Günler birbirini kovalarken ben içimdeki sessiz fırtınayla yaşamayı öğrenmeye başladım. Artık gecelerim rüyalarla, gündüzlerim o rüyaların yankısıyla doluydu.
Derslerde tahtadaki yazılara odaklanmaya çalışsam da gözlerim hep camlara kayıyordu. Perdenin arasından sızan ışığın altında, sanki bir siluet belirecekmiş gibi… İçimde tuhaf bir beklenti vardı. Anlam veremediğim bir "yaklaş" çağrısı.
Rüyalarım her gece devam etti. Birinde kendimi bir köprünün üstünde gördüm; altımda simsiyah su akıyordu. Arkadan ayak sesleri duydum. Döndüm, yine oydu. Yüzü karanlıkta saklıydı ama gözleri… o bakış her şeyi aydınlatıyordu. Bana doğru yürüdü. Kaçmam gerekiyordu belki ama adımlarım kilitlendi. Ve o an içimde tek bir şey hissettim: Güvendeyim.
Uyandığımda kalbim deli gibi çarpıyordu ama korku çoktan kaybolmuştu. Yerine tuhaf bir sıcaklık çökmüştü.
Gündüzleri bile gölgeler bana ondan izler taşımaya başladı. Metroda yanımdan geçen siyah montlu adamda… sokakta köşede duran yabancıda… Hatta okulun kalabalık koridorlarında bile arkasını dönüp baktığımda onu göreceğim hissi. Görünmüyordu ama oradaydı. Sanki gölgelerin içine saklanmış bir sır gibi.
Arkadaşlarım artık daha da fazla sorar oldu:
— "Azra, neyin var? Çok dalgınsın."
Gülümsedim ama gözlerimin derinliğinde sakladığım şeyi bilmediklerini biliyordum. Onlara "Bir yabancı var hayatımda. Ne korkabiliyorum ne de ondan kopabiliyorum" diyemezdim.
Akşamüstü eve yürürken adımlarımın yankısı bana yalnız olmadığımı hissettirdi. Durup arkama döndüğümde yine bomboş bir sokak… Ama ben içimden fısıldadım:
"Biliyorsun değil mi? Seni hissediyorum…"
Penceremin önünde oturup dışarıya baktım. Yağmur damlaları cama vuruyordu, gökyüzü karanlık bir perde gibiydi. İçimdeki ses susmak bilmiyordu:
"Kim olduğunu bilmesem de… seni bekliyorum."
Ve o gece, uykuya dalarken kendi kendime itiraf ettim:
Artık bu his sadece korku ya da merak değil. Daha fazlası… açıklayamadığım bir çekim. Beni yavaşça ama kaçınılmaz bir şekilde ona doğru sürüklüyor.
---