NT. ร้านกาแฟเล็กในตัวเมือง – เช้าวันจันทร์]
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ เมื่อหนูนาเปิดประตูเข้ามา กลิ่นกาแฟหอมลอยคลุ้งในอากาศ
บี (เจ้าของร้าน): "มาเช้าจังวันนี้หนูนา"
หนูนา: "มีนัดส่งต้นฉบับค่ะ เลยแวะมาชาร์จใจก่อน"
บี: "ต้นฉบับเล่มนี้...ใช่ที่แกเคยบอกว่าเขียนจากเรื่องจริงหรือเปล่า"
หนูนา: "ใช่ค่ะ จากคนที่เคยไม่กล้าพูด ไม่กล้าร้องไห้ ไม่กล้ายืนอยู่คนเดียว...จนวันนี้"
บี: "แล้วตอนจบล่ะ?"
หนูนา (ยิ้ม): "ยังไม่จบหรอกค่ะ เพราะตอนจบ...มันคือวันใหม่ที่เราเลือกด้วยตัวเองทุกวัน"
[FLASHBACK – ห้องประชุม สนพ. – บ่ายวันฝนตก]
บรรณาธิการ: "เขียนดีนะ แต่...จะขายได้เหรอ ถ้ามันเศร้าเกินไป คนจะอยากอ่านไหม"
หนูนา: "บางเรื่อง...มันไม่ใช่เขียนเพื่อขาย แต่เขียนเพื่อรอดออกมาจากความเจ็บปวดของตัวเองค่ะ"
[กลับมาปัจจุบัน – ร้านกาแฟ]
ข้อความจากเบอร์ที่ไม่ได้เซฟชื่อเด้งขึ้น
> "ยังเก็บรูปเราสองคนไว้ไหม"
หนูนามองจอ – ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว เธอกดลบ แล้วยกกาแฟขึ้นจิบ
หนูนา: "ไม่เก็บแล้ว…เพราะฉันเริ่มเก็บ 'ตัวเอง' ได้แล้วต่างหาก"
คืนนั้นเอง หลังกลับจากร้านกาแฟ หนูนาเปิดอีเมลที่เธอไม่ได้เช็กมาหลายวัน
เธอสะดุดกับหัวข้อหนึ่ง:
> "ถึงผู้หญิงที่ฉันไม่รู้จัก แต่เธอช่วยฉันเอาไว้โดยไม่รู้ตัว"
เนื้อหาในอีเมล:
"สวัสดีค่ะคุณหนูนา
เราเป็นหนึ่งในคนที่อ่านต้นฉบับของคุณที่หลุดออกมาในกลุ่มนักอ่านเล็ก ๆ ไม่รู้คุณจะโกรธไหม แต่เราขอสารภาพตรง ๆ ว่า... ตอนนั้นเรากำลังจะจบชีวิตตัวเองค่ะ
แต่ประโยคที่คุณเขียนว่า 'จงเขียนต่อ แม้วันนี้คุณยังร้องไห้อยู่' มันหยุดมือเราไว้ได้จริง ๆ
ขอบคุณนะคะที่เขียนออกมา โดยไม่รู้เลยว่าจะมีใครได้อ่านมันในคืนที่มืดที่สุดของชีวิตคนหนึ่งคน"
หนูนานั่งนิ่ง หัวใจเต้นช้าลงอย่างหนักแน่น น้ำตาไหลเงียบ ๆ ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะเธอเพิ่งเข้าใจว่า
> บางครั้ง แค่เรารอดมาได้ แล้วกล้าเล่าให้ใครสักคนฟัง มันก็กลายเป็นแสงไฟของคนอีกคนแล้ว
เธอเปิดต้นฉบับเล่มใหม่ขึ้นมา มือที่เคยสั่น...มั่นคงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
หนูนา (เสียงพากย์ในใจ): "ฉันเขียนเพื่อตัวเองในวันนั้น และเพื่อเธอในวันนี้"
เธอเริ่มพิมพ์ — บทใหม่ของชีวิต ไม่ใช่แค่ของเธออีกต่อไป แต่ของใครอีกหลายคนที่ยังรอแสงเล็ก ๆ ในใจ
> ลุกขึ้นเถอะนะ ไม่ใช่เพราะใครต้องการเรา แต่เพราะเรายังมี 'ตัวเรา' ที่ควรรอดกลับมาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง" } ] }