Günler geçtikçe karanlık daha da büyüdü. O artık gecelerin değil, kendi bedeninin bile yabancısı olmuştu. Bir sabah aynaya baktığında, içindeki sessiz çığlıkla birlikte hayatının geri dönülmez bir yola girdiğini fark etti: Hamileydi… Henüz çocukken, kendi kararını bile veremeden, ona ait olmayan bir geleceğe itilmişti.
Adam her geçen gün daha da tehlikeli bir hale geldi. Evin bir odası — soğuk, kapalı, kilitli bir oda — onun korkusunun sembolü haline geldi. İçeriye her girdiğinde boğazına bir düğüm oturuyordu. O odada, hiçbir çocuk kendini güvende hissedemezdi.
Kalbi her zamankinden daha hızlı atıyor, nefesi göğsünde düğümleniyordu. İçten içe haykırıyordu: "Beni biri duysun." Ama karanlık hep daha gürültülüydü.
Her şeye rağmen bir parçası direniyordu. İçinde taşıdığı korkuya rağmen, bir gün bu kabusun biteceğine inanan küçük bir kıvılcım… Onu ayakta tutan tek şey, özgür bir sabahı görme umuduydu.