[INT. ห้องพักเวร โรงพยาบาล – เที่ยงคืน]
หนูนาเปิดล็อกเกอร์เบา ๆ หลังจากเสร็จเวรดึกช่วงแรก
คนไข้ยังหลับ เธอมีเวลาเพียงสิบห้านาทีเท่านั้นก่อนจะต้องเดินวอร์ดต่อ
ภายในล็อกเกอร์ กล่องสีเทาอ่อนที่ภัทรให้ไว้เมื่อตอนเช้ายังคงวางอยู่อย่างเรียบร้อย
ผูกโบสีกรมเรียบง่าย ไม่มีการ์ด ไม่มีชื่อ ไม่มีคำอธิบาย
> "เปิดตอนอยู่เวรดึก"
เสียงของเขายังดังอยู่ในหัวเธอ
หนูนานั่งลงเงียบ ๆ บนเก้าอี้เหล็กตัวเดิม
มือค่อย ๆ คลี่โบออก…เปิดฝากล่องอย่างเบามือ
ด้านในมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก พับเรียบอย่างเป็นระเบียบ และซองใส่อะไรบางอย่าง
เธอหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านก่อน
ลายมือของภัทรเรียบง่าย ชัดเจน และอุ่นใจตั้งแต่ประโยคแรก
> "คุณเคยดูแลคนไข้ที่ไม่รู้สึกตัวไหมครับ?"
"เขาไม่พูด ไม่ตอบสนอง แต่คุณยังเฝ้าเขาทุกคืน...
เพราะคุณเชื่อว่าวันหนึ่ง เขาจะตื่น"
"คุณคือคนนั้นสำหรับผม—
ผมไม่พูด ไม่ตอบสนอง ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไป
แต่คุณยังอยู่ และทำให้ผมรู้ว่า
ผมไม่ต้อง 'ตื่นขึ้นมา' ก็ยังมีค่าพอสำหรับใครสักคน"
หนูนาเงียบไป น้ำตารื้นขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
หัวใจเธอบีบรัดแน่น ๆ กับความจริงตรงหน้า
เธอไม่ได้เข้มแข็งมาตลอด
แต่ภัทร...เห็นเธอแบบที่ไม่มีใครเคยมองเห็น
เธอค่อย ๆ เปิดซองเล็กด้านใน
ข้างในนั้นคือ "เหรียญทหารเกณฑ์" สีเงิน
ของจริง หนักแน่น
ด้านหลังมีการแกะสลักเล็ก ๆ
เขียนไว้ว่า...
> "ให้คุณ…ที่ผมอยากกลับมาเจอในทุก ๆ วัน"
หนูนาร้องไห้เบา ๆ
เธอไม่ได้สะอื้น
แต่น้ำตากลับไหลออกมาเรื่อย ๆ แบบที่ไม่ต้องกลั้นอีกต่อไป
เธอยื่นเหรียญแนบอกตัวเองแน่น
แล้วค่อย ๆ กอดกล่องนั้นไว้
เหมือนกำลังกอดเขา—ในโลกที่มีแค่เธอ
> "กลับมาให้ได้นะ…"
"ฉันรออยู่ตรงนี้เสมอ"
[ตัดภาพ – ด้านฝั่งของภัทร]
กลางดึก
ภัทรนั่งอยู่บนเนินเขา ห่างจากฐานฝึก
อากาศหนาวจัด แต่เขายังนั่งอ่านจดหมายที่ซ่อนอยู่ในกล่องอาหารแห้งที่เธอแอบใส่มา
ข้อความสั้น ๆ
ลายมือหวัดเล็กน้อยเพราะคงเขียนรีบ
> "ฉันไม่ได้อยากเก่งทุกวันหรอกนะ…
แต่เพราะคุณอยู่ไกล ฉันเลยต้องแข็งแรงให้มากพอ"
ภัทรหัวเราะในลำคอเบา ๆ
สายตาเขาอ่อนโยน
มือข้างหนึ่งวางบนอกเสื้อที่มีกลิ่นสบู่ของเธอยังหลงเหลืออยู่
ไม่มีคำพูด
ไม่มีวิดีโอคอล
ไม่มีข้อความใหม่
แต่หัวใจของเขา…กลับรู้สึกใกล้เธออย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน