Flashback — On the Way to Starbucks Tagaytay
Vincey POV
Nakatingin ako sa parking lot, medyo confused. “Wait, bakit hiwalay sina Sophia at Jace ng sasakyan?”
Nakakatuwa, pero syempre curiosity mode on. Okay, chika time!
Habang nakaupo ako sa loob ng sasakyan ni Ma’am Carmelle, sinubukan kong itanong sa Ate Joan, “Ate, teka… bakit hiwalay si Sophia? Hindi ba pwedeng sumabay sa inyo?”
“Hala, Vincey,” sagot niya, sabay tawa. “Siguro gusto lang ni Ma’am Carmelle iwan silang dalawa para sa bonding. Work bonding lang.”
Napangisi na lang ako. Oo, work bonding. Pero alam ko, may something na nangyayari, kilig level siguro.
Engr. Anthony POV
Ako ang naatasang magmaneho ng sasakyan ni Ma’am Carmelle papuntang Tagaytay. Tahimik lang sa unahan, naka-focus sa daan.
Habang nagmamaneho, iniisip ko: Good idea to let them travel separately. Professional focus lang, pero baka mas productive din.
Nakikita ko sa rearview mirror si Ma’am Carmelle, nakangiti, mukhang satisfied sa plan. Maayos, disciplined, pero relaxed.
Sophia POV
Tahimik ako sa loob ng kotse ni Jace. Nakatingin sa labas, iniisip ang layout ng lounge, habang iniisip kung anong kulay ang mas bagay.
Biglang lumingon siya sa akin, ngumingiti. “Okay ka lang, Sophia?”
Napahinto ako sandali, nahulog ang tingin sa binder ko. “Ah, oo… medyo focused lang po sa notes.”
Ngumiti siya, parang naiintindihan niya yung kaba at focus ko. Focus, work. Work lang ‘to… iniisip ko habang hawak ang pen.
Arch. Jace POV
Tahimik si Sophia sa tabi ko, mukhang naiilang. Pero hindi ako mapigilang tingnan siya paminsan-minsan.
Parang bawat galaw niya may rhythm, hindi invasive, pero nakakakuha ng attention.
“Napapansin mo ba yung mga swatch na dinala mo?” tanong ko, para mag-initiate ng conversation.
Napalingon siya, bahagyang namula. “Oo, Jace… mostly naiisip ko kung ano ang bagay sa lounge.”
Ngumiti ako. Good. Focused pero cooperative. Kilig lang na kasama siya dito sa byahe, kahit work trip lang.
During the Coffee Session
Sophia POV
Hindi ko maiiwasang mailang, lalo pa’t sa sasakyan ni Arch. Jace ako nakasakay. Ramdam ko ang kaba at hiya, parang bawat paghinga ko ay mas malakas sa ingay ng engine at hangin sa bintana.
Tumayo ako saglit at sumilip sa Taal at sa city lights ng Tagaytay. Ang mga ilaw na kumikislap sa malayo, ang malamig na hangin na sumasayaw sa buhok ko… payapa. Mukhang hindi nila napansin ang pag-alis ko.
Buti pa dito, tahimik at simple lang. Wala pang pressure ng office, wala pang deadline — puro sandaling pahinga na lang bago namin simulan ang renovation bukas.
“Ang ganda no?” Nagulat ako sa boses na parang dumampi sa akin. Si Arch. Jace lang pala, nakatayo sa tabi ko, nakatingin sa parehong view.
“Ah, oo… payapa,” sagot ko, medyo naiilang, habang pinipilit itago ang tibok ng puso ko.
Tahimik lang kami saglit, pero ramdam ko ang tensyon — hindi kabado, kundi kakaibang anticipation.
Habang nakatitig sa lights, napansin kong unti-unti akong nahuhulog. Hindi sa biglaang kilig lang — kundi sa paraan ng pag-ngiti niya, sa katahimikan na parang alam niyang sapat na iyon, sa bawat simpleng gesture na natural lang sa kanya.
Arch. Jace POV
Nasa tabi ko siya, tahimik, nakatingin sa city lights. Hindi ko mapigilang humanga sa simplicity ng posture niya, sa malumanay na pagkilos ng mga kamay.
Hindi ko na maalis sa isip ko — bawat sandali, bawat tingin niya sa view na iyon, may halong hiya at curiosity, at hindi ko maiwasang mabighani.
Alam kong may unti-unting nararamdaman ako para sa kanya. Hindi lang simpleng admiration sa professional na galing at tiyaga niya — kundi isang mas malalim na pagka-attract na hindi ko pa naisakto sa salita.
Habang nakatingin siya sa ilaw, napangiti ako sa sarili. Hindi ko maipaliwanag, pero parang gusto kong manatili sa moment na ito. Ang mga lungsod, ang Taal, at ang night sky ay nagsisilbing backdrop sa damdaming unti-unti nang lumalalim.
“Payapa talaga dito,” sabi ko, na para bang gusto kong marinig niya ang aking sariling thoughts.
Tumango siya nang bahagya, at sa simpleng galaw na iyon, ramdam ko — parehong parehong kaming nag-iisip, parehong nagre-relax bago ang isang panibagong chapter ng trabaho… at marahil, bago ang panibagong chapter ng damdamin.
At the Site — Crestwood Lounge Renovation
Sophia POV
Tuesday Morning
Pagdating namin sa site, ramdam agad ang amoy ng bagong pintura at sawdust sa flooring. Exciting at medyo intimidating pa rin.
“Hala, ang laki pala ng lounge,” sabi ko, sabay turo sa mga sulok. “Mas malaki pa sa plano sa tablet natin.”
Ngumiti si Jace, habang tinitingnan ang area. “Perfect. Mas maraming space para sa light and neutral setup. Tingnan natin kung saan mas magandang ilagay yung reading corners at tables.”
Habang iniikot namin ang site, napansin ko ang dedication niya — bawat detalye ay pinapansin, bawat corner sinusuri. Hindi lang siya nagtatrabaho; ini-enjoy niya.
Napangiti ako. “Ang detalye mo pala sa bawat maliit na bagay,” sabi ko, bahagyang tawa.
Ngumiti siya, “Kaya ko rin i-appreciate yung input mo, Sophia. Maganda yung collaboration natin.”
Arch. Jace POV
Tahimik siya, pero alert. Nakikinig sa bawat instruction at nagtatanong ng tamang questions. Cute yung paraan niya mag-contribute without overstepping.
“Okay, Sophia, tulungan mo ako sa placement ng furniture dito sa corner,” sabi ko habang tinuturo ang area.
“Tutok tayo dito sa lighting fixtures at tiles?” tanong niya.
“Exactly. Tingin mo, okay ba yung natural light dito?”
Nagkatinginan kami sandali, halos hindi kami nagsalita. Pero ramdam ang connection, subtle pero undeniable.
Sophia POV
Habang iniinspeksyon namin, may mga moments na close kami — magkatabi sa isang part ng lounge, nagti-take ng measurements, sabay tinitingnan ang plan. Hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya paminsan-minsan. Focus, Sophia. Focus sa work. Pero may kilig sa pagitan namin.
“Next week, Jace, baka kailangan natin i-finalize yung mood board with suppliers,” sabi ko.
Ngumiti siya, “Sabay na natin. Teamwork lang, di ba?”
Tumango ako, bahagyang namula. Teamwork, yes… pero may iba ring nabubuo.