คำพูดของภัทรดังขึ้นกลางความเงียบ
ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีเสียงยินดีจากใคร
มีเพียงเสียงสะอื้นของเจ้าสาวที่เพิ่งถูกทิ้งไว้หน้าเวที
กับดวงตาคู่หนึ่งที่มองเธอ…เหมือนเธอคือคนเดียวในโลก
> "ผมจะเป็นเจ้าบ่าวเอง…"
หนูนาชะงัก
เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ น้ำตายังอาบสองแก้ม
ดวงตาของภัทร…ไม่มีแววเวทนา ไม่มีความสงสาร
มีแต่บางอย่างที่ลึกและนิ่งกว่า — ความรัก
"ภัทร…"
เสียงเธอสั่น ไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ใครควรเสี่ยงเพื่ออีกแล้ว… ฉันไม่เหลืออะไรเลย"
เธอพูดออกมาด้วยเสียงพร่า ปลายนิ้วกำชายชุดเจ้าสาวแน่น
ภัทรเดินเข้ามาใกล้
ช้า…มั่นคง…เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
"คุณเหลือหัวใจ"
เขายื่นมือออกไป
"แล้วผมอยากเป็นคนที่ช่วยคุณดูแลมัน"
หนูนาเบือนหน้าหลบ เธอสั่นไปทั้งตัว
เพราะในตอนนี้ คนที่เจ็บ…ไม่ใช่แค่เธอ
แต่คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วย
"ถ้าคุณไม่พร้อม ผมก็จะไม่เร่ง…
แต่ผมไม่อยากปล่อยคุณเดินร้องไห้ในชุดนี้เพียงลำพังอีกครั้ง"
"ภัทร…"
เสียงเธอเรียกเขาอีกครั้ง คราวนี้ไม่สั่น
แต่อ่อนแรง…เหมือนคนที่กำลังจะล้ม และกำลังมีใครสักคนคอยรับไว้
เขาไม่พูดอะไรอีก
แค่เดินไปปลดผ้าคลุมเจ้าสาวที่ยังติดอยู่กับผมของเธออย่างเบามือ
ถอดเสื้อสูทของตัวเองออก แล้วคลุมไหล่เธอไว้ช้า ๆ
จากนั้น...เขาก็ประคองมือเธอขึ้นมาแนบอกเขา
> "ไม่ต้องแต่งงานวันนี้ก็ได้ครับ"
"แต่สักวัน…ผมจะทำให้คุณยิ้มในชุดเจ้าสาวอีกครั้ง"
และคราวนั้น—จะไม่มีใครหนีเธอไป
จะไม่มีน้ำตา…นอกจากความสุข
Phat's voice broke through the silence.
There was no applause, no cheers.
Only the sound of a bride's quiet sobs echoing from the stage—
And a pair of eyes that looked at her… as if she was the only one in the world.
> "I'll be the groom."
Noona froze.
She slowly lifted her tear-streaked face.
Phat's eyes held no pity, no sympathy—
Only something deeper, steadier — love.
"Phat…"
Her voice trembled. She didn't know whether to smile… or cry harder.
"I'm not someone worth taking a risk on anymore… I have nothing left,"
she whispered, clutching the hem of her wedding dress with trembling fingers.
Phat stepped closer—
Slow. Steady. Just like he always had.
"You still have a heart,"
he said, gently extending his hand.
"And I want to be the one to help you carry it."
Noona turned away, shaking…
Because right now, the one hurting… wasn't just her—
But the man standing in front of her, too.
"If you're not ready, I won't rush you…
But I won't let you walk away in that dress, crying alone again."
"Phat…"
She whispered his name again—this time softer, not shaking.
Just tired… like someone about to fall, finally being caught.
He said nothing more.
He simply stepped forward,
gently removing the veil from her hair,
took off his jacket, and wrapped it around her shoulders.
Then… he held her hand and placed it against his chest.
> "You don't have to get married today."
"But one day… I'll make you smile again in that wedding dress."
And when that day comes—
No one will leave her.
And the only tears… will be from happiness.
帕特的声音在寂静中响起.
没有掌声,没有祝福,
只有新娘在舞台上的轻轻啜泣,
还有一双眼睛凝望着她...仿佛她就是他整个世界.
> "我来当新郎."
努娜怔住了.
她缓缓抬起满是泪痕的脸.
帕特的眼神里没有怜悯,没有同情,
只有比这更深沉,更坚定的——爱.
"帕特..."
她的声音颤抖,不知道该笑,还是该哭得更厉害.
"我已经不是值得谁去冒险的人了...我什么都没有了."
她低声说,手指紧紧抓着婚纱的下摆.
帕特缓缓向她走近——
一步一步,如同他一直以来的样子.
"你还拥有一颗心."
他轻声说道,伸出手.
"而我,想成为那个帮你守护它的人."
努娜转过头,身体微微颤抖...
因为此刻,痛苦的不仅是她,
还有站在她面前的他.
"如果你还没准备好,我不会催你...
但我不想再让你穿着这身婚纱独自哭泣."
"帕特..."
她再次轻唤他的名字,这次声音不再颤抖,
而是充满疲惫,就像一个快要倒下的人,
终于被人接住.
他没再多说什么,
只是走上前,
轻轻取下她头上的婚纱头纱,
脱下自己的西装,
温柔地披在她的肩上.
随后...他握住她的手,轻轻贴在自己的胸口.
> "今天不一定要结婚."
"但有一天...我会让你再次穿上这身婚纱,带着笑容."
而那一天——
不会再有人离开她,
泪水...只属于幸福.
เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นทั่วห้องจัดเลี้ยง
ท่ามกลางดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาก่อนเวลา
และแสงไฟสว่างจ้า…แต่กลับไม่ช่วยให้หัวใจของเจ้าสาวอุ่นขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว
หนูนายืนอยู่ตรงนั้น
กลางเวทีที่เธอเคยฝันว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตคู่
แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเวทีที่เธอถูกทิ้ง
ทั้งคำมั่นสัญญา ชุดเจ้าสาวราคาแพง และแหวนบนนิ้วนาง—ไร้ความหมายในทันที
น้ำตาเธอหยดลงบนช่อดอกไม้ในมือ
เสียงสะอื้นเบา ๆ พยายามกลืนหายไปกับเสียงดนตรีที่ยังเล่นต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
และแล้ว…
เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากทางเดินด้านหลัง
ใครคนหนึ่งฝ่าฝูงชนที่นิ่งงันเข้ามา
เขาไม่ได้แต่งสูทอย่างเจ้าบ่าว
ไม่ได้ถือดอกไม้
และไม่ได้รับเชิญ…แต่เขา "มา"
"ผมจะเป็นเจ้าบ่าวเอง"
เสียงทุ้มหนักเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
ทุกสายตาหันขวับไปทางเขา
รวมถึงหนูนา…ที่เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
ภัทร…
ผู้ชายที่เธอไม่เคยคิดว่าจะพูดประโยคนี้
ผู้ชายที่ไม่ใช่คนรัก
ไม่ใช่คู่หมั้น
ไม่เคยแม้แต่ได้อยู่ในความทรงจำ…อย่างที่ควรจะเป็น
"ภัทร…"
เสียงเธอสั่น น้ำตายังไหลไม่หยุด
เธอสับสน…ไม่รู้ว่าควรยิ้ม หรือร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ใครควรเสี่ยงเพื่ออีกแล้ว…
ฉันไม่เหลืออะไรเลย"
เธอเอ่ยอย่างเจ็บลึก กำชายชุดเจ้าสาวแน่นจนมือสั่น
ภัทรก้าวเข้าไปหาเธอ
ไม่รีบร้อน แต่หนักแน่นและมั่นคง
"คุณยังเหลือหัวใจ"
เขายื่นมือออกไปตรงหน้าเธอ
"แล้วผม…อยากเป็นคนที่ช่วยคุณดูแลมัน"
หนูนาเบือนหน้าหลบ
เธอรู้สึกอับอาย รู้สึกเหมือนไม่คู่ควร แม้กระทั่งกับความห่วงใยของเขา
"ถ้าคุณยังไม่พร้อม…ผมก็จะไม่เร่ง
แต่ผมไม่อยากปล่อยให้คุณเดินร้องไห้ในชุดนี้…เพียงลำพังอีกครั้ง"
น้ำตาของเธอรินเงียบ ๆ
เหมือนกำลังค่อย ๆ ยอมรับว่า…ตัวเองไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งทุกวินาที
"ภัทร…"
เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะสับสน
แต่เพราะหัวใจของเธอเริ่มยอมรับ
ว่าผู้ชายคนนี้…อาจไม่ใช่คนที่เธอเคยฝัน
แต่เป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ
เขาไม่พูดอะไรต่อ
เดินอ้อมมายืนด้านหลังเธอ
ปลดผ้าคลุมเจ้าสาวออกจากผมของเธอเบา ๆ
ถอดสูทของตัวเอง แล้วคลุมไหล่เธอไว้อย่างอ่อนโยน
กลิ่นหอมสะอาดจากเสื้อของเขา
ไออุ่นที่แผ่ผ่านเนื้อผ้า…มันไม่ใช่การปกป้อง
แต่มันคือการ "อยู่ข้าง ๆ" โดยไม่ต้องพูดคำว่า "สงสาร"
ภัทรจับมือของเธอขึ้นมา
วางแนบกับอกเขา—ตรงตำแหน่งที่หัวใจเต้นช้า ๆ แต่มั่นคง
"ไม่ต้องแต่งงานวันนี้ก็ได้ครับ"
เสียงเขานุ่มลึก
"แต่สักวัน…ผมจะทำให้คุณยิ้มในชุดเจ้าสาวอีกครั้ง"
และคราวนั้น…
จะไม่มีใครหนีเธอไป
จะไม่มีดอกไม้เหี่ยวเฉา
จะไม่มีเสียงซุบซิบในเงามืด
จะมีแค่…รอยยิ้มของเธอ
กับความรักที่ไม่ต้องเอาชนะใคร
เพราะเขาจะ "ยืนข้างเธอ"…ตั้งแต่วันแรก…จนวันสุดท้าย