หนูนานั่งอยู่นิ่ง ๆ ราวกับโลกภายนอกหยุดหมุนไปแล้ว เธอกอดกล่องของภัทรแนบอก เหมือนเด็กคนหนึ่งที่เพิ่งพบของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิต
ไฟนีออนเหนือหัวสว่างสลัว เงาของเธอทอดยาวไปบนพื้นปูนเย็นเฉียบ
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ทำให้เธอหันไปช้า ๆ
เป็นพยาบาลรุ่นพี่ที่เข้ามาเตือนเวลาเปลี่ยนเวร
"พักได้อีกไม่เกินห้านาทีนะหนูนา" เสียงอบอุ่นเอ่ยอย่างอ่อนโยน
เธอพยักหน้าเบา ๆ
ก่อนลุกขึ้น หนูนาเปิดลิ้นชักเล็กที่อยู่ใต้โต๊ะ
เธอวางกล่องนั้นไว้ข้างในสุด พร้อมโน้ตสั้น ๆ ที่เธอเขียนขึ้นใหม่
> "ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน ถ้าคุณได้อ่านสิ่งนี้…
ฉันก็อยากให้รู้ว่า — คุณทำให้วันที่แย่ที่สุดของฉัน กลับมามีความหมาย"
เธอปิดลิ้นชักอย่างช้า ๆ
สูดลมหายใจลึก แล้วกลับไปเป็น 'พยาบาลเวรดึก' ที่ทุกคนรู้จักอีกครั้ง
[EXT. สนามฝึกทหาร – เช้ามืด]
ภัทรวิ่งฝึกพร้อมหมวด ฝีเท้าหนักแน่น หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
เขาไม่ได้ผอมแห้งเหมือนวันแรกที่เข้าค่าย
แต่ก็ยังมีแววตาเหนื่อยล้าแบบคนที่เก็บอะไรไว้เงียบ ๆ มานาน
ระหว่างพัก หัวหน้าหมวดเดินเข้ามา
"ภัทร มีคนฝากของมาให้"
เขารับถุงใบเล็กในมือ หัวใจเต้นแรงทันทีที่เห็นลายมือที่คุ้นเคยเขียนว่า "ของโปรดคุณ"
ภายในถุงมีขนมปังหน้าหมูอบแห้งในห่อกระดาษไข
และการ์ดเล็ก ๆ
> "อย่าผอมไปกว่านี้อีกนะคะ ใครจะมาช่วยเข็นเตียงตอนฉันไม่มีแรง"
เขาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ท่ามกลางเสียงนกในยามเช้า
"ยัยพยาบาลบ้า..." เขาพึมพำ ยิ้มบาง ๆ
ไม่ต้องพูดว่า "คิดถึง"
เพราะเธอทำให้เขารู้สึก...ว่าเขาไม่ได้ "หายไปจากโลก" แม้สักวันเดียว
[INT. โรงพยาบาล – ตอนสายวันเดียวกัน]
หนูนารับคนไข้เคสนอกฉุกเฉินเข้าห้องฉุกเฉิน
เธอทำงานเหมือนทุกวัน — ทุ่มเท ใส่ใจ และไม่หลุดอารมณ์จากความเป็นมืออาชีพเลย
แต่ไม่มีใครรู้ว่า ทุกครั้งที่เดินผ่านล็อกเกอร์
เธอจะสัมผัสกล่องนั้นในใจ
และย้ำกับตัวเองเบา ๆ
> "ฉันขอแค่คุณปลอดภัย"
[EXT. สนามฝึก – วันเดียวกัน, เย็น]
หัวหน้าหมวดเรียกประชุม
"มีโครงการพิเศษครับ ใครสมัครจะได้ไปเป็นตัวแทนจัดกิจกรรมแนะแนวให้เด็กมัธยมในภาคเหนือหนึ่งสัปดาห์ มีคะแนนพิเศษประกอบการปลดประจำการ"
ภัทรเงียบ
แต่ในหัวเขา...ภาพของหนูนาในชุดพยาบาล กำลังยิ้มให้ผู้ป่วย
ภาพของกล่องที่เขาให้เธอ
ภาพของรอยยิ้มในจดหมาย
มือเขายกขึ้นเองก่อนทันได้คิด
ระยะทางไม่เคยห่างเท่าความเงียบ
แต่เมื่อเราเริ่มเขียน เริ่มฟัง เริ่มเปิดใจ
ระยะทาง...ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป
บทนิยายก็เหมือนชีวิตมนุษย์จริงมีทั้งบทเศร้า บทดีใจ บทอยากอยู่คนเดียว ดังนั้นไม่แปลกถ้าใครคนหนึ่งมีอดีตเกี่ยวกับความรักที่แสนเจ็บปวดแล้วมีอาการต่อต้าน
เมื่อมีคนเอาเรื่องเราไปเล่ามีทั้งดีและไม่ดี
เราจึงพูดออกไปแบบเบาๆว่า จบที่เรา เบาที่สุด