Bu da neydi böyle… Ben dünyanın parçası mıyım? Ne… anlamıyorum."
İçimde bir korku vardı. Son sözleri hâlâ kulağımda çınlıyordu: "Hayatta kal."
Sanki bir şeyler olacak. Birileri peşime düşecekmiş gibi… İblis, öyle konuştu.
"Şimdi kasabaya gidelim. Sol gözümü yaprakla kapatacağım. Gözüm ağrıyor biraz. İçimden bir ses 'ölsem daha mı iyi' diyor. Annem… babam… benim yüzümden öldü. Haklılar… ben olmasam yaşarlardı."
Böyle düşünürken birden muhafızlar belirdi.
"Sen de kimsin?" dediler.
"Ben… Levin," dedim.
"Nereden geliyorsun?"
"Kasabadan mı desem…" diye geçirdim içimden.
Tam o sırada arkamdan bir adam seslendi:
"O çocuk bizimle. O, Darel."
"Tamam," dedi muhafızlar, "Dikkat edin."
Geçtim. Göz ucuyla bana bakan adama döndüm.
"Sen kimsin?"
"Ben Darel," dedi. "Kılıç ustasıyım."
"Ben de Levin."
Darel gözlerime dikkatlice baktı.
"Sol gözün neden kapalı?"
"Sanane," dedim.
"Hmm… gri saç… ilginçsin," dedi.
"Kapa çeneni."
"Ağır ol aslanım," dedi hafifçe gülerek.
O anda bir görüntü… Annem!
"Geber… geber…"
"Aah! Ah!"
"İyi misin evlat?" dedi Darel.
"Sus… sus anne… lütfen… özür dilerim… özür dilerim…"
Darel bir şey demedi, sadece sarıldı. O an… sanki babam sarılıyormuş gibi hissettim. Sonra bayıldım…
Uyandığımda bir evdeydim.
"Burası neresi?"
"Benim evim," dedi Darel.
"Teşekkürler…"
"Aç olmalısın. Al, biraz ye."
İçimden bir şüphe geçti. "Zehir olabilir mi?" dedim kendime. Ama Darel, kendi tabağından yedi.
"Bir şey yok," dedi. "Ye, rahat ol."
"Sen… neden bana yardım ediyorsun?"
"Hmm… yardıma ihtiyacı olan birisine yardım etmemeli miyim?"
Aniden, "Annenle babana ne oldu?" diye sordu.
İçimde bir öfke yükseldi. Sol gözüm yandı, İblisin sesi fısıldadı:
"Aferin… böyle ol…"
"Sakin olmalıyım," dedim kendi kendime.
Sonra cevapladım:
"Eski yaşadığım kasabada… annemle babamı öldürdüler."
Darel sustu. Hiçbir şey demedi…