Ertesi sabah güneş ağır ağır doğarken, ormanda yalnız yürüyordum. Ellerim hâlâ günlüğü kavrıyor, içimdeki korku ve merak birbirine karışıyordu. Gece yaşadıklarım hâlâ aklımdaydı; Lucian'ın kırmızı gözleri, Arda'nın uyarıları ve içimdeki tuhaf güç hissi…
— Elif… —Arda seslendi arkamdan, gölgeler arasında belirerek. — Bugün daha ileri gideceğiz. Kanını kontrol etmeyi ve onun seni hissetmesine izin vermemeyi öğreneceksin.
— Ama ben… —Dudaklarımı ısırdım, korku hâlâ içimdeydi. — Gece başardık, ama hâlâ korkuyorum.
Arda yanımda durdu, gözlerindeki kırmızı parıltı bir an yumuşadı.
— Korku normal. Ama korkuya teslim olursan, Lucian bunu hisseder ve seni yok eder. Senin gücün, korkunu yenmekte yatıyor.
Derin bir nefes aldım. Ellerimi kalbime bastım. İçimde annemin güçlerinin bir kısmı titreşti. Bu sefer daha kararlıydım.
— Hadi, dene! —Arda cesaret verdi.
Gözlerimi kapattım ve kanımı hissetmeye odaklandım. İlk başta titreşimler karışık ve tuhaftı, ama sonra… bir sıcaklık yayıldı, sanki içimde bir ışık yanıyordu.
— Güzel! —Arda hayretle fısıldadı. — Şimdi onu yönlendirebilirsin. Lucian'ın varlığını hisset, ama kontrol sende olsun.
O anda rüzgar sert esti ve bir gölge ağaçların arasından süzüldü. Lucian! Yine oradaydı. Ama bu sefer onu daha güçlü hissettim. Artık korkmuyordum, sadece dikkatliydim.
— Sen… nasıl güçlendin bu kadar çabuk? —Lucian'ın sesi sinir ve şaşkınlıkla karışıktı. — Küçük Elif… senin annenin mirası gerçekten sende.
— Evet! —Dudaklarımdan güçlü bir ses çıktı. — Ve seni durduracağım!
Arda yanımda durdu, ellerimden tuttu.
— Hadi birlikte yapalım. Onu geri püskürteceğiz!
Birlikte Lucian'a karşı durduk. İçimdeki gücü yönlendirdim; enerjimden bir dalga yayıldı ve Lucian birkaç adım geri çekildi. Gözlerindeki şaşkınlık, beni hem korkutuyor hem de cesaret veriyordu.
— Bu sadece başlangıç! —Lucian bağırdı ve gölgeler içinde kayboldu.
Arda yanıma eğildi, gözlerimdeki parıltıyı gördü.
— Harika iş çıkardın, Elif. Artık sadece hayatta kalmayı değil, kendi gücünü de kullanmayı öğreniyorsun.
— Ama… ben bunu nasıl kontrol edeceğim? —Elleri hâlâ titriyordu.
— Zamanla. Ve ben yanında olacağım. —Arda gözlerimi tuttu. — Beraber öğreniriz.
İçimde hem gurur hem korku hem de tuhaf bir güven vardı. Artık biliyordum; Lucian hâlâ peşimizdeydi, ama ben kendi yolumu çizmeye başlamıştım. Annemin mirası artık benim içimdeydi ve bu karanlık dünyada, bir ışık olabilirdim.
O gece ormanın sessizliğinde yürürken, fark ettim: İçimdeki karanlık, kontrol edildikçe güç oluyordu. Ve ben, Elif, artık korkuya teslim olmayacaktım.
---