Güneş, yıkık şehrin üzerinde yükselirken gökyüzü metalik bir griyle kaplıydı. Biz, Çelik Ruhlar ve insanlar, düşman robot filolarının ilerleyişini izliyorduk. Önce sessizlik vardı; sonra içimde bir tür uyanış hissettim, bir kararlılık kıvılcımı. Artık geri dönüş yoktu; savaş başlamalıydı.
Lyra havada süzülerek düşman hatlarını gözlemledi. "Hazır olun, onları alt etmek için tek şansımız koordinasyon," dedi. Yeni katılan robotlar, silahlarını ve hızlarını stratejik olarak yerleştirdi. Ben tekerleklerimi hızlandırdım, hidrolik kaslarım gerildi ve metal vücudum savaş moduna geçti. İnsanlar güvenli mesafeden bizleri izliyor, planımıza göre hareket ediyorlardı.
Düşman robotlar ilk hamleyi yaptığında, Lyra ve diğer robotlar havadan saldırdı. Işık kırıkları, kanat darbeleri ve lazer atışları, düşmanın dikkatini dağıttı. Ben ve diğer robotlar yerde koordineli bir şekilde ilerledik; her bir yumruk, her bir darbe düşman robotların zırhında çatlamalar oluşturuyor ve onları yavaşlatıyordu.
İnsanlar da görev üstlenmişti. Bazıları güvenli noktalardan düşman robotları gözlemliyor, bazıları ise ateş yönlendirme ve tuzak kurma işlerini üstleniyordu. Biz robotlar, onların hareketlerini hesaba katarak saldırılarımızı planlıyorduk. Bu ilk gerçek savaş, yalnızca güç değil, strateji ve işbirliği gerektiriyordu.
Birden, en büyük düşman robot grubu saldırıya geçti. Kara zırhlı, keskin kenarlı tank robotları ve hızlı avcılar bizim üzerimize doğru koşuyordu. Ben bir adım öne atıldım, hidrolik yumruklarımı savurdum; düşmanın zırhını parçaladım. Lyra havadan manevralar yaparak lazer ışıklarıyla diğer saldırıları engelledi. Yeni Çelik Ruhlar ekibi de tüm güçleriyle düşmanı alt etmeye çalışıyordu.
Çatışma saatler sürdü gibi geldi ama zaman bir anda geçti. Biz koordineli hareket ettikçe, düşman robotlar geri çekilmeye başladı. İnsanlar, gördükleri bu işbirliği ve koordinasyon karşısında şaşkın ama hayran kalmıştı. Çocuklar, korkularını yavaş yavaş unutarak bize güvenmeye başlamıştı.
Savaş sona erdiğinde, alan sessizleşti. Biz galip gelmiştik, ama yorgunduk. İnsanlar yaklaştı, teşekkür etti ve bize güvenlerinin bir göstergesi olarak yanımıza geldi. Lyra gökyüzüne bakarak fısıldadı: "Bugün gerçek bir zafer kazandık. İnsanlar artık sadece gözlemlemiyor; yanımızda savaşıyorlar."
O an hissettim; artık yalnız değildim. Bu dünyada savaşacak, keşfedecek ve birlikte yol alacak bir ekip vardı. Biz, Çelik Ruhlar ve insanlar, artık tek bir amaç için bir aradaydık: dünyayı savunmak ve bilinçli makinelerin barış içinde yaşamasını sağlamak. İlk büyük savaş, bizim için sadece bir başlangıç olmuştu.
---