มือหนึ่งในวันนั้น…ที่เธอไม่เคยลืม
บ่ายวันนั้น ห้าปีก่อน —
บรรยากาศสนามสอบกลางเมืองหลวงเต็มไปด้วยความตึงเครียด เสียงจอแจของนักศึกษาที่เพิ่งสอบเสร็จเจือกับเสียงลมหายใจของความหวัง
หนูนาเพิ่งเดินออกมาจากห้องสอบ ใจยังเต้นแรงกับคำถามข้อสุดท้าย
เธอเดินไปที่ม้านั่งใกล้สนามหญ้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาน้า
แต่แล้ว...
"กระเป๋าฉันหาย…"
เธอลุกพรวด มองซ้ายขวา กระเป๋าสตางค์ที่ใส่บัตรประชาชน บัตรสอบ และเงินค่ารถกลับบ้าน…หายไป!
ดวงตาเริ่มพร่ามัว น้ำตาซึมไหลอย่างควบคุมไม่ได้
"นี่ค่ะ…ของคุณใช่ไหม"
เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นตรงหน้า
เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีเทา ใบหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนล้า
หนูนามองเขาด้วยความตกใจ ก่อนจะยื่นมือไปรับกระเป๋าคืน
ชายหนุ่มกำลังจะเดินจากไป แต่เธอกลั้นใจถาม
"คุณตามไปจับเขาให้เหรอคะ…"
เขาหันกลับมายิ้มบางๆ และตอบแค่ว่า
"ไม่ต้องห่วงครับ คุณควรกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย"
จากนั้นเขาก็เดินจากไปในฝูงชน…
หนูนายืนอยู่ตรงนั้น นานมาก
ภาพของชายแปลกหน้า...กลับตราตรึงอยู่ในใจโดยไม่รู้ตัว
และเธอไม่เคยรู้เลยว่า ชายคนนั้น...คือ "ภัทร"
คนที่วันหนึ่งจะก้าวเข้ามาเป็น "สามีในนาม" ของเธอ
Chapter 2: The Hand She Never Forgot
That afternoon, five years ago —
The examination grounds in the city were buzzing with tension. The murmurs of students who had just finished their tests mingled with sighs of exhausted hopes.
Noona stepped out of the exam hall, her heart still racing from the final question.
She walked toward a bench near the lawn, pulling out her phone to call her aunt.
But then...
"My wallet... it's gone."
She shot up, scanning around frantically. Her wallet — with her ID, exam slip, and bus fare — was missing.
Her vision blurred. Tears welled up, unstoppable.
"Here… Is this yours?"
A low, calm voice of a young man came from in front of her.
He wore a gray jacket, his face expressionless, but his eyes looked utterly worn.
Noona stared at him in disbelief before reaching to take back her wallet.
He was about to walk away, but she managed to ask:
"Did you… catch the thief for me?"
He turned back, gave a faint smile, and simply replied:
"Don't worry. You should get home safely."
Then, he disappeared into the crowd…
Noona stood there, frozen.
The image of that stranger — etched into her memory unknowingly.
She never knew…
That man was "Phat,"
The same man who would one day become her "husband in name."