แสงจากหลอดไฟฟลูออเรสเซนส์สลัวลงเหลือเพียงแสงริมมุมห้อง หนูนานั่งกอดกล่องแน่นอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ วางมันลงบนตัก
เสียงนาฬิกาดิจิตอลบนผนังเดินไปอย่างเงียบเชียบ
...00:47 น.
มีเวลาเหลือไม่มากก่อนเธอจะต้องลุกเดินวอร์ดอีกรอบ
หนูนาใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาอย่างเบา มือหนึ่งลูบเหรียญในมือราวกับกลัวมันจะหายไป เธอมองมันเหมือนเป็นตัวแทนของใครบางคนที่ไม่อาจสัมผัสได้ในตอนนี้
> "ฉันก็แค่อยากมีใครสักคน...ที่ไม่เดินหนีในวันที่ฉันเงียบ"
ประโยคนั้นไม่เคยพูดออกไปให้ใครฟัง แต่คืนนี้มันดังก้องอยู่ในหัวของเธอ และเป็นเหมือนคำตอบของสิ่งที่ภัทรเคยมอบมา…โดยที่เขาไม่รู้ตัว
เธอลุกขึ้น หยิบกล่องและเหรียญวางไว้ในล็อกเกอร์ ก่อนจะหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใหม่ กดล็อกกล่องเบา ๆ
> …ยังมีคนไข้ต้องดูแล …ยังมีคืนอีกยาวไกล แต่ในคืนนี้—เธอไม่ได้รู้สึกว่าอยู่ลำพังอีกต่อไป
[EXT. ฐานฝึกทหาร – ตีสอง]
ลมกลางดึกพัดแรงขึ้น บนเนินเขาที่ห่างจากแนวเต็นท์ ภัทรยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
จดหมายนั้นถูกพับเก็บไว้อย่างทะนุถนอมในกระเป๋าเสื้อ เขานั่งเงียบ ราวกับฟังอะไรบางอย่างในใจตนเอง
เสียงของเธอ
ไม่ใช่เสียงพูดจา แต่เป็นเสียงของความห่วงใยที่เขารู้สึกได้ แม้จะไม่มีคำพูดเลยก็ตาม
> "อย่าหายไปจากตรงนี้นะคะ"
"ถึงจะพูดไม่ได้บ่อย แต่ฉันยังรอคุณอยู่เสมอ"
ภาพในความทรงจำย้อนกลับมา—วันแรกที่หนูนามารับเขาตอนออกเวร วันแรกที่เขายื่นข้าวกล่องให้เธอโดยไม่กล้าพูดอะไร วันแรกที่เขาเฝ้าเธอหลับอยู่ในห้องพักผู้ป่วย
วันแรก…ที่เขารู้ว่า เขาไม่อยากหนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว
ภัทรยกมือลูบกระดาษจดหมายช้า ๆ แล้วพึมพำเสียงเบา
> "ขอแค่ยังได้กลับไปหาเธอ…" "ผมจะเดินผ่านทุกคืนหนาวนี้ไปให้ได้"
เสียงหวูดฝึกกลางดึกดังขึ้นจากเบื้องล่าง
ภัทรลุกขึ้น ยืดตัวตรง มองฟ้าสีเข้มที่ไร้ดวงดาวอย่างสงบ
ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าค่ายฝึก ท่ามกลางลมหนาวที่ไม่สามารถสั่นหัวใจเขาได้อีกต่อไป
[INT. ห้องวอร์ด – ตีสี่]
หนูนายืนประคองคนไข้สูงอายุเพื่อเปลี่ยนผ้าอ้อม คนไข้ไม่ได้พูดจา ไม่แม้แต่ลืมตา
แต่มือของเธอก็ยังอ่อนโยนเสมอ
> เพราะเธอรู้…
"การรอ" ของคนคนหนึ่ง มีค่ามากกว่าที่ใครจะเข้าใจ
เสียงนาฬิกาเดินต่อเรื่อย ๆ เหมือนเสียงของชีวิตที่ยังไม่หยุด
เธอก้มหน้าลงแนบหน้าผากคนไข้เบา ๆ
> "หนูอยู่ตรงนี้นะคะ…" "อย่าเพิ่งเหนื่อย…อย่าเพิ่งไปไหนเลย"
[ตัดสลับ – สองคน สองที่ แต่อยู่ในห้วงใจเดียวกัน]
หนูนา: เดินวอร์ดในชุดเสื้อกาวน์ ขณะมองเหรียญในมือใต้กระเป๋าเสื้อ
ภัทร: ยืนเฝ้ายามรอบดึก ใจแนบจดหมายนั้นไว้ใกล้อก
> สองคนที่ไม่พูดอะไรเลย
แต่กำลังส่งเสียงถึงกัน—ในความเงียบอันอบอุ่น