Hingal na hingal pa rin ako habang pinapanood ko ang unti-unting paghupa ng tensyon sa loob ng library. Ang tahimik na ngayon, maliban sa tunog ng aming paghinga na parang naghahabulan pa rin sa gitna ng dilim. Amoy na amoy ko sa hangin ang pinaghalong pawis, ang matapang na whiskey ni Nikolai, at ang mahal kong pabango na dati ay amoy "inosente" pero ngayon ay parang naging amoy ng isang malaking kasalanan.
Dahan-dahan akong bumaba mula sa ibabaw ng mahogany na lamesa. Nanginig ang mga tuhod ko pagtapak sa malamig na sahig, kaya napahawak ako sa gilid ng mesa para hindi tuluyang matumba. Traydor talaga ang katawan, 'no? Sa loob ng halos isang oras, nakalimutan nito ang lahat ng moralidad na itinuro sa akin ni Mommy simula noong bata pa ako. Nakalimutan nito na ang lalaking nasa harap ko ay ang taong dapat ay pinaka-kinakamumuhian ko. Nakalimutan nito ang pangalan ko, ang status ko, at ang panganib na dala ng apelyido namin.
"You okay, Savannah?"
Tiningnan ko si Nikolai. Nakatayo na siya, dahan-dahang isinusuot ang kanyang polo. Ang ayos-ayos niya na uli, parang walang nangyari. Parang hindi siya ang lalakeng kanina lang ay parang hayop kung umangkin sa bawat sentimetro ng balat ko. Iyon ang nakakatakot sa kanya—iyong abilidad niyang bumalik sa pagiging kalmadong "Rich Young Master" matapos siyang maging marahas at mapusok na "Mafia" sa ibabaw ko. Habang ako, heto, pilit na inaayos ang sarili kong parang isang babasaging porselana na katatapos lang mahulog sa sahig.
"Ano sa tingin mo?" sarkastiko kong sagot habang pilit na inaabot ang gown ko na nakasalampak sa sahig. "Gulo-gulo ang buhok ko, sira ang lipstick ko, at siguradong may mga marka ako sa leeg na hindi kayang takpan ng kahit anong dami ng concealer."
Ngumisi siya—'yung tipong nakakaloko na may halong yabang, 'yung ngising nagsasabing alam niyang na-enjoy ko ang bawat segundo ng "pasakit" at "pasarap" na ibinigay niya. Lumapit siya sa akin at kinuha ang gown ko mula sa sahig. Imbes na ibigay sa akin, siya mismo ang nag-alok na isuot ko iyon habang nakatitig sa aking hubad na likuran. Pakiramdam ko, lalo akong nanlalambot sa bawat haplos ng kamay niya.
"Masyado kang nag-aalala sa sasabihin nila," bulong niya habang dahan-dahang itinataas ang zipper ng gown ko. Ang kanyang mga daliri ay humahaplos pa rin sa balat ko, tila ba nag-iiwan ng kuryente na ayaw pang bumitaw. "Isipin mo na lang... sa gitna ng party na 'to na puno ng mga taong peke at puro plastik na ngiti, tayo lang ang gumawa ng isang bagay na totoo. Tayo lang ang hindi nagpanggap."
Napapikit ako. Hugot na hugot ang lalakeng 'to. Totoo? Siguro nga. Pero ang katotohanang ito ang sisira sa amin kapag lumabas kami sa pintong ito. Ang katotohanang ito ang magsisimula ng giyera na walang sinuman sa amin ang handang harapin.
"Nikolai, kailangan ko nang bumalik. Hahanapin na ako ni Daddy," pagmamadali ko, kahit na ang totoo ay gusto ko pang manatili sa piling niya. Humarap ako sa kanya at inayos ang kwelyo ng polo niya. "Wag mong kakalimutan... labas sa kwartong ito, magkaaway tayo. Kapag nag-krus ang landas natin bukas, hindi kita kilala. Hindi nangyari 'to. Panaginip lang 'to."
Bigla niyang hinawakan ang panga ko, hindi masakit pero mahigpit, sapat na para mapatingin ako nang diretso sa madilim niyang mga mata. "Alam mo, Savannah, iyan ang mahirap sa'yo. Masyado kang nakakapit sa papel mong porselana. Akala mo ba matatago mo sa akin 'yung apoy na nakita ko kanina? Hindi na mabubura 'yun. Kahit magsuot ka pa ng korona bukas at magpanggap na ikaw ang pinaka-inosenteng babae sa Pilipinas, alam ko na kung paano ka magmakaawa sa ilalim ko. At alam mo rin kung gaano mo kagustong ulitin 'to."
Napatitig ako sa kanya. Iyon ang totoo. Iyon ang masakit na katotohanan na ayaw kong aminin. Kahit gaano ako magpanggap na malinis, may malaking bahagi na ng pagkatao ko ang naitakas niya. Iyon ang "forbidden romance"—hindi lang dahil sa kaaway siya, kundi dahil binago niya ang paningin ko sa sarili ko. Na hindi pala ako basta dekorasyon lang. Na may kailangan din akong maramdaman na higit pa sa yaman.
"Umalis ka na bago pa ako tuluyang hindi makalabas dito," sabi ko, pilit na inilalayo ang sarili ko sa mapanukso niyang presensya.
"Aalis ako. Pero wag mong iisiping tapos na tayo," sabi niya bago siya tumalikod. Hinawakan niya ang doorknob at lumingon muli sa akin. "I'll see you soon, Savannah. And next time, hindi na sa library na 'to na amoy alikabok. Sa penthouse ko na, kung saan walang makakaistorbo sa atin, at kung saan pwedeng tumagal nang magdamag ang pagkakasala mo."
Pinanood ko siyang lumabas ng library na parang isang anino—mabilis, tahimik, pero iniwan akong hungkag. Nanatili akong tulala sa gitna ng dilim. Tiningnan ko ang mahabang lamesang mahogany—ang saksi sa lahat ng ungol at haplos na hindi dapat nangyari sa pagitan ng isang Montenegro at isang Volkov.
Inayos ko ang sarili ko nang masinsinan. Huminga ako nang malalim, pilit na ibinabalik ang malamig at walang emosyong ekspresyon sa aking mukha. Naglagay ako ng panibagong layer ng lipstick, inayos ang bawat hibla ng buhok ko hanggang sa magmukha na naman akong perpektong anak na walang bahid ng kahit anong dumi.
Paglabas ko ng library, sinalubong ako ng maingay na musika at ang nagniningning na mga ilaw ng ballroom. Ang transition mula sa dilim patungo sa liwanag ay parang pananampal sa akin. Nakita ko si Daddy, tila balisa na hinahanap ako sa gitna ng mga matatandang negosyante.
"Savannah! Saan ka galing? Kanina pa kita hinahanap para sa toast," tanong niya nang makalapit ako. Ang mga mata niya ay mapanuri, tinitingnan kung may lukot ang gown ko o kung gulo ang ayos ko.
"Nagpahangin lang po sa library, Dad. Medyo nahilo lang ako sa dami ng tao," malumanay kong sagot. Ang boses ko ay kasing linis ng kristal, walang bakas ng paghingal kanina. Isang mahusay na aktres.
"Good. Mag-ingat ka. Ayaw kong lumalapit ka sa kung saan-saan, lalo na't nandito ang mga Volkov. Balita ko, ang anak nung matanda ay parang hayop kung kumilos," paalala niya bago ako iginiya pabalik sa gitna ng maraming tao.
Tumango ako, pero sa loob-loob ko, gusto kong tumawa nang mapait. *Parang hayop?* Kung alam lang niya. Kung alam lang niya na ang "perpektong anak" niya ay kakatapos lang angkinin ng "hayop" na tinutukoy niya sa mismong lamesa kung saan siya gumagawa ng mga seryosong desisyon sa buhay.
Habang naglalakad ako sa gitna ng ballroom, naramdaman ko muli ang isang titig. Lumingon ako at sa malayo, nakita ko si Nikolai. Nakasuot na muli siya ng kanyang tuxedo, hawak ang isang baso ng alak, at seryosong nakikipag-usap sa ilang mga mambabatas. Tumingin siya sa akin nang mabilis—isang sulyap na puno ng pagnanasa, tagumpay, at pangako ng mas matindi pang kasalanan.
Ngumiti ako nang bahagya sa mga bisitang bumabati sa akin, pero ramdam ko pa rin ang hapdi ng kanyang mga marka sa aking balat, nakatago sa ilalim ng suot kong mamahaling alahas.
Ganito pala ang pakiramdam ng maging makasalanan. Mabigat sa konsensya, pero nakakalunod sa sarap. At alam ko, simula sa gabing ito, hindi na ang langit ang hahanapin ko, kundi ang impiyernong binuo namin ni Nikolai sa gitna ng bawal na ugnayang ito.
***