Sabah olduğunda, değirmenin taş duvarları gri ışıkla aydınlandı. Kuşların ötüşü dışarıdan gelirken, içeride hâlâ derin bir sessizlik vardı. Derin, Halil'in yanında uyandığında kendini güvenli hissetti. Ancak gözlerindeki huzur, Halil'in yüzündeki ciddiyetle kısa sürede dağıldı.
Halil, elindeki defteri inceliyordu. Sayfaların arasında gizlenmiş yeni bir not bulmuştu. Kağıt sararmış, yazılar aceleyle yazılmıştı:
"Sırlar ortaya çıkarsa, yalnızca çocuklar değil, kasaba da bedel ödeyecek."
Derin'in kanı dondu.
— Demek ki… sadece biz değiliz. Bütün kasaba tehlikede.
Halil kağıdı yumrukladı.
— İşte bu yüzden daha dikkatli olmalıyız. Onlar, sırları korumak için her şeyi yapmaya hazır.
Tam o anda dışarıdan bir ses duyuldu: atların nal sesleri. Pencereden baktıklarında, kasabanın meydanına doğru giden üç yabancı atlı gördüler. Yüzleri karanlık, tavırları tehditkârdı.
— Yeni birileri gelmiş, dedi Derin, sesi endişeyle titreyerek.
— Evet, ve bu adamların kim için geldiğini biliyorum, dedi Halil. — Bizim için.
Derin'in elleri titredi, ama Halil hemen onun parmaklarını tuttu.
— Korkma. Dün gece söylediğim sözleri hatırla. Seninleyim. Ne olursa olsun, yanındayım.
Derin, Halil'in gözlerine baktı. İçindeki korku yavaş yavaş güvene dönüştü.
— Birlikte olursak… her şeyin üstesinden geliriz.
Halil başını salladı.
— O halde birlikte savaşacağız. Hem kendi aşkımız için hem de kasabanın geleceği için.
Değirmenin loş ışığında birbirlerine sarıldılar. O sarılış, sadece sevgi değil; aynı zamanda yaklaşan fırtınaya karşı verdikleri ortak yemindi.
Dışarıda yabancıların ayak sesleri kasabanın taş yollarında yankılanırken, içeride iki kalp tek bir ritimde atıyordu: aşkın ve cesaretin ritmi.