Değirmenin taş duvarları arasında gece sessizce ilerliyordu. Dışarıdaki ay ışığı kırık pencerelerden süzülerek Derin'in yüzüne vuruyordu. Halil, yorgun ama dimdik oturmuş, gözlerini ondan ayırmıyordu.
— Neden bana öyle bakıyorsun? dedi Derin, sesi titrek ama içinde tatlı bir merakla.
Halil gülümsedi, elini yavaşça onun saçlarına uzattı.
— Çünkü ne zaman sana baksam, bütün korkularım kayboluyor. Tehlikeler, sırlar, düşmanlar… hepsi yok oluyor. Geriye sadece sen kalıyorsun.
Derin'in kalbi hızlandı. Gözleri parladı, ama yanaklarından bir damla yaş süzüldü.
— Halil… ben de hep korkuyordum. Babamın sırları, üzerimize çöken bu gölgeler… Ama sen yanımdayken, korkularım yerini umuda bırakıyor.
Halil onun ellerini tuttu. Parmakları, Derin'in parmaklarının arasında kenetlendi.
— Derin… belki söylemek için doğru zaman değil. Ama kalbim artık susamıyor. Seni seviyorum.
O an Derin'in gözlerinden akan yaşlar hızlandı. Gözlerini Halil'in gözlerine kilitledi.
— Bunu duymayı o kadar bekledim ki… Ben de seni seviyorum, Halil. Bütün kalbimle.
Sessizlik, sadece kalp atışlarıyla doldu. Halil, başını eğdi; dudakları Derin'in dudaklarına hafifçe dokundu. İlk öpücük, korku ve karanlığın içinden doğan saf bir umut gibiydi.
Zaman durmuş gibiydi. Ay ışığı, ikisinin de yüzüne düşüyor, değirmenin taş duvarları aşklarının şahidi oluyordu.
Öpücük sona erdiğinde Derin başını Halil'in göğsüne yasladı.
— Artık hiçbir şeyden korkmuyorum, dedi fısıltıyla. — Çünkü seni buldum.
Halil kollarını sıkıca sardı.
— Ben de… seni kaybetmeyeceğim. Ne olursa olsun.
O gece, sessizlikte verdikleri bu itiraf, tüm karanlığa meydan okuyan bir yemin haline gelmişti. Onları bekleyen zorluklar büyüktü ama artık kalplerindeki bağ daha da büyüktü.