Nisan sabahı, kasaba hâlâ uykudaydı. Hafif bir rüzgâr Derin'in saçlarını savuruyor, gölün yüzeyinde güneşin ilk ışıkları suya gümüş bir yol çiziyordu. Kuşların cıvıltısı, sabahın serinliğiyle karışmıştı. Derin'in telefonundan titreyen bir mesaj geldi:
> "Beni göl kenarında bekle."
Kalbi hızla çarptı. Mesaj Halil'den gelmişti. Adımlarını bilinçli ama heyecanlı bir şekilde hızlandırdı. Göl kenarına vardığında Halil'i gördü; silueti suya yansıyordu, hafifçe gülümsüyordu.
— Merhaba… dedi Halil, sesi yumuşak ve derin.
— Merhaba… fısıldadı Derin, nefesini tutarak.
Rüzgâr hafifçe saçlarını savuruyor, gölün hafif kıpırtısı sessizliği tamamlıyordu. Derin'in kalbi, hem heyecan hem de hafif bir korku ile çarpıyordu. Halil, ellerini Derin'in ellerine uzattı. Parmakları hafifçe birbirine değdi; sıcaklık ve güven birbirine geçti.
— Seni uzun zamandır bekliyordum, dedi Halil.
Derin gözlerini kapattı. Kalbi neredeyse yerinden çıkacak gibiydi. Yaklaştılar ve dudakları hafifçe buluştu. İlk öpücük, hafif ama derin bir bağ kuruyordu. Gölde sessizlik hâlâ devam ederken, gölün diğer ucunda ince bir gölge geçti. Derin irkildi, Halil hemen fark etti ve onu daha yakın sardı.
— Endişelenme… ben buradayım, dedi Halil.
— Biliyorum… senin yanında her şey daha kolay, dedi Derin.
O gece, göl kenarında, aşkları başlamış, gerilim hafif bir gölge olarak arkalarında kalmıştı. Derin ve Halil, ilk kez birlikte ve yalnızca kendi dünyalarında gibiydi. Halil'in bakışlarındaki kararlılık ve Derin'in gözlerindeki sıcaklık, gelecekteki tüm zorluklara karşı birer kalkan olmuştu.
Derin yavaşça Halil'in koluna yaslandı.
— Burada, senin yanında, her şey… sanki doğru, dedi.
— Ve biz birlikteyiz, fısıldadı Halil. — Hiçbir gölge buna engel olamaz.
Rüzgâr hafifçe eserken, göl kenarındaki ışık oyunları ve sabahın serinliği, onların ilk bağını kutsar gibi görünüyordu. O an, sadece aşkın ve güvenin var olduğu bir dünyadaydılar.