[EXT. ชายหาดต่างจังหวัด – วันหยุดสุดสัปดาห์]
หนูนานั่งคนเดียวบนชายหาด
ลมเย็นพัดผมเธอปลิวเบา ๆ
มือเธอถือต้นฉบับเล่มใหม่ที่เธอกำลังจะส่งพิมพ์
ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากใคร
ไม่มีเงาของอดีตคนรัก
ไม่มีน้ำตา
มีเพียงเธอ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมาไกลจากจุดที่เคยยืนอยู่
และในที่สุด...ได้ยืนบนที่ของตัวเองอย่างมั่นคง
> คุณไม่ต้องชัดเจนกับใครก็ได้
แต่ต้องชัดเจนกับตัวเอง…ว่าเรา "มีค่า" ตั้งแต่วันแรกแล้ว
แม้ไม่มีใครยืนข้าง ๆ
แสงแดดอ่อน ๆ ทาบทอลงบนผืนน้ำ สีทองระยิบระยับไล่ไปจนสุดขอบฟ้า
เธอยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่ไม่ต้องการคำอธิบาย
> ชีวิตไม่ได้ต้องมีคนเข้าใจตลอดเวลา
บางครั้ง...แค่เราไม่หลงลืมตัวตนของเราเอง
ก็เพียงพอแล้วที่จะ "อยู่รอด" และ "อยู่ได้" อย่างมีความหมาย
หนูนาค่อย ๆ ลุกขึ้น ปัดเม็ดทรายออกจากกระโปรง
ต้นฉบับในมือยังคงอยู่ — บทสุดท้ายยังไม่จบ
เพราะบทต่อไป...เธอจะเป็นคนเขียนด้วยมือของตัวเอง
ห้องเล็ก ๆ ในอพาร์ตเมนต์เก่า – สายฝนโปรยบาง ๆ]
หนูนานั่งกอดเข่าข้างเตียง
น้ำตาไหลเงียบ ๆ ขณะอ่านข้อความสุดท้ายจากโทรศัพท์
> "ขอโทษนะ เราไปต่อด้วยกันไม่ได้จริง ๆ"
เธอพยายามพิมพ์ตอบ แต่ลบแล้วลบอีก
สุดท้าย...เธอก็วางโทรศัพท์ลง พร้อมเสียงสะอื้นที่กลั้นไม่อยู่
เสียงเพื่อนสนิททางโทรศัพท์ (เสียงในหัว):
"แกอย่าลืมนะ แกเป็นคนเก่ง แกเป็นคนดี
อย่าให้ใครมาตัดสินคุณค่าของแก...เข้าใจไหม"
หนูนาเงียบ...ก่อนจะพูดกับตัวเองเบา ๆ
หนูนา:
"แล้วเราล่ะ...เชื่อแบบนั้นจริง ๆ ไหม"
เธอเงยหน้ามองเพดาน
ข้างเตียงมีต้นฉบับวางค้างไว้ เปิดค้างที่หน้าแรก
เธอหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง — เขียนต่อด้วยลายมือที่ยังสั่น
---
[กลับมาที่ปัจจุบัน – ชายหาด]
หนูนามองผืนน้ำตรงหน้า
น้ำตาไม่มีอีกแล้ว — มีเพียงแววตาที่เต็มไปด้วยแสงของคนที่รอดพ้น
หนูนา (พึมพำกับตัวเอง):
"เราจะไม่ย้อนกลับไปเป็นคนที่ยอมให้ใครมากำหนดคุณค่าของตัวเองอีกแล้ว"
เธอเดินจากชายหาดไปอย่างมั่นคง
ลมยังพัด แต่วันนี้...เธอไม่หนาวอีกต่อไป