Riven, gözünü gördüğünde büyük bir korkuya kapılmıştı. Ama Darel onu sakinleştirmeyi başardı.
"Hadi yatalım, evlat," dedi Darel.
"Evlat deme bana, ihtiyar," dedi Riven, sert bir ifadeyle.
Ama içten içe… babasını hatırlıyordu. Bu kelime, onu geçmişe götürmüştü.
Yataklara geçtiler. Riven karanlığa bakarken, gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
"Anne… Baba… Lütfen beni bırakmayın… Özür dilerim… Çok özür dilerim… Sizi çok özledim…"
diye fısıldıyordu uykusunda.
Darel uyanmıştı. Riven'in hıçkırıklarını duydu. Yanına gelip başını okşadı, sonra onu sarılarak sakinleştirdi.
Riven yavaşça derin bir uykuya daldı.
Sabah olduğunda, Riven bir sesle uyandı.
Kapının önünde bir kavga vardı.
"Al sana! Al! Ahh!"
Riven panikle doğruldu.
"Yine mi?" dedi, sol gözü bir kez daha yanmaya başlamıştı. Kalbi hızlı atıyor, nefesi kesiliyordu.
Kapıya doğru koştu. Gözündeki ağrıyla birlikte bir sıcaklık yükseliyordu.
Kapıyı açtığında ise… şok oldu.