมีโน้ตเขียนไว้ว่า
> "ของทุกชิ้นจากวันที่ผมล้ม...ผมเก็บไว้
เพราะมันทำให้ผมเดินมาถึงตรงนี้ได้"
หนูนาก้มหน้าลง
เหมือนน้ำตาจะไหลอีกครั้ง แต่เธอกลั้นไว้
> "แล้วคุณรู้ไหมคะ...ว่าใครเป็นคนทำให้คุณอยากเดินต่อ?"
ภัทรยิ้ม ไม่ตอบ
เพราะเขา "ไม่ต้องพูด"
เธอก็รู้ว่า—มันคือเธอเสมอ
[INT. โถงชั้นล่าง – เย็นวันเดียวกัน]
หนูนาเดินลงบันไดอย่างเงียบ ๆ
ในมือเธอถือกล่องข้าวพร้อมปิ่นโตเล็ก ๆ
ข้างในมีข้าวต้มปลา กับข้อความสั้น ๆ
เขียนด้วยลายมือของเธอ:
> "คราวนี้ฉันทำให้เธอ" "กลับมาให้ได้นะ...แล้วฉันจะรอที่เดิม"
[EXT. ระเบียงผู้ป่วย – พลบค่ำ]
ภัทรนั่งกินข้าวอย่างเงียบ ๆ ลมเย็นพัดมาเบา ๆ
กลิ่นข้าวต้มยังอุ่น
คำพูดที่เธอไม่ได้พูด—อบอุ่นยิ่งกว่าทุกอย่างในโลก
เขาหยิบเหรียญของตัวเองออกจากกระเป๋า
เหรียญที่เคยมอบให้เธอเมื่อครั้งยังอยู่ไกล
> แต่ตอนนี้...เขาไม่อยากเป็นเพียงแค่ "ความทรงจำ"
เขาอยากเป็น "ปัจจุบัน" ที่เธอหันมาเห็นอีกครั้ง