Sophia POV
Late evening, naka-settle ako sa kwarto ko, may laptop sa harap, nag-aayos ng ilang supplier lists para sa lounge project. Tahimik ang paligid, pero halata sa puso ko ang kakaibang tensyon mula sa buong araw.
Biglang nag-vibrate ang phone ko. Napatingin ako at nakita ang pangalan: Arch. Jace Arvin.
“Hmm…” napangiti ako ng bahagya. Hindi ko inaasahan.
Hey, Sophia. Natapos mo na ba yung review ng paint samples?
Tumango ako sa sarili ko. Parang gusto ko lang i-text na “Yes,” sabi ko sa sarili. Pero sabi ko na lang sa phone:
Yes, just finished reviewing. Did you want to discuss something?
Mabilis ang reply niya: Thought we could do a quick video call. Para mas malinaw ang layout adjustments. Safe sa bahay mo.
Medyo napangiti ako. Video call? Sa bahay? Hindi naman work lang ba ‘to…
Nag-okay na rin ako at agad nag-connect. Lumitaw ang mukha niya sa screen, nakangiti, nakapikit sa liwanag ng lamp sa room niya.
“Hey,” bati niya, halos tahimik, pero may halong energy sa mata niya.
“Hi, Jace,” sagot ko, medyo nahihiya, nakatingin sa screen, sabay adjust ng hair.
“Nice setup,” sabi niya, habang tinitingnan ang background sa room ko. “Professional… and cozy.”
Napangiti ako, bahagyang namumula. “Thanks… same sa’yo.”
Tumagal kami ng ilang minuto na nagdi-discuss tungkol sa layout, lighting, at furniture placement, pero may mga pauses sa pagitan ng mga technical details. Parang kahit dalawang tao lang kami sa screen, ramdam ko ang connection.
“By the way,” sabi niya, medyo dahan-dahan, parang nagdadalawang-isip, “I like how focused ka… pero relaxed din sa approach mo. Nakaka-inspire.”
Napatingin ako sa kanya, hindi agad makapagsalita. Wow. Parang may ibang ibig sabihin ‘yun, ang naiisip ko.
“Thanks, Jace… I appreciate that. Same goes for you,” sagot ko, bahagyang napangiti.
May konting katahimikan. At sa gabing iyon, kahit sa video call lang, ramdam ko ang unti-unting paglapit namin sa isa’t isa—hindi lang bilang co-workers, kundi bilang mga taong curious at intrigued sa presence ng isa’t isa.
Arch. Jace POV
Tahimik ako sa room ko, naka-settle sa laptop, pero habang nakikita ko si Sophia sa screen, hindi ko maiwasang mapatingin ng mas matagal. Ang mga galaw niya, ang maliit na ngiti, yung focus niya sa bawat detalye… nakaka-fascinate.
“Nice setup,” sabi ko, medyo nagbibirong tono, pero totoo ang hilig sa mata niya.
Napangiti siya at namumula. Damn, she’s adorable, ang naiisip ko.
Habang nag-uusap kami tungkol sa lounge, napapansin ko ang subtle cues—paikot-ikot ang tingin niya sa paligid, konting ngiti, halatang nahihiya minsan. Ang bawat pause niya, parang may sinasabi kahit walang salita.
Sa loob-loob ko, hindi ko mapigilang maramdaman na lumalalim na ang connection namin—hindi lang sa trabaho, kundi sa… iba pang level.
“By the way,” sabi ko, dahan-dahan, parang nagdadalawang-isip, “I enjoy how calm and composed you are… kahit stressful ang project.”
Namula siya, at nakangiti. “Thanks, Jace. Means a lot… lalo na galing sa’yo.”
Tahimik kami ng ilang segundo, pero ramdam ko ang tension—magaan, medyo kilig, at promising.
At sa gabing iyon, kahit hiwalay kami physically, ramdam ko na nagsisimula na ang isang bagong chapter—isang chapter kung saan professional respect, admiration, at subtle attraction ay unti-unting nag-crossover sa personal realm.
Sophia POV
Kinabukasan, halos hindi pa ako makagalaw sa pagkaantok. Puyat pa rin ako mula sa late-night call kay Jace, pero excited pa rin sa tasks namin sa lounge.
Pumasok ako sa office, dala ang binder at laptop, at agad akong sinalubong ni Vincey.
“Ate Sophiaaaa!” sigaw niya, halatang energetic kahit maaga pa. “Anong nangyari kagabi? Bakit parang panda ka? Mga bags sa ilalim ng mata mo, girl!”
Napatawa ako, pero medyo napangiti na rin. “Panda?”
“Oo, panda! Yung type na puyat pero maganda pa rin—kaya pala late ka kagabi, ah? Nakikipag-video call sa misterioso at gwapong architect?” sabay kindat niya, halatang nagtatangka ng chismis.
Napapailing ako, sabay takip sa mukha ng konti. “Vinceyyy, trabaho lang ‘to. Layout review, promise!”
Ngunit halata sa ngiti ko at sa mga mata ko na hindi ganun kadali mapaniwala ang kanyang claim.
“Sure, sure,” sabi niya, habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. “Pero, sis, mag-ingat ka. Mukhang may chemistry diyan ha. Alam mo na, panda alert level!”
Napatawa ako ng bahagya, sabay hinga. Kahit medyo nakakahiya, ramdam ko rin ang init sa puso ko.
Arch. Jace POV
Habang naglalakad sa office, naiisip ko pa rin ang video call kagabi. Yung focus niya sa trabaho, pero may halong kaba at curiosity sa mga galaw niya—hindi ko maiwasang maalala.
Alam ko, parang may tension na nag-develop kahit hiwalay kami physically. At sa totoo lang, gusto kong makita siya ng mas madalas—hindi lang bilang co-worker, kundi bilang… Sophia.
Habang tinitingnan ko ang team at mga contractors, medyo napangiti ako sa sarili ko. Kahit sa simpleng interaction kagabi lang, ramdam ko na may bago sa pagitan namin. Something subtle, pero promising.
Vincey POV
Hindi ko maiwasang mag-chika sa sarili habang pinapanood si Sophia sa kanya table. “Girl, hindi lang work ‘to ha… may spark talaga. Kilig level, high!”
Alam ko, sa susunod na site visit, mas lalo pang makikita yung chemistry nila. At sa mga susunod na araw, mukhang hindi na lang project ang mabubuo—may iba pang dapat bantayan…