Kasabanın sokaklarında yabancıların varlığı, herkesin içine huzursuzluk salmıştı. Çarşıda alışveriş yapan kadınlar fısıldaşıyor, çocuklar annelerinin kollarına saklanıyordu. Yabancılar kasabanın merkezinde ağır adımlarla dolaşıyor, gözleri her köşeyi tarıyordu.
Halil ve Derin, gizlice değirmenden çıkarak babalarının eski dostu olan Mehmet Usta'nın evine yöneldiler. Mehmet Usta, kasabada güvenilir biri olarak tanınırdı. Onun bilgeliğine ihtiyaçları vardı.
Kapıyı açtığında Mehmet Usta'nın yüzü endişeyle buruşmuştu.
— Çocuklar… biliyorum. Onların peşinizde olduğunu duydum, dedi alçak sesle. — Kasabada kara bir fırtına yaklaşıyor.
Halil, masaya defteri koydu.
— Bu sırların kökü babalarımızın geçmişinde. Ama artık sadece biz değil, bütün kasaba tehlikede. Ne yapmamız gerektiğini öğrenmek istiyoruz.
Mehmet Usta, derin bir iç çekti.
— Gerçeği ortaya çıkarmak cesaret ister. Ama her şeyden önce birlik olmanız gerek. Eğer birbirinizden koparsanız, gölgeler sizi kolayca yutar.
Derin'in gözleri Halil'e kaydı. Onun elini tuttu, parmaklarını sımsıkı kenetledi.
— Biz ayrılmayacağız. Ne olursa olsun.
Halil onun gözlerine baktı, yüzünde kararlı bir gülümseme belirdi.
— Evet. Çünkü bizim en büyük gücümüz, birbirimize olan sevgimiz.
Mehmet Usta'nın gözleri parladı.
— İşte bu söz… sizi ayakta tutar. Ama yine de dikkatli olun. O yabancılar, sadece sırların değil, kalplerinizin de peşinde olabilir.
Gece çökmeye başladığında Halil ve Derin kasabanın sokaklarında yürüdüler. Gökyüzü kapkara bulutlarla dolmuştu. Yaklaşan yağmur, yaklaşan çatışmanın habercisi gibiydi.
Derin, Halil'in koluna yaslandı.
— Korkuyor musun?
— Hayır, dedi Halil. — Çünkü yanımda sen varsın.
Derin hafifçe gülümsedi.
— O zaman fırtına gelsin. Biz hazırız.
İkisi, yağmurun ilk damlaları düşerken meydanda durdular. Gökyüzü gürledi, rüzgâr uğuldadı. Tehlike büyüyordu ama kalpleri dimdik ayakta, birlikte çarpıyordu.