Vincey POV
Alam kong ako na ang magiging “event planner” for this road trip. Habang inaayos ang seating sa van, nakangiti ako at medyo nagbiro.
“O, mga bes, seating arrangement check! Sophia at Architect Jace, dulo kayo. Para chill lang at parang may private moment kayo habang nasa byahe,” sabi ko, sabay kindat.
Napatingin sila sa akin, halatang nahihiya. “Vincey, seryoso ka ba?” sabi ni Sophia, medyo namumula.
“Syempre, ate! Para safe ang vibes, di ba? Chill lang, walang stress,” sagot ko.
Ngumiti lang si Jace, at parang alam niyang may plano ako sa kanila. Alam kong magiging interesting ang byahe na ‘to.
Sophia POV
Habang nasa byahe, sobrang haba ng travel time. Nakatingin lang ako sa labas, tinitingnan ang dagat at mga kabundukan, pero hindi ko maalis sa isip ang buong lounge renovation at yung road trip.
Medyo napagod ako sa excitement at mahabang schedule. Hindi ko napigilang huminga ng malalim at unti-unti ay nakatulog… at sa pagising ko, halata na nakasandal ang ulo ko sa balikat ni Jace.
“Uh… Jace?” mahina kong bulong, parang naiilang, pero nakatingin siya sa kalsada at ngumiti lang.
Parang kahit simpleng sandali lang ‘to, ramdam ko ang init at comfort. Hindi ko alam kung work mode lang ba siya o may personal touch rin na ‘to.
Arch. Jace POV
Hindi rin ako nakaligtas sa pagod. Habang nakatingin sa road at nagmamaniobra sa mga coordinates para sa trip, unti-unti rin akong napapa-relax.
Nakaupo sa tabi ko si Sophia, at sa hindi ko inaasahan, nakatulog siya at nakasandal sa balikat ko. Hindi ko mapigilang ngumiti sa sarili ko.
Pero dahil sa dami ng cushion at hindi komportableng posisyon, medyo naiilang ako… kaya unti-unti, nakatulog din ako, at sa dulo, nakasandal ang ulo ko sa ulo ni Sophia.
Tahimik lang. Peaceful. At sa mga sandaling iyon, ramdam ko yung subtle connection—walang pressure, walang distraction, puro comfort lang.
Ma’am Joan POV
Habang nakatingin sa likod ng van, hindi ko maiwasang mapansin ang dalawang iyon. Nakangiti, nakatulog, at sobrang close sa isa’t isa.
“Grabe,” bulong ko sa sarili ko, sabay kuha ng picture sa phone. “Perfect ang moment. Parang scene sa rom-com. Pero chill lang, walang pinipilit.”
Hindi ko ginawa, kundi silent smile lang. Alam kong memorable ‘to—para sa kanila at para sa akin bilang silent observer.
Sophia POV (inner thought)
Hindi ko alam kung bakit parang sobrang safe at comfortable ang feeling ko habang nakasandal siya. Parang kahit sa simple at tahimik na byahe lang, may unti-unting closeness na nabubuo.
Arch. Jace POV (inner thought)
Hindi ko mapigilang humanga sa kanya—focused, yet relaxed. At habang nakasandal ang ulo ko sa kanya, ramdam ko yung unspoken connection. Small, simple, pero nakakakilig at promising.
Arch. Jace POV
Habang papalapit kami sa stop-over, napansin kong mahina nang huminga si Sophia. Nakita kong tulog pa rin siya sa tabi ko sa van, at medyo naiilang akong gisingin siya, pero ramdam ko na kailangan na rin niyang mag-freshen up kahit kaunti.
“Uh… Sophia,” mahina kong tawag, habang dahan-dahang hinahaplos ang balikat niya. Unti-unti, bumuka ang mga mata niya at nagulat sa pag-gising.
“Jace…?” mahina niyang bulong, medyo namumula at naguguluhan.
“Yeah… we’re here na sa stop-over,” sabi ko, sabay kindat. “Gusto mo lumabas sandali? Fresh air, stretch ka lang.”
Tumango siya nang bahagya, at sabay kaming bumaba sa van. Habang naglalakad kami patungo sa Starbucks, hindi ko mapigilang mapansin kung gaano siya ka-focus sa paligid—sa tanawin, sa mga tao, sa paligid. Parang bawat galaw niya ay graceful at calm.
“Coffee?” tanong ko, habang tinuturo ang Starbucks counter.
“Sure… sounds good,” sagot niya, sabay ngiti, at para bang nakalimutan ang pagiging nahihiya kanina.
Habang kumukuha kami ng order, napansin ko ang mga subtle expressions niya—paikot-ikot ang tingin, konting ngiti, at ang paraan ng paghawak niya sa cup. Simple lang, pero nakakakilig.
Sophia POV
Bigla akong nagising sa paghaplos ni Jace sa balikat ko. Medyo nahihiya, pero ramdam ko rin yung warmth at care sa kilos niya.
“Fresh air… and coffee,” sabi niya, at ngumiti. Parang invitation, hindi command. Tumango ako, sabay lakad patungo sa Starbucks.
Habang naglalakad, pakiramdam ko’y nakakalma ang simoy ng hangin. Fresh, malamig, at relaxing. Nakangiti ako, at kahit hindi ko sinasabi, ramdam ko ang excitement—para bang sa isang simpleng stop-over lang, unti-unti akong naaakit sa kanyang presence.
“Which coffee do you want?” tanong niya sa counter, habang pinagmamasdan ang menu.
“I’ll take… caramel macchiato. And you?” sagot ko, sabay kindat niya na nagdagdag ng playful na vibe sa paligid.
Hindi ko namalayan na habang umiinom kami at nagkakape, may katahimikan sa pagitan namin—pero hindi awkward. Parang comfortable, parang normal lang… pero may tension na nakaka-kilig.
Ma’am Joan POV
Habang nakatingin ako sa gilid, hindi ko maiwasang mapansin kung paano nag-aayos ang dalawa. Sophia na nakangiti, medyo nahihiya sa ilang mga banayad na gestures ni Jace. Jace na calm, attentive, at parang lagi ring pinaparamdam sa kanya ang comfort.
Lumapit ako kay Sophia, medyo malambing. “Uy, kamusta tulog mo sa byahe? Parang mahaba yata ang napuyat niyo kagabi.”
Napangiti si Sophia, medyo namumula. “Okay naman po, Ma’am Joan. Medyo nakatulog lang sa biyahe… at ayun po, mas nakapagpahinga.”
Ngumiti ako, sabay kindat. Alam kong may nakita akong moment na hindi ko puwede palampasin—hindi ko ginawa, kundi silent smile lang at kuha ng picture. Ang dalawa, natural, close, at tila walang iniisip kundi comfort at simple connection.