Ay kırmızı bir parıltıyla ormanı aydınlatıyordu. Yapraklar hışırdıyor, rüzgâr esiyor, ama sessizliği sadece kalbimin çarpıntısı bozuyordu. Lucian gölgeler arasında duruyordu; gözleri bana kilitlenmişti, kırmızı ve korkutucu bir parıltıydı bu.
— Sen… kimsin? —fısıldadım. Sesim titriyordu, ama Lucian'ın gözlerinde bir merak ve alay vardı.
— Ah… küçük Elif. Seni ve annenin mirasını hissettim. Kanın… çok çekici. —Sesi derin ve karanlıktı. — Ama korkma, yakında bana ait olacaksın.
Kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. Ellerim günlüğü kavramış, dizlerim titriyordu.
Arda bir adım öne çıktı.
— Ona yaklaşma! —Sesi sertti. — Elif, kanını hisset! Kontrol sende olmalı!
Derin bir nefes aldım. Ellerimi kalbime bastım ve kanımı hissetmeye çalıştım. İçimde annemin güçlerinin bir kısmı titreşti. Büyüleyici ama korkutucuydu.
Lucian bir adım attı.
— Hah! İşte güç! Ama bu kadar mı? —Gülüşü buz gibi havayı deldi.
— Elif… —Arda fısıldadı, gözleriyle bana işaret etti. — Onu hisset, korkma, ama kontrol et.
İçimde bir sıcaklık yayıldı. Ellerim titredi, ama bir güç hissettim. Lucian geri çekildi, ama şaşkınlık gözlerinden okunuyordu.
— Ne? —dedi Lucian, sesi daha karanlık. — Sen… sen bunu kontrol edebiliyorsun?
— Evet! —Fısıldadım ama sesim titriyordu. — Ve artık sana izin vermeyeceğim!
Bir anda Arda ve ben birlikte hareket ettik. Ben kanımı ve enerjimi kullanarak Lucian'ı geri püskürttüm. Adımlarımız senkronizeydi, Arda beni koruyor, ben kendi gücümü keşfediyordum.
Lucian geri çekildi, gözleri kızgın ve şaşkındı.
— Bu daha başlangıç, küçük kız. Ama seni yakalayacağım… —Sözleri karanlıkta kayboldu, adımları uzaklaştı.
Arda yanımda durdu.
— Bunu başardın, Elif. İlk kez Lucian'ın dikkatini dağıttın. Ama bu sadece bir prova. Daha fazlası gelecek.
— Ama ben… ben bunu yaptım mı gerçekten? —Elleri hâlâ titriyordu.
— Evet. Ve daha da güçleneceksin. Ama unutma, Lucian her zaman seni takip ediyor. Seni yok etmek için bekliyor.
İçimde hem korku hem de bir gurur dalgası yükseldi. Annemin mirası artık benim içimdeydi ve ben… kendi yolumu çizmeye başlamıştım.
O gece, ormanın sessizliğinde Arda yanımda dururken, fark ettim: Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Lucian'ın gölgesi üzerimize düşmüş, ama ben korkuya teslim olmamıştım.
---