[INT. ห้องทำงานในคอนโดเล็ก ๆ – เช้า / สามเดือนต่อมา]
โต๊ะไม้เรียบ ๆ วางต้นไม้กระถางเล็ก หนังสือเรียงเต็มชั้น
หนูนาเปิดโน้ตบุ๊ก เขียนบทใหม่ในนิยายเล่มถัดไป
มีถ้วยกาแฟอุ่น ๆ วางข้างมือ และแมวตัวหนึ่งนอนขดอยู่ใกล้เท้า
บนหน้าจอปรากฏหัวข้อที่เธอเพิ่งพิมพ์:
> "บทที่ 1 – การเริ่มต้นใหม่ ไม่ได้ต้องลืมใคร
แค่เราต้องจำให้ได้...ว่าใครลืมเราก่อน"
เธอยิ้มเบา ๆ กับประโยคนั้น
เพราะเธอไม่ได้เขียนจากความเศร้าอีกต่อไป
แต่เขียนจาก ใจที่สงบและแข็งแรงขึ้นแล้วจริง ๆ
[INT. เวที TED TALK – สัปดาห์ถัดมา]
ชื่อของเธอถูกประกาศ
"พยาบาลหญิงผู้ใช้การเขียนเยียวยาตัวเองและคนอีกนับพัน"
เธอก้าวขึ้นเวทีด้วยชุดเรียบ ๆ ไม่มีเครื่องประดับราคาแพง
แต่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมั่นใจ
> "ฉันเคยเชื่อว่า ถ้ารักใครมากพอ เราจะอยู่ในชีวิตเขาได้นานพอ
แต่วันนี้ฉันรู้ว่า...ถ้ารักตัวเองให้มากพอ
เราจะอยู่ในชีวิต 'ตัวเอง' ได้เสมอ — ไม่ว่าจะมีใครหรือไม่"
เสียงปรบมือดังลั่น
และในมุมหนึ่งของผู้ฟัง...
ภัทร นั่งฟังเงียบ ๆ คนเดียว
ในมือเขาถือหนังสือเล่มใหม่ของเธอ
แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เดินเข้าไปหาเธออีก
เขาแค่ยิ้ม — และยอมรับอย่างภาคภูมิว่า...
> "เธอไม่ต้องการผมแล้ว...และนั่นแหละคือชัยชนะของเธอจริง ๆ"
[EXT. ชายหาดต่างจังหวัด – วันหยุดสุดสัปดาห์]
หนูนานั่งคนเดียวบนชายหาด
ลมเย็นพัดผมเธอปลิวเบา ๆ
มือเธอถือต้นฉบับเล่มใหม่ที่เธอกำลังจะส่งพิมพ์
ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากใคร
ไม่มีเงาของอดีตคนรัก
ไม่มีน้ำตา
มีเพียงเธอ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมาไกลจากจุดที่เคยยืนอยู่
และในที่สุด...ได้ยืนบนที่ของตัวเองอย่างมั่นคง
> คุณไม่ต้องชัดเจนกับใครก็ได้
แต่ต้องชัดเจนกับตัวเอง…ว่าเรา "มีค่า" ตั้งแต่วันแรกแล้ว
แม้ไม่มีใครยืนข้าง ๆ