Naririnig mo ba ang tibok ng puso ko? Kasi ako, ramdam na ramdam ko ito—parang isang tambol na nagwawala sa loob ng dibdib ko habang nakasandal ako sa malamig na salamin ng penthouse ni Nikolai. Sa labas, ang mga ilaw ng BGC ay parang mga bituin na nagkalat sa lupa, pero wala akong pakialam sa ganda ng view. Sa loob ng kwartong ito, ang tanging view na mahalaga sa akin ay ang mga mata ni Nikolai na tila ba nagniningas sa dilim.
Sabi ko sa sarili ko noong nasa library pa kami, *isang gabi lang 'to, Savannah.* Isang gabi para mailabas itong "lustful" na nararamdaman ko at pagkatapos, babalik na ako sa pagiging porselanang anak. Pero sino bang niloloko ko? Ang pag-ibig—o sa kaso namin, ang pagnanasa—sa isang Volkov ay parang droga. Kapag natikman mo na, hinding-hindi ka na makukuntento sa isang beses lang. Traydor ang katawan ko; kahit anong sigaw ng utak ko na tumakbo na palayo, ang mga paa ko ay parang may sariling isip na dinala ako rito sa impiyernong binuo niya.
"You're shaking, Savannah," bulong niya sa tapat ng labi ko. Ang baritono niyang boses ay may halong pang-uuyam pero punong-puno ng panunukso.
"Malamig lang ang salamin," pagsisinungaling ko, kahit alam naming dalawa na nanginginig ako dahil sa intensidad ng titig niya.
"Talaga?" hinawakan niya ang panga ko at iniharap ang mukha ko sa kanya. "O baka dahil takot ka sa nararamdaman mo? Takot ka na baka ngayong gabi, tuluyan mo nang makalimutan kung sino si Savannah Montenegro."
Hindi ako nakasagot. Paano ba ako sasagot kung ang bawat daliri niya na gumagapang sa hita ko ay nag-iiwan ng bagong marka ng kuryente? Dahan-dahan niyang hinubad ang coat ko, hinayaan itong bumagsak sa sahig nang walang pakialam. Nanatili akong suot ang itim na slip dress na halos wala nang tinatago sa ilalim ng mapanuring mata ng isang Mafia heir.
"Mafia... 'yun ang tawag sa inyo ni Daddy," sabi ko, hinihingal habang sinusubukan kong panatilihin ang kaunting katinuan na natitira sa akin. "Sabi niya, kayo 'yung klase ng tao na basta na lang kumukuha ng hindi sa inyo."
"He's right," ngumisi siya, isang "hot and dark" na ekspresyon na paborito kong makita sa kanya. "And right now, Savannah, I'm taking you. Not because I have to, but because you want me to. Admit it."
Hinila niya ako palayo sa salamin at marahas na binuhat, isinampa ang aking mga binti sa kanyang baywang. Naglakad siya patungo sa malawak na kama na nakapwesto sa gitna ng kwarto. Bawat hakbang niya ay parang banta ng pagsuko. Nang ihiga niya ako sa malambot na kutson, hindi siya agad sumunod. Tumayo siya sa gilid, tinanggal ang kanyang sando, at hinayaan akong makita ang perpekto niyang pangangatawan—ang mga muscles na tumitigas sa bawat paghinga niya, at ang mga tattoo na parang mapa ng lahat ng kasalanang nagawa niya.
"Tonight, Savannah, I won't just be your enemy," bulong niya habang dahan-dahang lumuluhod sa ibabaw ko. "I will be your master. I want to hear you scream my name until the neighbors in the next building know who you belong to."
Inabot ko ang kanyang leeg, hinila siya pababa para sa isang halik na hindi lang basta "sexy," kundi marahas at punong-puno ng "forbidden romance." Ramdam ko ang kanyang bigat sa ibabaw ko, ang bawat kanto ng kanyang katawan na bumabaon sa akin. Ang bawat haplos niya ay may kasamang "lust," 'yung tipong hindi mo na alam kung saan nagtatapos ang balat niya at saan nagsisimula ang sa akin.
"Nikolai... please..."
"Shh... I told you, I'm the one making the rules tonight," sabi niya bago idinampi ang kanyang mga labi sa pinaka-sensitibong bahagi ng aking leeg.
Hugot na hugot ang bawat buntong-hininga ko. Ganito pala 'yun. Ganito pala kapag isinuko mo ang lahat—ang yaman, ang dangal, ang pangalan—para sa isang lalaking itinuturing mong pinaka-mapanganib na pagkakamali. Pero sa bawat pagbaon ng kanyang mga kuko sa balat ko, sa bawat malalim na pag-ungol na lumalabas sa lalamunan niya, pakiramdam ko ay doon lang ako naging buo.
Ang "rich young master" na ito, ang kaaway ng pamilya ko, ay ang tanging taong nakakita sa tunay na Savannah. Hindi ang prinsesang nakasuot ng korona, kundi ang babaeng gutom sa haplos, sa pasakit, at sa pasaraap na siya lang ang kayang magbigay.
Habang dahan-dahang tinatanggal ni Nikolai ang huling harang sa aming dalawa, pakiramdam ko ay bumagsak na ang lahat ng pader ng mansyon namin. Walang Montenegro, walang Volkov. Kami lang dalawa sa gitna ng kadiliman ng penthouse, lunod sa pagnanasang hinding-hindi mapapawi ng kahit anong yaman.
"Bawal 'to, Nikolai," bulong ko uli, isang huling pagtatangka na bawiin ang sarili.
"I know," sagot niya, habang ang kanyang mga mata ay nakatitig nang malalim sa akin. "That's why it feels so damn good."
At sa gabing iyon, sa ilalim ng mga ilaw ng siyudad, hinayaan kong lamunin ako ng apoy ni Nikolai. Handa na akong maging makasalanan, basta't siya ang aking kapareha sa bawat "sinful fantasy" na matagal ko nang pinangarap.
***