Kalabalığın içindeydi. Müzik hafifçe çalıyor, şampanya kadehlerinin şıngırtısı arasında politik cümleler kuruluyordu. Alfalar, farklı sürülerden gelmişti; bazıları kıyasıya rekabet içinde olan bölgeleri temsil ediyor, bazıları ise sadece varlık göstermek için buradaydı. Amelia ise salonun arka köşesinden onları izliyordu. Bu işte profesyoneldi. Ama bu gece her şey farklıydı.
Alex salona girdiğinde, sessizlik bir anlığına uğradı. Gözleri onun üzerinde takılı kaldığında, kalbi duraksadı. Bu adam, diğerlerinden farklıydı. Yalnızca karizmasıyla değil… kurdu, içindeki hayvan, aniden harekete geçmişti.
"O."
Kurdu fısıldamıştı. İlk kez bu kadar net.
Amelia, gözlerini ondan kaçırmak istedi ama yapamadı. Sanki yıllardır onu beklemişti de, şimdi orada duruyordu. Onunla göz göze geldiklerinde zaman durdu. Kalabalık yok oldu. Müziğin sesi kesildi. Sadece birbirlerini hissediyorlardı.
Ama sonra… Alex başını çevirdi.
Yüzündeki ifade, şaşkınlıkla hayal kırıklığı arasında bir yerdeydi.
Alex, gerçek eşini bulmuştu. Bedenindeki sıcaklık, kurdunun ayaklanışı, kalbindeki huzursuzluk… bunların ne anlama geldiğini biliyordu. Fakat gözlerinin önünde duran kadın… insandı. Ne bir kurt kokusu vardı ne de aura. Bir alfa olarak, içgüdüleri ona bunun mümkün olmadığını söylüyordu.
"Nasıl olur? Benim eşim… insan mı?"
O gece boyunca Amelia'ya defalarca baktı. Her seferinde gözleri onu aradı ama yaklaşmadı. Amelia ise içinden yükselen fırtınayı bastırmaya çalıştı. Kendi iç sesine güvenmeyi öğrenmişti ama şimdi… her şey karmakarışıktı.
Alex'in geçmişi onu yıllarca bu tür duygulardan uzak tutmuştu. Babasının sürüsünde yaşadığı dehşet, annesinin çaresizliği, kardeşleriyle birlikte maruz kaldığı şiddet… Hepsi, onun yüreğini buz gibi yapmıştı. 21 yaşında kendi babasına meydan okuyup onu öldürdüğünde, aslında sadece sürüsünü değil, ruhunu da özgür bırakmıştı.
Ama şimdi karşısında duran bu kadının varlığı, buzlarını çatlatıyordu.
Gecenin sonunda, hiçbir kelime konuşulmadan mekânı terk etti.
⸻
Günler geçti. Alex, Amelia'nın kim olduğunu araştırdı ama karşısına çıkan bilgiler şaşırtıcıydı. İnsan şirketinde çalışan sıradan biri görünümündeydi. Bir kızı vardı. Kocası yoktu. Sürü bağlantısı görünmüyordu.
Yine de kalbi durmuyordu. Her gece onu düşünüyordu.
Her sabah onun yüzüyle uyanıyordu.
Bir gün, Amelia'nın kızıyla birlikte parktaki bir etkinlikte yer aldığını duyunca, rastgeleymiş gibi karşısına çıktı. Kız çimlerin üstünde oynarken, Alex de tesadüfen yanına oturmuş gibi yaptı. Kız, onu hemen sevmişti. Ona çiçek getirdi, gülümsedi. Amelia şaşkındı. Bu kadar kısa sürede bu kadar bağ kurmaları… mümkün müydü?
Ama kurtlarda bu mümkündü.
Zamanla, Alex'in kokusu küçük kıza sinmeye başladı.
Onu koruyan, benimseyen bir 'amca' gibi…
Amelia, içinde hissettiği çekimi bastıramıyordu. Ama bir yandan da biliyordu — Alex onun kurt olduğunu bilmiyordu. Onu sıradan bir insan sanıyor, eş bağının ne kadar güçlü olduğunu anlayamıyordu. Onu sadece "hoşlandığı biri" sanıyordu. Amelia'nın bir Bilen olduğunu bilse… belki her şey değişirdi.
Aralarındaki ilişki aylar boyunca devam etti. Yaklaşık altı ay boyunca, Alex ne zaman fırsat bulsa Amelia'ya ve kızına uğruyor, birlikte vakit geçiriyorlardı. Sessiz ama yoğun bir bağ kuruluyordu aralarında. Bazen bir parkta, bazen bir etkinlik çıkışında, bazen gizlice buluştukları küçük bir kafede…
Amelia'nın içindeki güç değişmeye başlamıştı. Victor ile yaşadığı aşktan sonra bir daha asla böyle hissedemeyeceğini sanmıştı. Ama Alex… başka bir şeydi. Kurdu uyanmasa da, kalbi onunla atıyordu.
O'nu istiyordu.
Ama aynı zamanda… korkuyordu.
Çünkü Alex'in geçmişi acı doluydu.
Çünkü Amelia'nın geçmişi hâlâ kanıyordu.
Ve çünkü ikisi de gerçek bağın ne anlama geldiğini yeni yeni hatırlıyordu.