Hazal'ın Anlatımı
Boran'ın gözlerindeki o soğukluk… Kalbimi lime lime etse de, geri dönmeyecektim. Onun sert bakışlarının ardında gizlenen yangını hissediyordum. Bana kızıyor, beni itmeye çalışıyordu ama ben artık onun sözlerine değil, kalbinin sessiz çığlıklarına kulak veriyordum.
Bavulumu yere bıraktım. Titreyen ellerime aldırmadan, dimdik baktım gözlerine. Çünkü ilk defa gururumdan çok aşkımı dinliyordum.
"İstersen kov," dedim fısıltıyla ama içinde çelik gibi bir kararlılık vardı. "Ama bil ki ben bir daha gitmeyeceğim, Boran. Kapıyı yüzüme kapatsan da burada beklerim."
Gözlerindeki öfke dalgalandı, sonra bir anlığına kırılgan bir ışık belirdi. Ama hemen yok oldu. Çünkü Boran, kalbini bana göstermemek için her şeyi yapardı.
Sessizlik… O sessizlik öyle ağırdı ki, nefes almak bile zorlaştı. Ama geri adım atmadım.
Ayaklarım kendiliğinden evin içine doğru yürüdü. Sanki o kapının eşiğini geçmek, kalbimin gerçek sahibi olduğuna bir kez daha yemin etmekti. Boran hiçbir şey söylemedi. Sadece bakışlarıyla izledi beni.
Salonun ortasında durdum. Etraf tanıdıktı; duvarlar, koltuklar, her şey bana onun kokusunu fısıldıyordu. Kalbim bir nebze olsun huzur buldu. Çünkü nihayet doğru yerdeydim.
Arkamı döndüm, gözlerim yeniden Boran'a takıldı. O hâlâ kapının orada durmuş, sanki bir gölge gibi beni izliyordu.
"Ben buradayım," dedim. Sesim titriyordu ama kararlıydım. "Beni kabul etmesen de, kalbinin kapısını açmasan da buradayım. Çünkü ben senden vazgeçmeyeceğim."
Gözyaşlarım yanaklarımdan süzüldü. Ama bu defa çaresizlikten değil; cesaretimden akıyordu. Çünkü bu defa kaçmamıştım, bu defa kalmayı seçmiştim.
Boran hiçbir şey söylemedi. Ama gözlerindeki derinlik… O an anladım ki, gururun duvarlarını tek tek aşabilirim. Yeter ki vazgeçmeyeyim.
O gece, sessizliğin içinde kendi kendime söz verdim:
Ne kadar susarsa sussun, ne kadar mesafeli durursa dursun, ben kalbimle onun kapısını çalmaya devam edeceğim. Çünkü Boran'ın kalbi benim evimdi.
Ve ben artık o evden asla ayrılmayacaktım.