Akşam olmuş, kasaba hafif bir sisle kaplanmıştı. Derin evine dönerken telefonunun titrediğini fark etti. Ekranda bilinmeyen bir numara vardı:
> "Onu bırakmazsanız, her şeyinizi kaybedersiniz."
Derin irkildi. Mesajın getirdiği ürkütücü sessizlik, kalbini sıkıştırdı. Derin'in elleri titredi, telefon neredeyse düşüyordu.
Tam o anda Halil arkasında belirdi, gözlerinde hem endişe hem de kararlılık vardı. Derin'i hemen yanına çekti, ellerini sıktı.
— Endişelenme, dedi Halil. — Artık korkmana gerek yok, çünkü ben yanındayım.
Rüzgâr saçlarını savuruyor, akşamın serinliği gölgeleri uzatıyordu. Halil, Derin'in yüzüne yaklaştı; gözlerindeki kararlılığı ve sevgiyi görmek, Derin'in tüm korkusunu bastırdı.
— Seni seviyorum… ve seni koruyacağım, fısıldadı Halil.
Derin gözlerini kapattı. O an, her şeyden uzak, sadece birbirlerine bağlıydılar. Halil, Derin'in saçlarını hafifçe okşadı, ardından ellerini bırakmadan göl kenarına doğru yürümeye başladılar.
— Burada… senin yanında her şey doğru gibi, dedi Derin.
— Ve biz birlikteyiz, fısıldadı Halil. — Hiçbir gölge buna engel olamaz.
Göl kenarındaki eski ağaçların arasında gölgeler hareket ediyordu; sanki onları izliyor, gelecekteki tehlikeleri fısıldıyordu. Ama Halil ve Derin, birbirlerinin varlığında güç bulmuştu. Ellerini daha sıkı kenetlediler, her adımda aralarındaki bağ daha da derinleşti.
— Ne olursa olsun… dedi Derin, gözlerini Halil'in gözlerinden ayırmadan. — Senin yanında güvendeyim.
— Ve ben de… dedi Halil, dudakları Derin'in saçına hafifçe değerek. — Çünkü birlikteyiz.
O akşam, gölgeler ve tehditler her ne kadar çevrelerinde dolansa da, aşkları onları koruyan bir kalkan olmuştu. İlk ciddi tehdit karşısında, Halil ve Derin sadece birbirlerine yaslanarak, cesaretlerini ve sevgilerini pekiştirmişti.
Sessizlik içinde yürürken, gölde yansıyan ay ışığı onların yüzlerini aydınlatıyordu. Her bakış, her dokunuş, hem romantizmi hem de kararlılığı güçlendiriyordu. Tehlike yakındaydı, ama aşkları daha da sağlam bir şekilde parlıyordu.