(Ateş'in Anlatımı)
Geceleri gölgelerin arasına karışmaya alışkınım. İnsanların korkuyla kaçtığı karanlık, bana sığınak olmuştur hep. Ama o gece… farklıydı. Çünkü o kız, Azra… artık yalnızca gölgelerden izlediğim biri değildi.
Uzaktan adımlarını dinledim. Sokakta ayak sesleri yankılanıyordu, kalbi kadar telaşlıydı sanki. Yağmurdan kalan su birikintilerinin ışıklara yansıyan görüntüsü, onu olduğundan da daha kırılgan gösteriyordu. Ve ben yine istemsizce peşindeydim.
Onu ilk kez bu kadar yakından görmek, beklemediğim bir ağırlık bıraktı üzerimde. Kaç kez niyetlendim uzak durmaya… Ama gözlerim her seferinde onun siluetine kilitlendi.
Köşede durdum, gölgeler bedenimi saklarken, sadece bakışlarım ona ulaşıyordu. Bir an durdu. Arkasını döndü. Kalbi, kendi sesinden önce beni hissetmişti. Bu… beni şaşırttı. İnsanlar genelde korkuyu hissettiğinde kaçar. Ama o, kaçmadı.
Ben adım attım ileri. Işık yüzümün yarısına vurduğunda, gözleriyle buluştum. İşte o an… zaman durmuştu.
O gözler… Rüyalarında beni gördüğünü bilmiyordu belki ama ben onun gözlerinde kendi karanlığımı gördüm. Korku bekliyordum, titreyen bir çığlık. Ama hayır… başka bir şey vardı. Beni anlamaya çalışan, bana doğru eğilen bir bakış.
Bir adım daha atabilirdim. Dokunabilirdim belki. Ama yapmadım. Çünkü içimde, karanlıkla ışığın arasındaki çizgi vardı hâlâ. Benim dokunuşum, onun dünyasını karartabilirdi.
Dudaklarının kıpırdadığını gördüm. Sesini rüzgâr taşıdı: "Sen…"
O an göğsümde bir şey kıpırdadı. Sanki yıllardır susturulmuş bir yanım ilk kez nefes aldı. Ama yine de… geri adım attım. Benden uzak kalması, onun için daha güvenliydi.
Gölgeler beni yuttuğunda bile bakışlarını üzerimden çekmedi. Ve ben… ilk kez geri çekilirken içimde bir boşluk hissettim. Onun gözlerinde kalmak istemiştim.
O gece uyumadım. Gözlerimi kapattığımda, karanlığın içinde bana bakan o gözleri gördüm. Sessiz, meraklı, cesur… Beni korkutmayan tek göz çiftiydi onlar. Ve ben artık biliyordum:
Kaçsam da, gizlensem de… onun bakışlarından saklanamayacaktım.
---